Ψυχραιμία. Αυτό είναι, ψυχραιμία. Πρέπει να δείξω ψυχραιμία. Δε σε παίρνουν στα σοβαρά αν δεν είσαι ψύχραιμος.

Έβλεπα στην κατακόρυφα διχοτομημένη οθόνη αριστερά βουλευτές να συζητούν επί προσωπικού ή να χασκογελάνε με ευφυολογήματα τύπου Σεφερλή. Δεξιά θολούρα και καταχνιά, ωμή καταστολή, κυνική και απροκάλυπτη.

Για το δεξί κομμάτι τα έχουμε πει: η γνωστή μηχανή καταστολής του ελληνικού κράτους που παλιότερα απλώς μωλώπιζε ταραχοποιούς, ταραξίες, αναρχικούς, αλήτες και τσουβάλιαζε αδήλωτες από τους δρόμους και κίναιδους από τα πάρκα, ενώ μετά τον Δεκέμβρη του ’08 απλώς βιαιοπραγεί αδιακρίτως, με ισραηλινό εξοπλισμό και χωρίς προσχήματα, ή μάλλον με το πρόσχημα της «ανομίας» που τόσο συγκινεί κάποιες ευαισθητές συνειδήσεις.

Το αριστερό κομμάτι μού δημιούργησε απελπισία. Ένιωσα ότι τελικά ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα ποτέ δεν καλλιεργήθηκε αλλά παρέμεινε κι αυτός ένα πρόσχημα. Ο κύριος Μαγκούφης ζητάει τον λόγο επί προσωπικού για να απαντήσει με ρητορισμούς της εποχής Τρικούπη σε εξυπνάδες (επιπέδου δημοτικού) του κυρίου Καρατζαφέρη. Και κανείς δεν τους γιουχάρισε, κανείς δεν τους έκραξε, κανείς δεν έκανε ‘ου’, όπως θα έκαναν οι συνάδερφοί τους στη Βουλή των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου.

Όσο για την ψηφοφορία, θα την πω την εξυπνάδα μου και ίσως αποδειχθώ προφητικός (έχει συμβεί) ίσως όχι (έχει συμβεί), αλλά σιγά, χεστήκατε: τουλάχιστον δε με πληρώνουν να το παίζω αναλυτής πολιτικός και διορατικός σούπερ γουάου. Λέω λοιπόν ότι η αυταρχική και αντιδημοκρατική έννοια της κομματικής πειθαρχίας σήμερα καταστρατήγησε τον κοινοβουλευτισμό στην Ελλάδα.

Μου είναι αδιανόητο ότι ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κύριος Ψ που εκλέγεται στην περιφέρεια Υπολοίπου Εορδαίας ή Β’ Κυνουρίας ψήφισε ναι, αφού πρώτα — πιθανότατα — κλάφτηκε στον νεαρό του εραστή, στη γυναίκα του, στα παιδάκια του, στους ψηφοφόρους, στη μάνα του, στη γραμματέα (με την οποία διατηρεί δεσμό), στη μπατζανάκισσά του (με την οποία διατηρούν κτηματομεσιτικό), στον ξάδερφό του τον Μπάμπη (που διόρισε στις πολιτιστικές υπηρεσίες του Δήμου Νέας Αντιοχείας), στην προσωπική ιστοσελίδα του (που του έστησε ο εραστής μάλλον), σε τρία τοπικά κανάλια και σε δύο ραδιοφωνικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας. Κύριε Άγνωστε Βουλευτά, δε μας απασχολεί η συνείδησή σας, η βαρειά καρδιά σας ή ο λεπτεπίλεπτος ψυχισμός σας: είστε κυρίως η ψήφος σας και δευτερευόντως η φωνή όσων σας εκλέγουν. Τι τη θέλετε την κομματική πειθαρχία; ε; Έτσι κι αλλιώς, δε θα δείτε βουλευτική έδρα μετά τις επόμενες εκλογές (όταν η Βουλή θα γεμίσει ΝΔ, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή, ΛΑΟΣ — γιατί ο Έλληνας το λατρεύει το κομματικό ισοδύναμο του άντρα του χύμα του κουραδόμαγκα που δέρνει τη γυναίκα του άμα λάχει), ενώ στις μεθεπόμενες ο εναπομείνας εν Ελλάδι ελληνικός λαός δε θα θυμάται καν τι είναι το Μνημόνιο (έχω ξανακλαφτεί για την εθνική μας επιλησμοσύνη).

