Το Χάος της αγάπης Β’

Φαντάζομαι μια κινηματογραφική σκηνή από αυτές που δε γυρίζονται πια, γιατί μας εφαγε η ειρωνεία κι ο μεταμοντερνισμός κομμάτι-κομμάτι σαν μπισκοτάκι. Ο Μάλαμας τραγουδάει το «Σ’ τα είπα όλα» (σιωπή, ΔΜ) και δυο εραστές κοιτιούνται με νόημα. Το ανάλογο νόημα.

Πήγα χτες σε μια μουσική σκηνή, καιρό είχα να πάω. Με κάλεσε ένας φίλος, από τους πιο οξυδερκείς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη Μεγαλόνησο (λέμε «οξυδερκής», δε λέμε «έξυπνος» — είναι βρώμικη λέξη. Έξυπνος είναι ο Θέμος, ο Μπένυ, ο Μεγαλοδημοσιογράφος. Ο έξυπνος λέει εξυπνάδες, σοφιστής πουλημένος). Άκουγα τη ‘Ρωγμή του χρόνου’ και θυμήθηκα ένα στίχο από το Λύκειο, Αντιγόνη:

ἀλλ᾽ οὐδὲν αὐτῷ τῶν ἐμῶν μ᾽ εἴργειν μέτα

Οι εμοί. Η Αντιγόνη εννοεί την οικογένεια, τον πεθαμένο Πολυνείκη. Οι εμοί εμοί; Οι φίλοι. Οι δικοί μου. Οι αγάπες.

Την τελευταία λέξη για την αγάπη την έχει πει ο Απόστολος Παύλος στο κεφάλαιο 13 της Α’ προς Κορινθίους, στον γνωστό «ύμνο της αγάπης». Όσο κι αν προσπαθούν οι θεολόγοι να τον κουρέψουν και οι οπαδοί του πρακτικού βίου να τον θαμπώσουν, εκεί τα λέει όλα. Φίλα με τώρα.

Όλοι κάπου θα ξοδέψουμε τις ζωές μας. Το στοίχημα του Πασκάλ δεν είναι παρά ένα στοίχημα. Αν είναι να τις ξοδέψουμε, ας τις ξοδέψουμε στην αγάπη. Αυτό σκεφτόμουν έφηβος. Αυτό σκέφτομαι τώρα. Μυαλό δεν έβαλα.

Σέβομαι και τιμώ όλος δέος και ευγνωμοσύνη τον έρωτα, το πάθος που (όπως είπε κάποτε μια αγάπη) καταναλώνει σκοτάδια και παράγει θερμότητα, κάποτε και φως. Τον έρωτα τον σέβομαι και τον τιμώ με το σώμα και με το πνεύμα και ολόψυχα. Αλλά αναγνωρίζω, κάθε μέρα της ζωής μου, την υπεροχή της αγάπης. Ιδίως τώρα πια, την εποχή μετά τον καταναλωτισμό, την εποχή που το δήθεν λίγοι πια είναι πρόθυμοι να χάψουν και να ανεχτούν. Κι είναι αλλόκοτο αλλά όμορφο πώς μία αγάπη μπορεί να φωτίσει πλαγίως άλλες αγάπες, κι όλες τους μαζί ετερόκλητες και ποικίλες σχέσεις κι αλισβερίσια και συναντήσεις και συνδέσμους.

Η ζωή δεν είναι απλή. Τα μεγάλα λόγια είναι ωραία κι εμψυχώνουν, αλλά η ζωή είναι πέρα και πάνω από αυτά. Δεν είμαστε εμείς και οι απόψεις μας, οι αλήθειες που σεπτά και όλο ευλάβεια λιτανεύουμε, υπεράνω της ζωής. Η ζωή ξέρει να μας ρίχνει σκαμπιλάκια, συνήθως όταν πιστέψουμε ότι, ξέρω γω, πορευόμαστε μέσα της με τιμή και κατά συνείδηση, όταν θα πούμε «οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης». Η ζωή θα μας καλέσει για εξηγήσεις πάνω που θα νομίσουμε ότι είμαστε τακτοποιημένοι στις υποχρεώσεις μας απέναντί της. Και τελικά θα μας υπαγορεύσει τους όρους της ρητά και χωρίς πολλά περιθώρια για δικές μας ερμηνείες.

Καθένας από εμάς έχει 2-3 πράγματα εύκολα, διαφορετικά ο καθένας, και δυσκολευόμαστε σε όλα τα άλλα. Όταν σμίγουμε μπορούμε να δώσουμε από αυτά που είναι για εμάς εύκολα. Ή μπορεί να καθιζήσουμε παρέα, και να αφήσουμε αυτό που δυσκολεύει εμάς να κάνει και του άλλου τη ζωή δύσκολη. Αυτό είναι θέμα επιλογής.

Για το σεξ και για το Βερολίνο θα γράψω άλλη φορά. Το υπόσχομαι. Πάω τώρα για ύπνο.