Κοιτούσα τον ωραίο ήλιο να φωτίζει το τοπίο, τα γυμνά δέντρα που μου θύμιζαν αγγεία που διακλαδίζονται, τα αγγεία της καρδιάς, μύριζα το νοτισμένο χώμα και ο κρύος πρωινός αέρας αντικαθιστούσε ακόμα και τον καλύτερο καφέ. Δεν είμαι καλύτερος από εκείνους που περιμένουνε να ζήσουν τις 2 βδομάδες του καλοκαιριού σε κάποιο μικρό νησί, στην παραλία που αγαπούνε, στο ουζερί που πάνε οι ντόπιοι και βλέπει τη θάλασσα από ψηλά. Κι εγώ τον σύντομο χειμώνα απαντέχω, τη ζεστασιά του σπιτιού, τα ρούχα που αγκαλιάζουν, τις ορατές ανάσες που εξαχνώνονται, τα βρεγμένα πεζοδρόμια που άξαφνα καθρεφτίζουν έναν μεταλλικό ουρανό.
Όχι ότι δεν έχω ζήσει καλοκαιρινά θαύματα, είπαμε: τα θαύματα, κινητές εορτές κι απρόβλεπτες, πέφτουνε πάντα καλοκαίρι. Θυμάμαι την Αστυπάλαια το 2009, που όταν γίνω γέρος και σεφέρης (όπως αρέσκεται να με σκυλοβρίζει ένας καλός φίλος, και ξέρει τι θα του ευχηθώ και να μη γελάει) θα ξέρω ότι εκείνες οι θεοτικές πέντε μέρες (μόνο πέντε ήταν; δε θυμαμαι) στην Αστυπάλαια ήταν η μαγευτική εισαγωγή σε ένα νέο έργο στη ζωή μου (ναι, αν το «εισαγωγή» θυμίζει όπερα είναι επειδή, ε, εντάξει, συνεννοηθήκαμε). Και δεν είναι μόνο η Αστυπάλαια, τα έχω ξαναπεί, δε δίνω το λινκ γιατί έχω φίλους (τρεις τον αριθμό) που ψάχνουν ευκαιρία να με ξεχέσουν κάθε φορά που θα θυμηθούνε την ύπαρξή του εν λόγω ποστ. «Νησιωτικά συμπλέγματα» λέγεται — χοχό.
Όμως εμένα οι καλοκαιρινές στιγμές μου είναι τον χειμώνα. Τον χειμώνα που μου λείπει τόσο πολύ εδώ και δέκα χρόνια.
Ίσως τελικά η ποίηση που ψάχνουμε στο καλοκαίρι και η ποίηση που ψάχνω στον χειμώνα να είναι η ίδια, κάποιου είδους άνοιγμα ταυτόχρονα με μιας μορφής αγκαλιά. Άφημα ίσως.
"Sraosha is Ormazd's messenger. He delivers revelations, shows men the paths of happiness, and brings them the blessings which Ormazd has assigned to their share. Another of his functions is to protect the true faith. He is called, in a very special sense, "the friend of Ormazd," and is employed by Ormazd not only to distribute his gifts, but also to conduct to him the souls of the faithful, when this life is over, and they enter on the celestial scene." George Rawlinson The Seven Great Monarchies Of The Ancient Eastern World, Vol 3.
Προβολή όλων των δημοσιεύσεων από Sraosha
ΕπέστρεφεΕπέστρεφε συχνά και παίρνε με,αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με –όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται….Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1912) ——————————–(με αφορμή ένα σχόλιο στου κκμοίρη, κι επειδή το σημερινό εδώ μου φάνηκε συναφές ως προς το περιεχόμενο/νόημα/ευχή και του ποιήματος και εκείνου του σχολίου)
Η πρώτη μου αντίδραση διαβάζοντας,ήταν σχεδόν ενστικτώδης, αυτή η συστολή της παγωμάρας και του κρύου. Θυμήθηκα που στην Ολλανδία όταν ήμουν,το πρώτο που μου έλειψε ήταν η μυρωδιά.Εκεί που εσύ βλέπεις ρούχα που αγκαλιάζουν, εγώ νιώθω ρούχα που βαραίνουν,δέρμα να πνίγεται, νοσταλγώ ήδη την ξυπολυσιά, που το πέλμα έχει επαφή με το έδαφος, που ο αέρας είναι ένα με το δέρμα. De goustibus και όχι μόνο, πα'να πει άλλες ανάγκες, άλλη αίσθηση παραδομού,άλλο βλέμμα, άλλη οπτική γωνία. Διαισθάνομαι και κάτι άλλο όμως που μου αρέσει και συνήθως σε αυτές τις κουβέντες πάει στα ψιλά. Το αυτονόητο που όλα είναι μπροστά μας, κάτω από τη μύτη μας πολλές φορές, απλά επιλέγουμε κάθε φορά τί θα δούμε και πως.Θέλω να πω-ως εκ φύσεως ενθουσιώδης χαρακτήρας και με βαθιά πίστη ότι τα όμορφα αξίζουν πιο πολύ όταν τα μοιράζεσαι (omnia sunt communia τρόπον τινά)- δάνεισέ μου λίγο το βλέμμα σου, πάρε κι εσύ για λίγο το δικό μου. Ωραίες αυτές οι τράμπες, μα που δεν τις κάνουμε συχνά.Τελικά έμεινα με την εντύπωση ενός όμορφου κύκλου ανάμεσα στον τίτλο και την τελευταία φράση. Και ίσως η ποίηση να βρίσκεται σε αυτή την γενναία τράμπα, όχι στο κλαδί ούτε την αρμύραS/N
@xilaren: κάνω ό,τι μπορώ.@theorema: εεε, χμμμ, ναι. Για να το λέτε εσείς… :-)@S/N: Κι εσείς του καλοκαιριού και της θάλασσας θα είστε… 🙂 Αλλά μου άρεσε αυτό που πάει στα ψιλά: «δάνεισέ μου λίγο το βλέμμα σου, πάρε κι εσύ για λίγο το δικό μου».
