Πηγαίνω στη δουλειά με τα πόδια όσο πιο τακτικά μπορώ, δεν είναι πολύ μακριά. Η διαδρομή δεν είναι ούτε ιδιαίτερα ευχάριστη ούτε αξιοσημείωτα δυσάρεστη. Έχει όμως έναν κόμπο, περίπου στα δύο τρίτα της από το σπίτι.
Εκεί βρίσκεται ένα ίδρυμα από αυτά που δεν έχουν όνομα, πολλοί τα λένε «κλινικές», άλλοι άλλα πράγματα, πιο περιφραστικά. Όταν κάνει πολύ κρύο ή πολλή ζέστη δεν μπορείς να καταλάβεις καν ότι πέρασες απ’ έξω του: το καλοκαίρι είναι όλοι οι τρόφιμοί του κλεισμένοι μέσα κάτω από τον κλιματισμό, το χειμώνα μέσα και δίπλα στη θέρμανση.
Στις σύντομες ενδιάμεσες εποχές οι τρόφιμοί του κάθονται έξω, σε μια βεράντα που από το στενό πεζοδρόμιο χωρίζει μια διάτρητη πρασιά. Ακόμα κι όταν περπατώ αφηρημένος και απορροφημένος στα δικά μου, συνήθως δηλαδή, με ειδοποιεί η μυρωδιά του ιδρύματος ότι πλησιάζω: μυρίζει έντονα χλωρίνη σφουγγαρίσματος και ανθρωπίλα, τη διάχυτη μυρωδιά των ανθρώπων που μπαγιατεύουν. Είναι η μυρωδιά του ασύλου, η βάρβαρη αλλά λειψή καθαριότητα των κλινικών της επαρχίας, των μικρών γηροκομείων, της κόπωσης που δεν έχει ελπίδα.
Ανεξαιρέτως σηκώνω το κεφάλι. Οι τρόφιμοι μοιάζουν να είναι διαφόρων αιτιολογιών: ψυχικά ασθενείς, νοητικά ασθενείς, (απ)εξαρτημένοι, κινητικά ασθενείς, γέροντες. Υποψιάζομαι ότι δύο-τρεις από αυτούς, που τους αφήνουν να βολτάρουν στο πεζοδρόμιο, εκτός της περίφραξης, για τσιγάρο, είναι απλώς άστεγοι. Ίσως κάποιος φιλάνθρωπος πληρώνει τη φιλοξενία τους εκεί. Ποιος ξέρει.
Δεν έχω να καταγγείλω τίποτε, άλλωστε ξερω μόνον όσα έχει σαρώσει η ματιά ενός βιαστικού περαστικού τρεις-τέσσερις ντουζίνες φορές. Πάντως οι άνθρωποι που φροντίζουν τους τροφίμους φαίνονται ζεστοί, κεφάτοι, χαλαροί — άλλωστε ή έτσι γίνεσαι σε αυτές τις ιερές αλλά ψυχοφθόρα μπανάλ δουλειές, ή τύραννος. Ή συντρίβεσαι. Αντιλαμβάνομαι ότι οι υπερήλικες και οι ψυχικά ασθενείς, όσοι έχουν ανίατες αρρώστειες και οι ανάπηροι δε θα ‘πρεπε ίσως να συνυπάρχουν ανάκατα. Δεν ξέρω από αυτά τα πράγματα. Αισθάνομαι τη γνωστή κι αναμενόμενη θλίψη όταν περνάω μπροστά από αυτό το άσυλο, δεν έχω χρόνο και διάθεση να κρίνω. Περνάς από μια βεράντα με ήλιο και βλέπεις το μέλλον σου, το μέλλον δικών σου, το εναλλακτικό παρόν σου, το ακυρωμένο μέλλον άρρωστων παιδιών.
