Αφορμή για αυτό το κείμενο, το οποίο γράφω εν θερμώ, είναι το 38274ο κείμενο στην ιστορία της νεοελληνικής δημοσιογραφίας το οποίο μιλάει για την κατάσταση στη χώρα συγκρίνοντας τη νεοελληνική καθυστέρηση / οπισθοδρομικότητα / τριτοκοσμικότητα με την πρόοδο / τάξη / καθαριότητα / ευνομία κτλ των πολιτισμένων / πεφωτισμένων εθνών.
Πρέπει να κατανοήσουν όσοι γράφουν τις κατάκοπες μπούρδες αυτού του είδους ότι το σχηματάκι που τζαμώνουν για να πούνε κι αυτοί τον πόνο τους έχει πλέον καταντήσει άνοστο, κακόγουστο και καραμπανάλ, έστω και αν περιέχει μια δόση αλήθειας.
Βεβαίως, το πρόβλημα είναι ότι περιέχει ελάχιστη δόση αλήθειας. Να το θέσω αλλιώς. Όταν αναρωτιέται ο Γουσέτης αν όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα θα μπορούσαν να γίνουν «στη δυτική Ευρώπη, όπου πέρασ[ε] τις γιορτές», για ποια χώρα ακριβώς μιλάει; Έχει σημασία, ξέρετε. Για την Ιταλία; Αν μιλάει για το Λουξεμβούργο, οκέι, πάσο. Αλλά, ακόμα και ο πιο νικοδημικός δυτικολιγούρης (εδώ ταιριάζει τέλεια το γάντι) δε θα ήθελε να γίνουμε Λουξεμβούργο. Τέλος πάντων.
Μια και γράφω εν θερμώ, κι αφήνοντας πίσω το μάλλον ελάχιστα συναρπαστικό κείμενο του Γουσέτη, να το χοντρύνω λίγο. Όσοι συγκρίνουν «την εικόνα της κρατικής αποσύνθεσης και της καθυστερημένης τριτοκοσμικής κοινωνίας» με τα (δυτικο)ευρωπαϊκά ινδάλματα, έχουνε ζήσει σε καμμιά από αυτές τις χώρες; Δε μιλάω για τουρισμό, φυσικά: από την Ιταλία λ.χ. έρχεσαι πάντα ανανεωμένος, αρκεί να μην παραμείνεις εκεί παραπάνω από 3 εβδομάδες μάξιμουμ. Δε μιλάω καν για σπουδές στο τρίγωνο Βρετανία-Γερμανία-Γαλλία, αφού είναι κοινός τόπος τουλάχιστον από καταβολής μπλογκ πώς ζουν εκεί οι Έλληνες φοιτητές: στον κόσμο της κουκουρούκου, με ελάχιστο συναγελασμό και συναναστροφή με τους ντόπιους, με πλήρη άγνοια των τοπικών προβλημάτων, κολλημάτων και συνθηκών πραγματικής ζωής. Πολλοί από αυτούς κουβαλάνε μαζί τους διάφορα ελληναράδικα κολλήματα (ενοχλητικά γιατί μάς είναι οικεία — να μιλήσετε π.χ. με τη φίλη μου την Claudia F. για τα γερμαναράδικα κολλήματα): έτσι, μια γνωστή μου γκρίνιαζε γιατί δεν μπορεί να οδηγήσει μέσα στις ολλανδικές πόλεις, αφού «οι μαλάκες οι Ολλανδοί» της δίνουνε μόνον δύο επιλογές: συγκοινωνίες ή ποδήλατο.
Όλοι όσοι μιλάνε ξανά και ξανά και με βεβαιότητα για «τριτοκοσμικές συμπεριφορές» στην Ελλάδα, έχουνε πληρώσει φόρους εκτός Ελλάδας (λ.χ. στη Γερμανία, όπου η νόμιμη φοροδιαφυγή είναι ομαδικό σπορ); Έχουνε χεστεί πάνω τους γιατί τους την έπεσε μεθυσμένος στις 7.30 μμ; Έχουνε κολλήσει σε λονδρέζικο ή παρισινό μποτιλιάρισμα; Έχουνε προσπαθήσει να συνεννοηθούν με δημόσιες υπηρεσίες ή υπηρεσίες εξυπηρέτησης πελατών; Έχουνε δει τη βρωμιά και τα μπουκάλια και τις λίμνες ξερατών στους δρόμους κυριακάτικου πρωινού; Τους έχει πάρει 6 μήνες, 9 χρυσοπληρωμένα τηλεφωνήματα και 3 φαξ σε εταιρεία τηλεπικοινωνιών για να πάψουνε να τους στέλνουν ειδοποιήσεις για λογαριασμό που πλήρωσαν εμπρόθεσμα; Έχουνε κοντέψει να πεθάνουν από γρίππη λόγω της τριτοκοσμικής γραφειοκρατίας του NHS; Έχουν φάει στη μάπα απεργία των ΜΜΜ στο Παρίσι ή στο Λονδίνο; Έχουνε δει ανθρώπους με σάπια δόντια το 2005 γιατί η οδοντιατρική περίθαλψη κοστίζει; Έχουνε αναγκαστεί να ξεκουμπιστούν στον Καναδά λόγω της élegante συστημικής ευνοιοκρατίας των γαλλικών πανεπιστημίων; Έχουνε περάσει εγκλωβισμένοι τρεις ώρες σε τριτοκοσμικό εγγλέζικο τρένο στη μέση διαδρομής 55 λεπτών; Έχουνε κρατήσει από το χέρι μικρούς μαθητές που επιβιώνουν μόνο χάρη στο λιγδερό σχολικό γεύμα; Έχουν έρθει φάτσα με φάτσα με τη γερμανική ή τη βρετανική (ναι αυτή την καλοσυνάτη, καλέ) αστυνομία;
Λοιπόν, άει παρατάτε μας.
(Η φωτό από εδώ.)
Sraosha 