@Baron Cosimo: Εντάξει, γέλασα πολύ. Πάντως, ναι, υπάρχει μια συγκεκριμένη εποχή στην Αστυπάλαια (μεταξύ ερημιάς και πολυκοσμίας) κατά την οποία λειτουργεί το θαύμα 🙂 Ευτυχώς είναι δυσπρόσιτη και δε μαζεύει κάγκουρες.
Sraosha 
ε, απόλαυσε αυτό το χειμώνα λοιπόν. φιλιά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΕπέστρεφεΕπέστρεφε συχνά και παίρνε με,αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με –όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται….Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1912) ——————————–(με αφορμή ένα σχόλιο στου κκμοίρη, κι επειδή το σημερινό εδώ μου φάνηκε συναφές ως προς το περιεχόμενο/νόημα/ευχή και του ποιήματος και εκείνου του σχολίου)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η πρώτη μου αντίδραση διαβάζοντας,ήταν σχεδόν ενστικτώδης, αυτή η συστολή της παγωμάρας και του κρύου. Θυμήθηκα που στην Ολλανδία όταν ήμουν,το πρώτο που μου έλειψε ήταν η μυρωδιά.Εκεί που εσύ βλέπεις ρούχα που αγκαλιάζουν, εγώ νιώθω ρούχα που βαραίνουν,δέρμα να πνίγεται, νοσταλγώ ήδη την ξυπολυσιά, που το πέλμα έχει επαφή με το έδαφος, που ο αέρας είναι ένα με το δέρμα. De goustibus και όχι μόνο, πα'να πει άλλες ανάγκες, άλλη αίσθηση παραδομού,άλλο βλέμμα, άλλη οπτική γωνία. Διαισθάνομαι και κάτι άλλο όμως που μου αρέσει και συνήθως σε αυτές τις κουβέντες πάει στα ψιλά. Το αυτονόητο που όλα είναι μπροστά μας, κάτω από τη μύτη μας πολλές φορές, απλά επιλέγουμε κάθε φορά τί θα δούμε και πως.Θέλω να πω-ως εκ φύσεως ενθουσιώδης χαρακτήρας και με βαθιά πίστη ότι τα όμορφα αξίζουν πιο πολύ όταν τα μοιράζεσαι (omnia sunt communia τρόπον τινά)- δάνεισέ μου λίγο το βλέμμα σου, πάρε κι εσύ για λίγο το δικό μου. Ωραίες αυτές οι τράμπες, μα που δεν τις κάνουμε συχνά.Τελικά έμεινα με την εντύπωση ενός όμορφου κύκλου ανάμεσα στον τίτλο και την τελευταία φράση. Και ίσως η ποίηση να βρίσκεται σε αυτή την γενναία τράμπα, όχι στο κλαδί ούτε την αρμύραS/N
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@xilaren: κάνω ό,τι μπορώ.@theorema: εεε, χμμμ, ναι. Για να το λέτε εσείς… :-)@S/N: Κι εσείς του καλοκαιριού και της θάλασσας θα είστε… 🙂 Αλλά μου άρεσε αυτό που πάει στα ψιλά: «δάνεισέ μου λίγο το βλέμμα σου, πάρε κι εσύ για λίγο το δικό μου».
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δλδ, η Αστυπάλαια είναι το μέρος που το θαύμα λειτουργεί ακόμα;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@Baron Cosimo: Εντάξει, γέλασα πολύ. Πάντως, ναι, υπάρχει μια συγκεκριμένη εποχή στην Αστυπάλαια (μεταξύ ερημιάς και πολυκοσμίας) κατά την οποία λειτουργεί το θαύμα 🙂 Ευτυχώς είναι δυσπρόσιτη και δε μαζεύει κάγκουρες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Eλπίζω να μην πέρασε για ειρωνικό το σχόλιο μου! Σεφέρη είδα, νησί είδα, πήγε ο νους μου στο φυσικό! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καμμιά παρεξήγηση: ίσα-ίσα που γέλασα…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!