Υπάρχει διαφορά μεταξύ ψυχραιμίας και αδιαφορίας. Προσβλέποντας στην ψυχραιμία, εμείς οι αιωνίως ανήσυχοι, οι διαρκώς άγρυπνοι, οι άνθρωποι των παθών που μας παίρνουνε και μας σηκώνουν, προσπαθούμε να κατακτήσουμε την αδιαφορία. Τρωγόμαστε, το είπαμε αυτό. Η σκέψη μας γυρίζει στην αιτία της μέριμνας ή της στενοχώριας, στην αφορμή του πένθους και της ταραχής. Καμωνόμαστε τους αδιάφορους, ψάχνουμε περισπάσεις και πίνουμε και κανα ποτήρι κρασί. Δουλεύουμε πιο εντατικά: όμως η στανική αδιαφορία δεν ξεγελάει κανέναν, η συγκέντρωση διακόπτεται και αλίμονό σου αν κάνεις διανοητική δουλειά. Αλλά η χειρωνακτική δουλειά είναι χειρότερη, αφού αφήνει το μυαλό ελεύθερο, πανάθεμά τη, και μόνο στη γνήσια κόπωση που προσφέρει μπορείς να προσβλέπεις, μήπως ρίξεις καναν υπνάκο μετά.
Αγωνίζεσαι να αδιαφορήσεις. Πασχίζεις να καλλιεργήσεις ψυχραιμία. Στο τέλος καταλήγεις να τα πατάς όλα μέσα σου, να λες «χαχ! το απέβαλα, το έδιωξα: δε με νοιάζει πια». Αλλά οι μέριμνες, ο καημός, η πίκρα είναι σαν τα πυρηνικά απόβλητα που διάβαζα μικρός: ναι μεν τα ενταφιάζεις μέσα σε μπετονιένα φέρετρα κάτω από τον βυθό του ωκεανού αλλά δεν εξαφανίζονται, απλώς δεν τα βλέπεις.
Η κίνηση που χρειάζεται είναι η αντίθετη: ξέχνα την ψυχραιμία κι άσε αυτό που σε τρώει να επιπλέει στην επιφάνεια μέχρι να διαβρωθεί ή να ζυμωθεί ή να αναφλεχθεί, μέχρι να λυθεί στα εξ ων συνετέθη.
Sraosha 