Προσπαθώντας να επιστρέψω στην τάξη και στην ψυχραιμία: η κομματική πειθαρχία εκτός από αντιδημοκρατική είναι, στις παρούσες συνθήκες, και ατελέσφορη. Άλλωστε, μεσοπρόθεσμα, όλα συγχωρούνται: η μνήμη κοντή, η ζωή μεγάλη, ο Αντώνης αρχηγός κι αυριανός πρωθυπουργός.

Τέλος, δεν είναι λύση οι κυβερνήσεις συνεργασίας πολλών μικρών κομμάτων. Από την Κύπρο και την Ιταλία ξέρουμε ότι μικρό κόμμα εξουσίας σημαίνει μαγαζί διορισμών και ρουσφετιού, ελεεινός δονκιχωτισμός και προσχηματικές αρχές. Μας αρκεί η ύπαρξη δύο τέτοιων μαγαζιών, δε θέλουμε περισσότερα.

Όσον αφορά τι πρέπει να κάνουμε τώρα που μας πούλησαν (και ανακουφίστηκαν οι καημένες οι αγορές, όπως μάς έλεγε η Οντίν Λιναρδάτου, πράγμα κεφαλαιώδες, αφού έχουνε τα καρδιακά τους από το πολύ ξύγκι που καταναλώνουν, το δικό μας κυρίως): ό,τι έκαναν από τις 25 Μαΐου οι συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα, αλλά γενικευμένα. Διαμαρτυρία. Αυτοοργάνωση. Και Ανυπακοή.

Φύσαγε ευχάριστα. Φόρεσα τα ακουστικά του iPod. Έριξα τη στολή, φορεμένη σε ξύλινη κρεμάστρα, πάνω από τον δεξί μου ώμο και πήρα το πηλίκιο στο αριστερό χέρι. Ξεκίνησα με τα πόδια. Ο κόσμος στον δρόμο με κοίταγε, μάλλον κοίταγε τη στολή. Στο iPod έπεσε το So Young των Suede. Αστείο μου φάνηκε στην αρχή αλλά μετά ένιωσα κι εγώ ένας από αυτούς τους πολύ νεώτερους. Ευφορικά αισθάνθηκα.

Σκεφτόμουν πολλά. Δε θέλω να γράψω τι. Ανάμεσα στα άλλα ότι, όσο τις πολιτικές τις φτιάχνουν οι πολιτικοί αλλά και όσοι χρειάζονται τη συναίνεση του κόσμου (του «λαού»;), δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Όσο ο κόσμος διαμαρτύρεται και αντιστέκεται (και μετά από πάρα πάρα πολλά χρόνια θα ξαναταυτιστώ — σχεδόν — με τον Τσαγκαρουσιάνο), τόσο θα αναγκάζονται να αναθεωρούν σχέδια, σχεδιασμούς και πολιτικές όλοι τους, ακόμα και η Ιερά Συμμαχία στην οποία καταντήσαν οι ευρωσκεπτικιστές την ΕΕ.

Αν θα έλεγα κάτι, σίγουρα δε θα ήταν το ιταμό «τολμήστε». Θα έλεγα «μην υπακούετε». Ιδίως σε μια κυβέρνηση (και μια πολιτική ηγεσία ετών τεσσαράκοντα) τόσο έκδηλα αμήχανη και κουρασμένη που, όταν δε βρίσκει το πρόσχημα της βίας, το κομίζει η ίδια όπου χρειάζεται, και με το παραπάνω. Αφού βάλει τον από εικοσπενταετίας ημιμαθή βασιλέα-φιλόσοφο (μη γελάτε, θεωρεί τον εαυτό του αυξημένης διανοητικής ρώμης, μεγάλο πολιτικό διανοητή και, κυρίως, αδέκαστο και αδέσμευτο), τον λιμπερτίνο λάγνο εραστή των τεθωρακισμένων (από το Πεκίνο του ’89 και δώθε) να απειλεί.

