Μήνας: Ιανουαρίου 2009

Μπαγλαρώστε τους όλους

ή Τις ο βάνδαλος;

Η Λουκία Ρικάκη γράφει για έναν καλλιτέχνη του γκραφίτι στη Λευκωσία και πώς του φόρεσαν χειροπέδες. Χαρακτηριστικό απόσπασμαν:

Για ένα γκράφιτι, σε εγκαταλειμμένο κτήριο, αστυνομικοί τον συνέλαβαν, του πέρασαν χειροπέδες και τον οδήγησαν στο τμήμα. Την επομένη τον ξανακάλεσαν, ζητώντας του πληροφορίες για τη δράση των αναρχικών. Για αυτό το έργο, με τίτλο «Χορεύοντας με τις νεράιδες», ο 26χρονος Αχιλλέας Μιχαηλίδης οδηγήθηκε στο τμήμα, με χειροπέδες. Εκεί οι αστυνομικοί ρώτησαν για τη σχέση του με τους αναρχικούς που προκαλούν επεισόδια.

Κι άλλη μουσική

Από τα Κατά Ιωάννην (19, 2-12) Πάθη του Μπαχ, το κομμάτι όπου αρχίζει η ανάκριση από τον Πιλάτο. English Baroque Soloists και Monteverdi Choir υπό τον Gardiner.
Η εικόνα: το After Life του γλύπτη Chenjerai Mutasa από τη Ζιμπάμπουε.

Bull’s eye

Ήθελα να γράψω για το βιβλίο του Harry Frankfurt On Bullshit (Περί Παπαριάς θα μπορούσε να είναι ο ελληνικός τίτλος, προς επίδοξους μεταφραστές). Ο παπαρολόγος κατά τον Frankfurt είναι πιο επικίνδυνος από τον ψεύτη: ο ψεύτης γνωρίζει την αλήθεια και προσπαθεί να την κρύψει, ο παπαρολόγος αδιαφορεί πλήρως για την αλήθεια και μέσα από τον στόμφο, την αμετροέπεια, την καλολογία, την ευλογοφάνεια κτλ. προσπαθεί απλώς να αυτοπροβληθεί, να εντυπωσιάσει και να προωθήσει ό,τι έχει να πλασάρει πειθαναγκάζοντας το κοινό του.

Όμως δεν έχω πια πολλή όρεξη να μιλήσω για το θέμα — όσοι διαβάζετε αγγλικά κι ενδιαφέρεστε, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά εδώ. Φταίει ένα κείμενο του Ξυδάκη που διάβασα αφού τέλειωσα τη δουλειά για απόψε. Παρότι μπαίνω στο ίντερνετ πάνω από δεκαετία και μπλογκάρω πάνω από τέσσερα χρόνια, είναι η πρώτη φορά που διάβασα κάτι στο διαδίκτυο με το οποίο εν πολλοίς ταυτίστηκα και το οποίο με πόνεσε ταυτόχρονα. Παραθέτω τα επώδυνα αποσπάσματα, αυτά που πέτυχαν διάνα στο νεύρο, σαν τον αναγκαίο τροχό οδοντογιατρού χωρίς ξυλοκαΐνη.

(Εδώ είμαι, είχα πάει να βάλω ένα Jack — στην υγειά σου, Νίκο. Συνεχίζω.)

Οποιος βγαίνει «έξω», πανεπιστημιακός μετανάστης, αν πετύχει καλές σπουδές και ειδίκευση, θα βρει μια καλή δουλειά, ανάλογη των προσόντων του. Δεν γυρνάει. Αν γυρίσει, τραβιέται σε άσκοπα ίντερβιου, απογοητεύεται, ξαναφεύγει. Ή μισοβολεύεται, μένει, και σιχτιρίζει.

Κι αυτό:

Εως πρόσφατα, όσοι πήγαιναν «έξω» ονειρευόντουσαν το εδώ, την πατρίδα, τη σωματική σχέση με την εστία, τη φύση, την οικογένεια και τους φίλους. Επέστρεφαν. Και μαζί έφερναν το δυναμικό τους, τη γνώση του έξω, τον κοσμοπολιτισμό μαζί με έναν υγιή πατριωτισμό. Οχι πια. Οσοι πάνε έξω για κάτι παραπάνω από μονοετές μάστερ σε βρετανική φάμπρικα, είπαμε: Μένουν εκεί. Και νοσταλγούν την Ελλάδα ως τόπο διακοπών, ως γραφικότητα.

Και, τέλος, αυτό:

Εξάγουμε μυαλά, τα καλύτερα μυαλά, τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Ξαναγυρνάμε ειρωνικά και τραγικά, αντεστραμμένα, στο ‘50 και το ‘60, μείον την ελπίδα: στη γραφικότητα μιας χώρας γερόντων και δημογερόντων, χωρίς μυαλά, χωρίς νιότη. Η Ελλάδα του 2020 δείχνει από τώρα το πρόσωπό της: χωροφύλακες, θυρωροί, σεκιούριτι, ντελίβιρι, λιμενοφύλακες, τσιτσερόνε, γκαρσόνια, ημιαπασχολούμενοι, χασομεράνε σε απέραντα καφενεία μη καπνιστών.

