Το θέμα είναι τι αιχμαλωτίζει τη φαντασία μας. Τη φαντασία της εποχής, να το πούμε κι έτσι. Τις προάλλες πήγα με τη συμβία στο δωμάτιο όπου μεγάλωσε και ξεφυλλίζαμε το 12-18 για κορίτσια (εμένα οι γονείς μου, πιο αβανγκάρντ τότε, μου είχανε πάρει την 7τομη, νομίζω, Εγκυκλοπαίδεια της Σεξουαλικής Ζωής, μετάφραση από τα Γαλλικά Άρης Αλεξάνδρου). Ρίξαμε άφθονο γέλιο: τι πιο αστείο από τα όνειρα περασμένων νεοτήτων. Στη σελίδα 89 λέει:

και στην προωδευμένη ακόμα εποχή μας, την εποχή του Διαστήματος και του σεξ […]

Η δική μας εποχή, σίγουρα όχι του σεξ και του Διαστήματος, τι είναι; Των θεαματικών διαφημίσεων και της πόζας; Του ίντερνετ και του κουτσομπολιού; Της κόκας για λίγους και της τιβί για τους πολλούς; Δεν ξέρω.

Όταν μεταναστεύσετε στην Ελλάδα, πηγαίνετε ντουγρού στις μεγάλες, γκρίζες, απάνθρωπες, απρόσωπες πόλεις της. Μην το κουνήσετε από κει με τίποτα, ακόμα κι αν κατακρεουργηθεί το παιδί σας ψάχνοντας σε σκουπιδοντενεκέ, ακόμα κι αν κατά λάθος πυροβοληθείτε από όργανο, ακόμα κι αν πέσετε στα νύχια μοχθηρών συμπατριωτών σας. Τουλάχιστον θα φταίει η αλλοτρίωση κι η απονιά της πόλης. Κι άλλωστε, εκεί θα είστε ξένοι όπως κάποτε ξένοι υπήρξαν εκεί οι γονείς ή οι παππούδες των ντόπιων.

Αν όμως καταλήξετε στην ελληνική επαρχία, θα εξαφανίσουν το παιδί σας και θα καμώνονται ότι απλώς εξαφανίστηκε γιατί μάλλον ήταν φύτουλας, θα σας βιάσουν και θα σας πουν και δικαστικώς πουτάνα που τα ‘θελε ο κώλος της, θα σας σταβλίσουν με τον άντρα σας και μετά θα σας ξεχάσουν, θα σας βάλουν να μαζέψετε ελιές και μετά θα σας δώσουν στο Αλλοδαπών για να μη σας πληρώσουν, θα βρεθείτε βιασμένη σε πηγάδι στα 11 σας. Κι όλα θα ξεχαστούν αμέσως στη μικρή και δεμένη κοινότητα που τη διέπει το κοινοτικό πνεύμα. Γιατί δε θα ‘στε παρά ακόμα ένα σκυλί στ’ αμπέλι. Και τα σκυλιά δεν καλοπερνάνε στην ελληνική επαρχία.

Άλλο ένα γουάου παιδί του 17ου. Διαβάζει την Ηθική του η συμβία, όταν το επιτρέπει η ζέστη. Εγώ διαβάζω ελαφρύτερα αναγνώσματα, ξεκίνησα επιτέλους το Common Sense του Τόμας Πέιν, να δούμε τι λέει για την Επανάσταση και κάποιος που δεν είναι τραμπούκαυλος (ή μεταμοντέρνος κεφτές). Πήρα κι έναν Μουρακάμι, κάτι άλλα κλασικά κι ένα εικονογραφημένο μυθιστόρημα. Ξεφύλλισα και τον τσιμεντόλιθο για τη δεκαετία του ’80. Ωραία και πολύπλευρη δουλειά φαίνεται, αλλά βλέποντας εικόνες από πασοκάνθρωπους, οννεδίτες, διαφημίσεις, αφίσες και την όλη μπλιαχ ηθική κι αισθητική της εποχής έπαθα σκοτοδίνη. Τότε άρχισαν όλα.