Κλείνω με δύο αποσπάσματα. Το ένα είναι από μια ανθολόγηση εδώ:

vasvas: […] Είναι ανακρίβεια ότι τα συγκεκριμένα μέτρα, εν κενώ, επιβάλλονται ως απαραίτητα. **Επιλέγονται** επειδή επί εναμιση χρόνο δεν προχωρά καμμιά μεταρρύθμιση, επειδή η κυβέρνηση είχε τάξει κλείσιμο φορέων και δεν έχει κλείσει κανένα, επειδή είχε υποσχεθεί να σουλουπώσει τον ΟΣΕ και δεν το έκανε, επειδή είχε υποσχεθεί ορθολογικοποίηση των μισθών στο Δημόσιο (όχι οριζόντιες περικοπές) και δεν το έπραξε, επειδή κωλώνει να κόψει το ΔΙΒΕΕΤ [=Δικαιώματα Βεβαίωσης και Είσπραξης Εσόδων υπέρ Τρίτων] έστω και κατά ένα ευρώ, επειδή δεν έχει κάνει τίποτε για τις δαπάνες των νοσοκομείων κλπ. Το καθένα από αυτά μπορεί να μειώσει τα έξοδα *αύριο*, είναι άμεσης απόδοσης, και πιθανόν υψηλότερης από τα προτεινόμενα. Δεν είναι οι εταίροι που μας εκβιάζουν, είναι η κυβέρνηση που μας εκβιάζει. […]”

[…]

ermippos: “[…] Δεν δίνεις για εκατοστή φορά ευκαιρία, δεν δείχνεις καλή πίστη και δεν αφήνεις την μοίρα σου στα χέρια ανθρώπων που κάθε μέρα αποδεικνύουν την αλητεία τους επειδή απλά σε απειλούν. Ο καλύτερος τρόπος να συνεχίσεις να εκβιάζεσαι για όλη σου την ζωή είναι να υποκύπτεις στον εκβιασμό ελπίζοντας ότι θα είναι η τελευταία φορά. […]”

Το δεύτερο είναι του Τσαγκαρουσιάνου::

Συμμετέχω. Το Μεσοπρόθεσμο είναι πράξη πολιτικής αισχρότητας. Και έγκλημα εναντίον των φτωχών ανθρώπων. Δεν πρέπει να περάσει.

Υ.Γ. Γαμιέται η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Οι κυνικοί αγύρτες της φάρας τους μάς έφεραν ως εδώ, αυτοί που αιωνίως καπηλεύονται τον «αγώνα» και την «αντίσταση» για να συνταξιοδοτούνται πρόωρα τα πουλάκια της με 4 χιλιαρικάκια το μήνα. Τους καταριέμαι βαρειά κατάρα: σύνταξη ΟΓΑ να πέσει πάνω σας, λεχρίτες. Σύνταξη ΟΓΑ σ’ εσάς και στα τέκνα σας.

Το τραγούδι το είδα στον ύπνο μου χτες τη νύχτα. Είχα να το ακούσω 25 χρόνια περίπου.

«Και γιατί δε γράφεις για τα πράγματα που σου αρέσουν, που σε κάνουν ευτυχισμένο;», ρώτησε η συμβία.

Μοιραία ό,τι γράφουμε εδώ μέσα είναι ένα ίχνος: αποτυπώνει κυρίως τις σόλες των παπουτσιών μας, ούτε τα μαλλιά μας, ούτε το χαμόγελό μας, το βαρυστομάχιασμα ή τις επιθυμίες μας, ούτε τις χαρές, ούτε και πολλά άλλα. Σκεψούλες είναι τα ποστ, σκεψούλες που δεν κόλλησαν αλλού. Ποστ κι όχι ποστ-ντοκ, που είπε κι ο Ρακάσα. Πριν ένα χρόνο σκέφτηκα να βάλω ταγκ στις αναρτήσεις μου, να μαζευτούνε και να ταξινομηθούν κάπως: προέκυπταν κάτι κατηγορίες μάλλον άσχετες με τα ζωτικά μου ενδιαφέροντα και τις καθημερινές τέρψεις μου: «πολιτική», «αρχιτεκτονική», «η ελληνική κατάσταση», «αναμνήσεις», «θρησκεία», «επιστημοσύνες» και άλλα. Δε λέω, κι αυτά με ενδιαφέρουν. Αλλά, π.χ., δεν έχω γράψει σχεδόν ποτέ για ταξίδια, ποτά, φαγητό, χαρές μεγάλες, αγαπημένα τοπία, αγαπημένους μου ανθρώπους — ούτε καν για τα βιβλία που μου αρέσουν. Για ταινίες έγραψα πρόσφατα και το αποτέλεσμα είναι μάλλον αδιάφορο.