Σήμερα έπιασε το μάτι μου έναν σκούφο πίσω από την καγκελόπορτα του ιδρύματος, γύρισα προς το μέρος του. Ο σκούφος, κατεβασμένος χαμηλά έκρυβε ένα φθαρμένο πρόσωπο με ένα βαθύ βαθούλωμα πάνω αριστερά. Του χαμογέλασα. Μάλλον δεν το πρόσεξε, θα έχει συνηθίσει να τον κοιτάζουνε με φρίκη και κάποια αηδία. Κι αυτό ανθρώπινο είναι. Άλλες φορές το βλέμμα μου διασταυρώνεται με κάποιου που μοιάζει με τον Παπαδιαμάντη: είναι ένας από αυτούς που είτε είναι απλώς άστεγος, είτε τον κατέστρεψε το αλκοόλ (το νόμιμο ναρκωτικό μας). Μάλλον του φαίνομαι αστείος, με κοιτάει με θυμηδία, ίσως του φαίνεται αλλόκοτος ο χοροπηδηχτός διασκελισμός μου και η βιασύνη στο βάδισμά μου, τα γκροτέσκα ακουστικά στα αυτιά μου. Δεν ξέρω.
Sraosha 
Δυσκολεύομαι ωστόσο να καταλάβω γιατί η ακαδημαϊκή ελευθερία είναι διαφορετικής υφής (μάλλον όχι υφής αλλά ποιότητας) ελευθερία από εκείνη θα έπρεπε να απολαμβάνω εγώ. Δεν βλέπω να απειλούμαι λιγότερο από το κράτος. Μη σου πω ότι απειλούμαι περισσότερο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και στο κάτω-κάτω η θεσμική κατοχύρωση της ακαδημαϊκής ελευθερίας υπήρξε μια μορφή προστασίας της «αστικής τάξης» από τον εαυτό της. Οφείλει να την προστατεύσει αν θέλει, μακροπροθέσμως, με την ευρεία έννοια, «χρήσιμα» αποτελέσματα. Εμένα, τον άχρηστο, ποιος τον σκέφτεται; Θέλω κι εγώ ακαδημαϊκή ελευθερία.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κακώς, κτγμ, η συζήτηση γίνεται περί ακαδημαϊκής ελευθερίας. Ένα είδος Χάιντ Παρκ χρειαζόμαστε, λέω, επί το σοβαρότερον.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το άσυλο δεν πρόκειται να καταργηθεί επειδή καταργήθηκε γιά τους μεταξωτούς κωλους. Σήμερα, αυτό που μου κατηγορείς ως ξεφτίλα των θεσμών, είναι όντως ξεφτίλα, άν το ιδείς ως ανεκπληρωτο όραμα των μεσοαστών. Μεσοαστοί δεν βλάστησαν στην Ελλάδα. Δεν έχουμε καμιά κατηγορία πληθυσμού που να παινεύεται γιά τον «φιλελευθερισμό» της και ταυτόχρονα για΄την ηθικολογία της, όπως πάμπολλες αμερικάνικες, σκανδιναβικες και γερμανόφωνες μικροκοινωνίες. Ασυλο είναι αυτό που δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ. Υπαρχει περίπτωση να έχουμε Λουβαίν στην χώρα; δηλαδή πανεπιστήμιο θρησκευτικών καταβολών; άν γινόταν πανεπιστήμιο ελεγχόμενο από την Ιερά Σύνοδο, δεν θα ίσχυε ποτέ κάποιο άσυλο γι άυτό-θα ήταν μονίμως στρατοπεδευμένοι ένα σωρό αδέσμευτες καρδιε΄ς και θα το ρήμαζαν.Επιμένω ότι τώρα έχουμε άσυλο, όπως το λές γιά πανεπιστήμια που μας ταιριάζουν. ΜΠορεί να λέμε πως απελευθερωθήκαμε, αλλα κυριαρχούν απόλυτα οι καταφερτζήδες και οι γενιτσαροι, οι φυλές των εξαρτημένων από διάφορα σακατλίκια. Αυτωνών η ύπαρξη εξαρτάται από την ανυπαρξία μεσοαστικων δομών-προτεστάντικες τιμωρίες,εμπορική παντοδυναμία, μικρός δημόσιος τομέας εμπνευσμένος από Κουακέρους. Ακουε, φίλιον όμμα, τον κουκουζέλην:»Δεν βλέπω να απειλούμαι λιγότερο από το κράτος. Μη σου πω ότι απειλούμαι περισσότερο. Εμένα, τον άχρηστο, ποιος τον σκέφτεται; Θέλω κι εγώ ακαδημαϊκή ελευθερία.»