Τώρα τελευταία διαβάζω επίσης gasireu. Επιπλέον σχεδιάζω να παντρευτώ την Ellen Pompeo. Χτες, μετά από μια συζήτηση με τη συμβία, κατάλαβα (ψυχαναλυτικώς, που λέμε) γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί της. Εξαιτίας αυτηνής:

Παραστάσεις από τα παιδικά μας χρόνια κτλ. Επίσης, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά γιατί δεν καταλάβαινα τους στίχους του άσματος, παρά τη φιλότιμη προσπάθειά μου να παραμείνω γαλλόφωνος ανά τις δεκαετίες:

Με τρόμο (αλλά και ανακούφιση: τι να περιμένει κανείς) συνειδητοποίησα ότι το τραγουδάκι το έγραψε ο αρχιπαπάρας φιγουρατζής κακάσχημος (κι ίνδαλμα του Κουκουζέλη) Σερζ Γκενσμπούρ. Είναι μετά να μην έχουμε αναπτυχθεί ανωμάλως ως γενιά; Είναι;

Μιλώντας για ανωμαλίες: μας ψόφησε κι ο Ιωαννίδης σήμερα. Ναι. Όπως λέει κι ο εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης (δεν είμαι σίγουρος, στον Μπόρχες το διάβασα πριν χρόνια, εκεί με αυτόν που τον δολοφονούν κι υπάρχει κι ένα διακείμενο με τον Λίνκολν — παρακαλώ υπενθυμίστε):

αν είναι τύραννος, του Βρούτου το μαχαίρι

Μόνο που τα μαχαίρια της δημοκρατίας είναι πιο, εε, πώς το λέμε στο ελλήνικος, subtle. Έτσι.

Καλά μπάνια, λαέ, με τα μπάνια σου και με τα νησιά σου. Θα σε επευλογώ λοξά και χαμογελαστά από το Καστελγκαντόλφο. Μπουάχαχα.

Εδώ φτάσαμε τους 46 υπό σκιάν. Παραδοθήκαμε στον πολτό της τηλεόρασης, ζήσαμε όπως εκατομμύρια φτωχοί συνταξιούχοι που δεν έχουν άλλη συντροφιά, άλλη διασκέδαση, άλλο πασατέμπο. Η τηλεόραση όπου όλα γίνονται ακατανόητες εικόνες, όσα και να έχεις σπουδάσει, όσα και να έχεις ζήσει, όσα και να θέλησες ή θέλεις. Ο Λεβιάθαν στο μυαλό.

Σήμερα καθώς πήγαινα στο προξενείο άκουσα αυτό στο ραδιόφωνο, μετά από πάρα πολλά χρόνια:

Γύρισα στον Νοέμβριο του 1996, όταν μουρμούραγα το ποπάκι αυτό με δάκρυα στα μάτια περνώντας τη γέφυρα του Waterloo, ενώ με έδερνε ένα ποτάμι παγωμένος αέρας που γλύστραγε πάνω στον Τάμεση. Σταμάτησα λίγο απότομα σε ένα πορτοκαλί φανάρι, μια βιετναμέζα με καπέλο βιετναμέζικο κατευθείαν από το Platoon πέρασε το δρόμο ξεκαβάλα από το ποδήλατό της. Άναψε πράσινο.

Θυμήθηκα τον Ιανουάριο του 1997. Το αεροπλάνο από το Ελληνικό, τον σταύλο εκείνο που είχαμε για αεροδρόμιο και που ευτυχώς ξεχάσαμε πολύ γρήγορα, βούτηξε μέσα στα σύννεφα. Το Λονδίνο εμφανίστηκε από κάτω σε όλη του τη μίζερη δόξα, σειρές επί σειρών κατοικίες που συστρέφονταν και τέμνονταν φτιάχνοντας προαστειακούς λαβυρίνθους. Κι εγώ μουρμούριζα χαμογελώντας αυτό:

Έστριψα δεξιά. Σκέφτηκα τις μεγάλες πείνες που πέρασα γύρω στο Πάσχα του 1997, θυμήθηκα 450 στερλίνες μέσα σε έναν φάκελο και μάλλον αχάριστα οργισμένα τηλεφωνήματα. Θυμήθηκα το Hartley’s απέναντι από τον σταθμό της Russell Square πάνω στη Bernard Street, όπου αγόραζες μισό κοτόπουλο ψητό μάλλον φτηνά. Εκεί μέσα έπαιζε σχεδόν πάντα το I could never be your woman των White City — το οποίο ακόμα σιχαίνομαι. Μετά το Hartley’s το πήρε κάποια αλυσίδα, η Τέσκο νομίζω. Θυμήθηκα τον Κινέζο, τον Ιταλό κουρέα, το Gay is the Word όπου ο Πιερ αγόραζε ειρωνικές καρτποστάλ και έστελνε στη Δανία (τότε δεν είχαμε tumblr), τον Ιταλό σαντουιτσά, τον Τούρκο κεμπαμπτζή, τον Ιταλό που είχε το cafe με το θανατερό πρωινό (τηγανίδια με τηγανίδια και φρυγανιά: Bernard Street και Grenville Street γωνία) και τον φω καπουτσίνο — μετά το μαγαζί το πήραν Τουρκοκύπριοι.

Το πάτησα λίγο στον δρόμο των παρελάσεων, μετά έκανα αριστερά κι έψαξα για σκιά για να παρκάρω.