Βεβαίως, μπορεί κανείς απλώς να πει πως ο,τι σου αρέσει, ό,τι σου δίνει χαρά, ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο, ό,τι αγαπάς σου αρκεί να το ζεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γράφεις γι’ αυτό, εκτός και αν θες να το διαφημίσεις. Αλλά δεν είμαστε για τέτοια.

Άντε, να το πεις και αλλιώτικα: δε γράφονται όλα, και κυρίως δε γράφονται τα ωραία.

Το Σάββατο έπαιζε το Dawn of the Dead στην τηλεόραση, το είδα στην αρχή αρχή μέχρι το σημείο που η επιζήσασα συναντάει τον μαύρο μπάτσο, ο οποίος φαντάζομαι θα δώσει τη ζωή του βορά στα ζόμπι για να σώσει τη μυξού κοπελιά (κι ίσως και κανα καλό παλληκάρι άσπρο) σε κάποια στιγμή αργότερα στην ταινία. Λέω «φαντάζομαι» γιατί δεν αντέχω να δω ταινίες με ζόμπι, εκτός από το «28 μέρες μετά» (που το πήγαινε αλλού) κι εκείνο το κωμικό όπου ο Γουίλ Σμιθ κι ο σκύλος του πολεμάνε κάτι φωτοφοβικά ζόμπια σε μια έρημη Νέα Υόρκη.

Δεν τις αντέχω αυτές τις ταινίες: το θέαμα του μαζικού εξαπανθρωπισμού μόνο φρίκες μου προκαλεί, γι’ αυτό και δεν αντέχω και αφηγήσεις εγκλημάτων πολέμου από τον καιρό των Ασσύριων, των Χετταίων και δώθε. Ακόμα θυμάμαι μια προπαγανδιστική σκηνή (και με κυνηγάει πολύ άσχημα) στον Καιρό του Βουλγαροκτόνου όπου οι φρικτοί κι απαίσιοι Βούλγαροι μπαίνουνε στην Αδριανούπολη και εκτελούν βρέφη για πλάκα κοπανώντας τα στον τοίχο για να σκάσουν σαν καρπούζια, μια σκηνή που ίσως απηχεί πώς έτρωγε ο Πολύφημος συντρόφους (και της οποίας αντίστοιχη υπάρχει στον Αντρέι Ρουμπλιόφ). Δεν μπορώ να διανοηθώ ποιος άνθρωπος μπορεί να αντέχει τέτοιες αφηγήσεις χωρίς δυσφορία κι απαρέσκεια.

Γιατί λοιπόν ο κόσμος βλέπει τόσες ταινίες με ζόμπι; Ξεκάθαρα, τα ζόμπι εκφράζουν τους φόβους της κοινωνίας των μαζικών αγαθών και θεαμάτων και — αν πιστέψουμε τους χαρντκόρ (μετα-)αντορνοϊκούς — των μαζικών συναισθημάτων (εγώ δεν τους πιστεύω). Τον τρόμο μπροστά στο ενδεχόμενο να γίνουμε πανομοιότυπα ρακένδυτα σάρκινα ανδρείκελα, ακόμα χειρότερα: να γίνουν όσοι αγαπούμε ρακένδυτα σάρκινα ανδρείκελα, με σβησμένη κάθε μνημη, κάθε γνώρισμα προσωπικότητας και έκφρασης, ψυχής που λέμε. Ο έλεος και ο φόβος.

Γιατί όμως θυμήθηκα τα ζόμπι; Γιατί άνοιξα με την τσίμπλα στο μάτι το πρωί το μπαζ να ενημερωθώ και είδα τον dkamen (ο οποίος, ακόμα και για τα δικά του μέτρα, αυτή τη φορά το παράχεσε) να σχολιάζει το πρόσφατο κείμενο του βυτίου (το οποίο, οκέι, δε με μάγεψε κιόλας) έτσι: είμαστε όλοι υποψήφια ζόμπι που ζητούν από υποψήφιους αυτόχειρες να πέσουν από ταράτσες, που κάνουμε ντου ή που ζμπρωχνόμαστε αγεληδόν στο Σύνταγμα για να νιώσουμε το βαρβάτεμα του όχλου.