Ο Δύτης πιάνει το πρόβλημα που εκθέτει ο ΚΟυκ και πάει να το ξορκισει:»Ένα είδος Χάιντ Παρκ χρειαζόμαστε, λέω, επί το σοβαρότερον». Κι όμως, ο Κουκ γιά να μη δολοφονηθεί, ανασκολοπιστεί, ίνα υπάρξει έστω ως παράδοξο σκεπτόμενο έντομο, πρέπει να πείσει εαυτόν πως είναι περιθώριο. Θα γράφει εξαίσια, έχοντας σοβαρά στα υπόψη να ρίχνει καμιά «ομορφιά» στο κείμενό του, για να τον θεωρήσουν ψιλοεστέτ, ήτοι χαριτωμένον αρκετά.Και ο Δύτης και ο Σραόσας, και ο Ολδ Μποι, και ο Πετεφρής και άλλοι είκοσι τουλαχιστον ειδικώτεροι εμού, έχουν αυτήν την εσάνς «προσεκτικής φιλικότητας» προς τους κυριάρχους μπουλουκμπασήδες που τους έχουν γιά σφάξιμο ή εξαφάνιση, και δεν υπερβάλω. Το άσυλο ορθώς θεωρείται απαρχαιωμένο ,αλλα εσείς δεν καταλαβαίνετε τι είναι να βρεθήτε σε δυσμένεια δημοσίου προσώπου που κυβερνάει όχι δέκα ανθρώπους, αλλα μιά άσχετη, μη επιδραστική στήλη σε λαθρόβιο έντυπο. Το άσυλο είναι εξαγορά της σιωπής ,γέννημα της συστημικές ατιμωρησίας, επειδή οι φυλές που επιβιώνουν στην χώρα έχουν από καιρό διώξει τον δικό τους Μπουμπάρακ και δεν έχουν καμία διαθεση να τους τρέχουν σε ευθύνες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μα δεν είναι μόνο ότι το άσυλο έγινε αντικείμενο κατάχρησης. Είναι ότι δεν είναι καν αντικείμενο χρήσης -αν μου επιτρέπετε το φτηνό λογοπαίγνιο.Ποιος πιστεύει στα σοβαρά ότι η ακαδημαϊκή ελευθερία υπάρχει σήμερα χάρη στο άσυλο; Ή υπάρχει ελευθερία λόγου κι έκφρασης παντού (οπότε υπάρχει και στα πανεπιστήμια) ή δεν υπάρχει πουθενά. Αντιθέτως
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Afto pou suxna ksexnietai sxetika me to asulo einai i suntagmatika katwxurwmeni dunatotita arsis tou me apofasi tis sugklitou. Epomenws den prokeitai gia tin egkathidrusi enos kathestwtos atimwrisias sto edafos tou panepistimiou alla gia tin metafora tis efthunis tis apofasis sxetika me to an ena gegonos einai egklimatiki drastiriotita apo tin astunomia stis akadimaikes arxes. O thesmos loipon einai eksairetika dimokratikos, sxedon epanastatikos, anagnwrizei tin uparksi omadwn tis astikis koinwnias pou xreiazontai prostasia apo tin kathestikuia taksi tis astikis koinwnias. Eilikrina mou fainetai paralogo na zitame tin katargisi tou epeidi kapoioi zilevoun h to thewroun peritto. Telos, giati kapoios pou orizei eafton ws perithwrio kai kat epektasi topothetei eafton ektos koinwnias na apaitei na exei prosvasi se kektimena aftis tis koinwnias?
