Πώς ένα τυπογραφικό λαθάκι μπορεί να γίνει αφορμή για βοννεγκουτικού τύπου ονειροπολήσεις:
Ηταν στις 19 Οκτωβρίου του 1945 όταν ο Ρίχαρντ Βάγκνερ (1813-1883) παρουσίαζε για πρώτη φορά, στη Δρέσδη, την όπερα «Τανχώυζερ». Ηταν 32 ετών και δοκίμαζε για πέμπτη φορά την τύχη του στο λυρικό θέατρο.
Φαντάστηκα τον Βάγκνερ, ίσως από ένα λάθος χρονομηχανής, να συνθέτει απερίσπαστος μοχθώντας να καθιερωθεί ενώ η Γερμανία υπέκυπτε και τελικά να ανεβάζει το έργο του μέσα στα ερείπια της Δρέσδης, όπου μήνες πριν είχαν αναίτια και ασύγγνωστα καεί ζωντανοί από τις συμμαχικές βόμβες φωσφόρου ίσαμε 150.000 άνθρωποι — όχι όμως ο ίδιος. Το γνωστό χορικό, που έχει έκτοτε υποφέρει τόσο στα χέρια των διαγουμιστών και των διαφημιστών, θα είχε ένα απόκοσμο, θρηνητικό βάθος.
Sraosha 
Εμένα μου άρεσε όταν την μετέγραφαν στο ελληνικό αλφάβητο ως Τανχώυζερ, καμιά φορά και ως Τανχώϋζερ. Όταν ήδα την γερμανική απόδοση δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι επρόκειτο για το ίδιο έργο. ΥΓ: αυτές οι μεταγραφές των ξένων ονομάτων στο ελληνικό αλφάβητο πάντοτε έπεφταν χορταστικές στο μάτι μου. Σχεδόν… μου έτρεχαν τα σάλια βλέποντάς τες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
open-air performance 🙂 Φαντάζομαι τα σκηνικά θα ήταν σούπερ :-)))(λέτε ο χρονοσεισμός να είναι αυτοβιογραφικός???)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
αφου δεν εγραψε 2845 παλι καλα. μ αρεσε αυτο που φανταστηκες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!