Περισσότερο μοδάτα κι από τα ζόμπι είναι τα κυριλλέ μακροξαδέρφια τους, απέθαντοι που όμως έχουν και παραέχουν προσωπικότητα. Οι (γενικά) συμπαθείς βρυκόλακες. Βεβαίως οι βρυκόλακες μετατράπηκαν στον συναρπαστικό Άλλο κυρίως μετά την κινηματογραφική εκδοχή της «Συνέντευξης με έναν βρυκόλακα». Εκτοτε έχουνε γίνει μόδα, σχεδόν αξιαγάπητη. Αλλά πάλι, υπάρχει λόγος: όσοι ξενύχτησαν χορεύοντας, κρύφτηκαν στα σκοτάδια για να ερωτοτροπήσουν, διάβασαν για εξετάσεις, έζησαν αϋπνίες — όσοι δηλαδή ζούνε στις πόλεις και ζούνε τις πόλεις, εύκολα ταυτίζονται με βρυκόλακα: η νύχτα είναι η μέρα όσων αισθάνονται έστω και λίγο διαφορετικοί, καθένας για τους λόγους του.

Όπως τα ζόμπι, οι βρυκόλακες είναι απέθαντοι, αντίθετα όμως με τα ζόμπι, τους βαραίνει η πολλή και βαρειά προσωπικότητα, προσωπικότητα που την έχουνε πήξει και πυκνώσει αφόρητα οι ιδιαιτερότητες μιας ατέλειωτης ζωής που διακριτικά σνομπάρει το φως της μέρας: δε χρειάζεται να φάνε μυαλά, τους βαραίνει το δικό τους, «συμφορά από το πολύ μυαλό», που λένε κι οι Ρώσοι. Οι βρυκόλακες είναι οι άνθρωποι της εποχής, κάθε εποχής στην πόλη, όπου οι γείτονες και οι συγγενείς δεν έχουν απόλυτη εποπτεία της ζωής σου: οι βρυκόλακες έχουν κρυμμένο τραύμα (φωτοφοβία), διακριτικές ειδικές ανάγκες (πίνουν αίμα), ενίοτε μεταμορφώνονται σε τέρατα αλλά δεν το πολυδιασκεδάζουν. Όπως όλοι μας.

Επιπλέον, όσοι βρυκόλακες είναι φιλήδονοι, άγρυπνοι, κομψοί και κάπως σνομπ ενσαρκώνουν επίσης τον θαυμαστό κόσμο του έντυπου λάιφσταϊλ, του fashion channel που παιανίζουν νυχθημερόν οι τηλεοράσεις στις καφετέριές μας. Είναι βεβαίως κι αυτοί, πάνω απ’ όλα, βρυκόλακες: έχουν κρυμμένο τραύμα (από πού να αρχίσει κανείς τώρα), διακριτικές ειδικές ανάγκες (πίνουν κόκα / βότκα / κτλ), ενίοτε μεταμορφώνονται σε τέρατα (ιδίως αφού ικανοποιήσουν τις ειδικές ανάγκες τους) αλλά μάλλον δεν το πολυδιασκεδάζουν. Κι είναι νέοι για πάντα.

Αντίθετα με τα ζόμπι, οι βρυκόλακες έχουνε ψυχή, κάπου την κρύβουν όμως.

Νομίζω ότι είναι μάλλον απρεπές άνθρωποι που έχουμε χρόνο (ή και αμοιβή) για να γράφουμε να κορυβαντιούμε διατυμπανίζοντας πόσο διαφωνούμε με την απολιτική, παιδαριώδη, ακατάστατη, κακόγουστη, αδιέξοδη, ψιλομπανάλ, εκτροπολαγνική κτλ. στάση, δράση και δραστηριότητα των «αγανακτισμένων» (θα εξηγήσω τα εισαγωγικά παρακάτω). Πώς το λέει ο γίγαντας: «Μπορεί κανείς να καγχάσει για την μέσω facebook μεθόδευση της καθόδου των μυριων, αλλά μόνο με τον ίδιο κυνισμό και την ίδια βλακεία που γελά με τις πανικόβλητες κραυγές του πυρόπληκτου, ή με τα ακατάληπτα βογγητά του μαχαιρωμένου.»

Στην εφηβεία μου και μετά, «αγανακτισμένοι πολίτες» αποκαλούνταν σκιώδεις εγκάθετοι που αποτέλειωναν το λαμπόγυαλο στην Πατησίων μετά τα καθιερωμένα επεισόδια του Πολυτεχνείου. Αλλά το «απελπισμένοι» μάλλον προσκρούει στη φυσιωμένη μαγκιά και το κόρδωμα του Έλληνος: απελπίζονται, ωρέ, τα παλληκάρια;

Την επόμενη φορά: σχέσεις, έρωτας και πού είναι το σπίτι μας.