Διπλοπαρκαρίσματα παντού. Ξεκάθαρα. Περιστασιακό σημάδι φιλότιμου, κάποιος αριθμός κινητού στο παρμπρίζ.

Όπου δεν παρκάρουν, σκουπίδια. Ανακύκλωση; Καρότσια;

Τα ωριαία (!!!) δρομολόγια του Προαστειακού από Πειραιά. Έτσι θα πάνε μπροστά οι συγκοινωνίες, κύριε Αποτέτοιε μου.

Το μπατσοπούλμαν που αδιάλειπτα κόβει τον λεωφορειόδρομο μπροστά από το ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη.

Εγώ που χλεύαζα την απλυσιά των Λονδρέζων υφίσταμαι τώρα τη μπαγιάτικη ιδρωτίλα των Ελλήνων στη συγκοινωνία. Όχι, δε μιλάω γι’ αυτούς που γυρνάνε από το μεροκάματο.

Πλατεία Πρωτομαγιάς, πάνω από την καταβυθισμένη Μουστοξύδη, που ενώνει Αλεξάνδρας και Κυψέλη. Σκοτεινά. Οι φανοί του Δήμου όλοι σβηστοί: λιγοστό φως από τη ΣΕΘΑ και το καφέ. Κενά στο λιθόστρωτο, κάποιοι ξηλωμένοι κυβόλιθοι. Άδεια παρτέρια. Περιουσία του ελληνικού λαού.

Πατήσια: πυκνή δόμηση. Αιλιανού και Καραβία γωνία: υπέροχο σπίτι μέσα σε μια τεράστια αυλή με ζουγκλώδη βλάστηση. Αντίθετα με το διατηρητέο παραπάνω, κινδύνευσαν σοβαρά να ‘αναπτυχθούν’. Ασφαλιστικά μέτρα τα προστατεύουν, προς το παρόν.

Ο ανοικονόμητος σταθμός του Κεραμεικού. Τον Λένιν πού τον έχουν; Πότε θα φτιαχτεί η είσοδος Πειραιώς και Ιερά Οδός γωνία; Ο γερανός κοντεύει να γίνει εικαστική παρέμβαση.

Πού πήγαν τα δισκάδικα; Πού θα βρω τώρα Σ. Γιαννάτου, A. Schnittke, Μαίρη Λίντα, Missa Criolla με Mercedes Sosa; Ευτυχώς είχε το Μετρόπολις το Requiem του Cherubini…

Ο άδειος Εθνικός Κήπος: ένα ζευγάρι, τέσσερις αργόσχολοι, πολλοί τουρίστες. Ο καιρός που οι Έλληνες ήθελαν τζάμπα πράσινο για αναψυχή παρήλθε. Τώρα θέλουνε να πληρώνουν για αναψυχή. Έτσι είναι.

Αμπελόκηποι-Νέος Κόσμος σε 15 λεπτά; Στον καιρό μου θέλαμε μιάμιση ώρα και βάλε.

Το καφέ του Μουσείου. Το EverGreen. Ο Ιανός. Ο Παπασωτηρίου. Η Πολιτεία.

Η Πισίνα στη Ζέα που κούφανε τους νεοϋρκέζους φίλους. Βοήθησε και η ευδία. Is this not a private club? Χα! Χα! Χαχά!

Το φως κι ο ουρανός και το αεράκι. Πουθενά οι 32 βαθμοί δεν είναι τόσο σωστοί.

Ο κόσμος αυτής της πόλης.

Οι γκέι / ομοφυλόφιλοι / πούστηδες είναι για τις αρχές του 21ου ό,τι ήταν οι Εβραίοι στην Αυστρο-Ουγγαρία για τις αρχές του 20ου.

Βρίσκονται παντού. Μερικοί έχουν κι αξιώματα.

Φαίνονται σχεδόν νορμάλ αλλά είναι ανώμαλοι. Κάνουν περιτομή και πρωκτικό σεξ, πίνουνε το αίμα παιδιών και κουνιούνται.

Όλοι οι καλλιτέχνες, διανοούμενοι, ηθοποιοί, συγγραφείς, μουσικοί είναι τέτοιοι.

Επιθυμούνε διακαώς να κατακτήσουνε τον κόσμο και να διαβρώσουν τα χρηστά ήθη. Το λένε κι οι παπάδες.

Αλληλοβοηθούνται μυστικά.

Πολλοί είναι τέτοιοι, αλλά δεν το ξέρουν. Άλλοι το ξέρουν και το κρύβουν. Για πολλούς ξέρουμε ότι είναι αλλά δεν το κάνουμε θέμα.

Έχουν παράλογες απαιτήσεις για χειραφέτηση και ισότητα.

Είναι νευρωσικοί. Φταίει που είναι τέτοιοι. Ασχολούνται συνέχεια με το ποιοι είναι και τι σημαίνει να είναι αυτοί που είναι. Είναι κολλημένοι με τον πατέρα τους. Αυτός ειν’ η αιτία που υποφέρουν.