Τραγουδάκια

Λοιπόν, το αγαπημένο μου τραγούδι του Έλβις (με διαφορά), που μου έχει ξανακολλήσει εδώ και πάνω από βδομάδα. Όλα του σωστά και καλοβαλμένα αυτού του τραγουδιού. Και ο τίτλος, και η τρομπετούλα (τού-του-τουουουουου), κι όλα του.

Από κάτω ένα από τα αγαπημένα μου των Rolling Stones (ναι, αυτό με το οποίο υπογράφει ο δαιμόνιος Rakasha), σε ένα χαριτωμένο ρεμίξ. Δυστυχώς το βιντεοκλίπ είναι χοντρομαλακία. Αλλά you can’t always get what you want, που είπανε (και πάλι) οι Stones.

Ο Σαραντατέσσερα

Εντάξει. Ξέρω ότι θα μου στείλει κι άλλα ιμέιλ ο θαυματοπλάστης Κύριος Φώλιος για να μου ψάλει πόσο αφελής και πόσο παρθένα και Τέρης Χρυσός είμαι. Αλλά συνεχίζω. Αφού πρώτα γράψω 600 λέξεις για την εφημερίδα.

Τις έγραψα. Λοιπόν, δεν είδα την ορκωμοσία του Ομπάμα, γιατί έβλεπα το In Bruges, ας όψεται ο ο oldboy ο κακός ο άνθρωπος (εντάξει, συμπαθητική ταινιούλα). Ίσως ο τύπος (ο Ομπάμα, όχι ο oldboy) να τα έχει κάνει μούσκεμα μέσα σε έναν χρόνο, αν και θα δυσκολευτεί πάρα πολύ να συσσωρεύσει τόση διαφθορά, ανικανότητα, άγνοια, κυνισμό, φανατισμό και έφεση για καταστροφή όσες ο προκάτοχός του. Ίσως να έχουνε δίκιο όσοι λένε ότι θα κυβερνούν τα βαθέα κράτη, οι σοφοί της Σιών, οι βιομηχανίες, o Satanas, τα λόμπυ ή η παγερή Χίλαρυ κι ο μπαγασάκος Ραμ Εμμάνουελ. Αλλά, όπως έχει χιλιοειπωθεί, η αδυναμία να ζήσει την ιστορική στιγμή κανείς και να συγκινηθεί από αυτή είναι ισάξια της αναπηρίας που προειδοποιούσε τον κόσμο στις 23 Ιουλίου 1974 ότι επέρχεται η παλινόρθωση του αστικού κράτους, και καθόλου να μην αναθαρρούν.

Το 2008, που πολλοί αποχαιρετήσαμε στέλνοντας στον αγύριστο, στα τσακίδια και στο διάολο έφερε την εκλογική νίκη του Σαραντατέσσερα η οποία, πιστεύω, θα γίνει ιστορικό ορόσημο. Έστω και συμβολικό, στη χειρότερη περίπτωση. Ίσως κάτι σαν το (τότε φορομπηχτικό) διάταγμα του Καρακάλλα (212 μ.Χ.) που έπαιξε τεράστιο ρόλο στη μετέπειτα σύνθεση εννοιών όπως «Οικουμένη», «Χριστιανοσύνη», «Ευρώπη» — αιώνες μετά. Και τελικά: ο Ομπάμα δεν είναι ο Μπους, ολετήρας του κόσμου μέχρι την τελευταία μέρα της προεδρίας του.

Το δεύτερο που έφερε το 2008, αφορά την Ελλαδίτσα: τον Αρχιεπίσκοπο Τζερώνυμο, το γιατί θα το δώσω αφηγηματικά από κάτω.

Όσοι δε ζούνε στο Αλλού-γι-Αλλού Φαν Παρκ της Εμπριμέ Νεορθοδοξίας, γνωρίζουν (ενδεχομένως ακούγοντας κηρύγματα σε εκκλησιασμούς, όπως εγώ) ότι για πολλές-πολλές δεκαετίες (8 ή 88 ή 188 — εξαρτάται από το πόσο θέλετε να το ανοίξετε το πράμα), η Ορθοδοξία μας ταύτιζε το Κακό με
α. Το σεξ
β. την ψυχαγωγία
γ. το σεξ
δ. την ομορφιά
ε. τον εγωισμό (σε ατομικό επίπεδο)
στ. το σεξ

