Το θέαμα ήτανε μια εμπειρία πυκνής ομορφιάς — και πολύ πικρής ομορφιάς σε κάποια σημεία. Ο Παρθενώνας ως θέαμα και ακρόαμα βρίσκεται σε διαρκή ασταθή ισορροπία, πότε ταλαντώνεται, στιγμιαία ηρεμεί, ξανά φεύγει προς τα εδώ ή προς τα εκεί, προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Έχει πάντα ένα ‘παίζω’, όπως λέμε για το ούπα που παραμένει λάσκα.
Ναι, αλλά τι είναι; Δεν είναι θεατρικό αναλόγιο αλλά δεν περαίνει ό,τι βραδυφλεγές κι απροσδιόριστο δρώντων. Δεν είναι χορόδραμα αν και ενίοτε μοιάζει με σκοτεινό κι υπόκωφο μιούζικαλ. Δεν είναι χάπενινγκ αλλά θα χρειαστεί μερικές στιγμές να μαζέψεις τα πόδια αν κάθεσαι στην πρώτη σειρά.
Βγαίνοντας στην επιφάνεια της Κυψέλης, ρώτησα ποιος έγραψε το συγκλονιστικό κείμενο της παράστασης: ήλπιζα να το βρω και να το ξαναδιαβάσω. Έμαθα ότι ήταν συρραφή κειμένων. Γι’ αυτό και μόνο θα άξιζε να πάει κανείς.
Και, βεβαίως, ο Παρθενώνας είναι μόνο η αφορμή.
Sraosha 
Αυτό το :»Έχει πάντα ένα 'παίζω', όπως λέμε για το ούπα που παραμένει λάσκα» μού κέντρισε πολύ το ενδιαφέρον και θα πάω να τη δω. Καλή χρονιά Sraosa
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Έτσι που το περιγράφεις, αλλά και απ' ό,τι καταλαβαίνω από το λινκ, μου θυμίζει τον «Εθνικό ύμνο» του Μαρμαρινού -τη μοναδική ίσως παράσταση που με ικανοποίησε απ' όλες τις πλευρές μια και είμαι σινεφίλ αλλά όχι ακριβώς θεατρόφιλος.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να πάτε. Χρόνια Πολλά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν είδα τον Εθνικό Ύμνο…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
στον παρθενώνα πια δεν έχουμε ζωή
Μου αρέσει!Μου αρέσει!