Κανείς δε θα είχε πρόβλημα μαζί τους άμα κάθονταν στα αυγά τους και δεν προκαλούσαν.

Γυρνώντας την Ελλάδα ξαναμαθαίνει κανείς τα προφανή και τα γνωστά (αν και δεν είναι όλα τα προφανή γνωστά). Η Ελλάδα:

Ωραία τοπία. Γελοίοι δρόμοι. Κανιβαλισμένοι και παρατημένοι σιδηρόδρομοι. Άθλια πανάκριβη ακτοπλοΐα (λ.χ. καταγγέλλω τα κλιμακοστάσια και τους χώρους του Εξπρές Σκιάθος: φτιαγμένοι για να κατρακυλήσουν και για να ποδοπατηθούνε μαζικά οι επιβάτες σε περίπτωση έστω και ήπιου πανικού). Και διαφθορά.

Ο λαϊκισμός υπαγορεύει ότι η διαφθορά και η ευνοιοκρατία είναι προνόμιο και άθλημα των κρατούντων. Ωστόσο, οι κρατούντες στην Ελλάδα, σε γενικές γραμμές, δεν προέρχονται από κλειστές κάστες μανδαρίνων. Άλλωστε, ο χρηματισμός, η ευνοιοκρατία (νεποτική, πιπωτική ή άλλη) και η εξαπάτηση (συμπεριλαμβανομένης και της αρπαχτής ή της κατάχρησης) βρίσκονται ψηλά, πολύ ψηλά στις επιδιώξεις του κοσμάκη, του ‘απλού λαού’ που λέμε, όχι μόνον όσων έχουνε την εξουσία (ευρεία, τοπική ή σούπερ τοπική). Το ακούς παντού μιλώντας για αυτά τα πράγματα.

Δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα διαφθορά. Παντού υπάρχει. Ακόμα και στην κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία. Απλώς στην Ελλάδα οι περισσότεροι έχουν πεισματική εμμονή με τα παραπάνω σπορ αντίστοιχη με τις εμμονές των Ολλανδών με το κάμπινγκ.

Επίσης, στην Ελλάδα αυτά τα σπορ (ο χρηματισμός, η ευνοιοκρατία και η εξαπάτηση) συνδυάζονται με κανονική αδιαφορία για το τι συμβαίνει έξω από την περίμετρο που περικλείει τους ‘δικούς μας’: είτε πρόκειται για τους τοίχους του σπιτιού, είτε για τα όρια της οικογένειας, είτε για το χωριό, κ.ο.κ. Τα αποτελέσματα φαίνονται παντού. Και στο Πέραμα, λ.χ., όπου έπρεπε να σκοτωθούν πολλοί μαζί για να προσέξουν τα μέσα το θέμα των εργατικών δυστυχημάτων. Για λίγο, βεβαίως.

Ο τίτλος της καινούργιας ταινίας των X-files (την οποία δεν πρόκειται να δω) αναδεικνύει ένα από τα δημοφιλή σλόγκαν της σειράς: ‘Θέλω να πιστέψω’.

Η ίδια η σειρά μού ήταν πάντα απεχθής (έχω δει συνολικά πέντε επεισόδια): από βδομάδα σε βδομάδα, αυτή η ωχρή σκιά του παλιού ασπρόμαυρου Twilight Zone προσπαθούσε να μας πείσει:

1. πόσο ξενερουά και ντεκαυλέ είναι ο ορθολογισμός (και στο πρόσωπο της αντισέξ Gillian Anderson),
2. πόσο στομωμένο είναι το ξυράφι του Όκκαμ,
3. ότι ο σκεπτικισμός και η νήψη του πνεύματος πρέπει να στρέφονται πρωτίστως κατά του σκεπτικισμού και της νήψης του πνεύματος, με αναλυτικό εργαλείο την κατάλληλη θεωρία συνωμοσίας.

Όπως τα ‘Rock around the clock’, ‘Sex, drugs and rock’n’roll’ και ‘Power to the People’, το ‘I want to believe’ μοιάζει με ένα σλόγκαν που συνοψίζει μια ολόκληρη εποχή: αυτή των αρχών του 21ου, δυστυχώς. Μιας εποχής που παίρνει τη φυσική ανάγκη μας να πιστεύουμε και τη διογκώνει τερατωδώς, τη μετατρέπει σε πρόσκληση και επιταγή να πιστεύουμε σε οτιδήποτε: τα ούφο, την Αγορά, τους βρυκόλακες, τον Θεό Εκδικητή-Πλαστουργό-Παιδονόμο, το κάρμα, τον Ομπάμα, το αρχέγονο έθνος, τη Μάνα Γη, τη μεταφυσική ευρωπαϊκή ιδέα, τον εξαϋλωμένο σοσιαλισμό…

Για να το θέσω λίγο πιο αμερικάνικα: για μένα το ‘I want to believe’ είναι προσβλητικό. Όχι γιατί προσβάλλει δοξασίες, ταμπού ή πεποιθήσεις μου, παρά γιατί προσβάλλει την αξιοπρέπειά μου.