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
δε μου κάνει καθόλου εντύπωση που θέλουν να καταργήσουν το άσυλο με τις σαθρές δικαιολογίες και τις προφάσεις που χρησιμοποιούν. ζούμε σε μια εποχή που είναι λογικό αν το μαχαίρι σκοτώσει κάποιον να καταδικάσουμε το μαχαίρι και να καταργήσουμε την κυκλοφορία του. αν πονά το χέρι κατάντησε να είναι λογικό να το κόψουμε αντί να κοιτάμε πως να το κάνουμε καλά. πάψαμε εδώ και χρόνια σαν κοινωνίες να κοιτάμε τις γεννεσιουργούς αιτίες και μάλιστα συμπεριφερόμαστε λες και δεν υπάρχουν. όλος αυτός ο στρουφοκαμιλισμός άλλωστε είναι και ο λόγος που τίποτα δεν αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πετεφρή ομιλούντος πάσα αρχή παυσάτω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@kukuzelis, @δύτη, @αταίριαστο: η ακαδημαϊκή ελευθερία είναι αναγκαία συνθήκη για τη λειτουργία ενός πανεπιστημίου (σε αντίθεση με τα ιδιωτικά κολλέγια, τα ινστιτούτα κτλ.) και δεν περιορίζεται στην ελευθερία του λόγου. Άλλο να θεσπίζονται χώροι ελεύθερης έκφρασης (π.χ. το Hyde Park ή — ακόμα καλύτερα — ολόκληρη η επικράτεια), άλλο το άσυλο ως μια μορφή περιφρούρησης της ακαδημαϊκής ελευθερίας.@πετεφρή: αν προτείνεις την επέκταση του ασύλου με ουσιαστικότερους τρόπους, συμφωνώ.@isidore, @daisycrazy: συμφωνώ, ιδιαίτερα μετά από περιστατικά εκτεταμένων βανδαλισμών και πλιάτσικου. Αλλά τα διοικητικά όργανα των πανεπιστημίων φοβούνται μη φάνε ξύλο, μην τα χτίσουνε μέσα στα γραφεία τους κτλ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δύο πολύ ενδιαφέροντα σχόλια:Γιατί άσυλο, γιατί εδω.Τι γίνεται στον Καναδά με την ακαδημαϊκή ελευθερία.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και λίγο παρακάτω (εδώ), ο thas:Βρε παίδες, πέρα απ' αυτά, δεν είναι έτσι κι αλλιώς συγκινητικό ( ακόμα και με αισθητικούς όρους) μια κοινωνία να προβλέπει μια ελάχιστη περιοχή όπου ο Νόμος καταργεί τον εαυτό του; Η παροδική ακύρωση του Πατέρα, έστω υπό όρους πνευματικής ελευθερίας, ή ελευθερίας – καβάτζας , δεν διατηρεί τη συμβολική σημασία του για κάθε άτομο και κοινωνία κατ' επέκταση;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μου θύμισε αυτό το τραγούδι (εδώ οι στίχοι).Δεν ξέρω, ίσως να συνεισφέρει κάτι αυτό το σχόλιο: I was committed but it wasn't to Parkview so this song hits home for me too. Especially the attempted suicide parts.. The thing i didn't understand about these places is if you come in in a irrational state so far away from your normal «you» as you can get… how do they know if you're cured. I simply had to act my way out of the madhouse several times in order for them NOT to kill me with other drugs. Thank God they never gave me the electro shock therapy.Psychiatry is a load of crap.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πρόκειται για την σύγχρονη εφαρμογή του αρχαίου «το Κείων νόμιμον».Στην αρχαία Κέα {Τζιά} υπήρχε νόμος, όταν οι γέροντες δεν μπορούσαν να αυτοσυντηρηθούν έπαιρναν -εν τελετή- το κώνειο και ησύχαζαν.Κι αυτοί και η γύρω τους κοινωνία.Εμείς νομίζουμε ότι έχουμε εξανθρωπίσει την κατάσταση.ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ !
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συγγνώμη, μιλώ ως παθούσα ασύλου: Το ΕΜΠ είναι σοβαρό είπες; Ο κλαυσίγελως μου ακούγεται στην μαρτυρική νήσο; Υπέφερα τόσο όσο ήμουν εκεί, που πλέον μόνο εδώ και 2 χρόνια, από τα 12 που λείπω, δε μουτζώνω όταν περνάω απ'έξω από την Πολυτεχνειούπολη (και μένω σχετικά κοντά). Και τα τελευταία δύο μη νομίζεις, εκφράζω συγκρατημένη αηδία. Μη σου πω για το εξαιρετικό είδος επιστημόνων που μας έρχεται εδώ σε καινούριες φουρνιές. 'Οχι μόνο δεν ξέρουν ολοκληρώματα Λυκείου, δεν έχουν καμία αιδώ σε αντιγραφή και συνεργασίες ακόμα και σε αμερικάνικα πανεπιστήμια. Όπου καθώς γνωρίζεις, την επιτήρηση την κάνουν οι συμφοιτητές σου, ο καθηγητής δε σηκώνει καν κεφάλι να κοιτάξει (μάλλον γι'αυτό θά'ναι).
Μου αρέσει!Μου αρέσει!