Τα Χριστούγεννα πήγα λοιπόν στην εκκλησία. Άκουσα το κήρυγμα-χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Τζερώνυμο. Αυτά τα κείμενα είναι ενδεικτικότατα των προθέσεων και αντιλήψεων των ανώτερων κληρικών, εφόσον απευθύνονται στους πιστούς τους, άρα δε χρειάζεται να περιέχουν εξωραϊσμούς, ευφημισμούς και αποσιωπήσεις. Τι μας διαμήνυσε λοιπόν ο Πάσης Ελλάδος Τζερώνυμο μέσω του αρχιμανδρίτη της ενορίας; Ότι πηγή του Κακού στον κόσμο είναι
α. Η απληστία
β. Η αδικία
γ. Η καταπίεση
δ. Η κατάχρηση εξουσίας
ε. Η βία των ισχυρών

Παρότι κοιμόμουν όρθιος, η συνήθης κατάστασή μου στην εκκλησία και, γενικότερα, πριν τις 11.30 π.μ., ξύπνησα απότομα. Πώς βρεθήκαμε από την υπαινικτική καταδίκη της πίπας και του πισωκολλητού και τον καυτηριασμό της αδιαφορίας για τον εσπερινό και το απόδειπνο ή τους θρήνους για το χριστοφόρο Έθνος που όλοι μισούνε σε αυτά τα πράματα;

Η αντίθεση έγινε ακόμα πιο έντονη όταν, τελειώνοντας το μήνυμα, ο αρχιμανδρίτης, τέκνο του εκλιπόντος, μάς είπε λίγα πράματα για την ηθική διαφθορά (βλέπε: ότι οι γυναίκες έχουν επιθυμία κι οργασμό), την απομάκρυνση από το Ευαγγέλιο (βλέπε: ότι δεν προσερχόμαστε αθρόα στην εκκλησία) και τις δύσκολες ώρες του έθνους (εννοώντας όχι την εξέγερση, τη Ζήμενς, το Βατοπέδι, τη γενικευμένη αθλιότητα, φαυλότητα, αγυρτεία και υποκρισία αλλά — μάλλον τους Τούρκους, στους Σκοπιανούς και τους γκέι νεόνυμφους).

Συνοψίζοντας, νομίζω ότι ίσως όχι τυχαία δύο θεσμοί τόσο διαφορετικοί και σε τόσο διαφορετικές χώρες καταλαμβάνονται από ανθρώπους που σπάνε μακραίωνες παραδόσεις. Μου θυμίζει λίγο την εκλογή ενός Πολωνού πολιτικοποιημένου και δυναμικού πάπα το 1978, μετά από αιώνες δειλών επιισκοπικών μανάτων ιταλικής καταγωγής, που κρύβονταν στο Βατικανό και προσπαθούσαν να προστατεύσουν τον κόσμο από τον εαυτό του επιλέγοντας να τον αγνοούν. Δε διορθώνονται όλα. Ο Πολωνός δεν έκανε την παποσύνη αναρχική κολλεχτίβα. Ο Ομπάμα δε θα κάνει τις ΗΠΑ στρατιωτικό σκέλος της Διεθνούς Αμνηστίας. Ο Τζερώνυμο δε θα οδηγήσει την Ελλάδα σε άλλο γαλαξία.

Εν ολίγοις, μπορεί να μην έχουμε αισθητική παιδεία στην Ελλάδα, Φώλιε. Και πού έχουν; Πού λείπουν τα ηλίθια σώου και οι πανηλίθιοι πολιτικοί και οι αγύρτες που πουλάνε Παράδεισο και κρέας πλουσίων στο τσιγκέλι; Όμως, όπως είπε κι ο Σαρδηνέζος: il pessimismo riguarda l’intelligenza; l’ottimismo, la volontà.

Χορός και επανάσταση

Νέες μορφές διαμαρτυρίες χρειάζονται. Πάρτυ στους δρόμους; Ίσως. Ποδηλατοπορίες; Ίσως. Χάπενινγκ με χαβαλέ; Μάλλον. Γκραφίτι σαν του Pete; Οπωσδήποτε. Αλλά νισάφι πια με την ασχήμια των συνθημάτων. Στο κάτω-κάτω, άμα θέλετε να πείτε εξυπνάδες, αφήστε τα σπρέυ κι ανοίξτε μπλογκ.

Εδώ ένα προσπέκτους μετά μουσικής.

Θέλουνε και τα λεφτά μας τώρα

Τελικά οι Κύπριοι είναι πολύ μπροστά. Όταν ξεσκέπαζαν συνωμοσίες κατά του ευρώ, στην Ελλάδα κοιμόμασταν. Μόλις σημερα το πρωί έσκουζαν κάτι δημοσιογράφοι στον Alpha (ή κάτι τέτοιο) για το βραζιλιάνικο ρεάλ και την τούρκικη λίρα (κακό χρόνο να ‘χουν οι τριτοκοσμικοί όλοι τους!), που μοιάζουνε με το ευρώ αλλά δεν είναι. Πιθανόν να διάβασαν αυτό.