Μαθαίνω προχτές ότι ο κύριος με το κολωνάτο ποτήρι σπριτς στη συγκέντρωση των Μένουμε Ευρώπη είπε ότι έχει ζήσει χρόνια στην Ιταλία και ότι εκεί είναι συνηθισμένο να κατεβαίνεις σε πορείες και συγκεντρώσεις με ποτό στο χέρι.
Αν είχε ζήσει στην Ινδία θα έβρισκε εύλογο να παραβιάζει φωτεινούς σηματοδότες; Όχι, ενδεχομένως γιατί δεν θα θεωρούσε την Ινδία πολιτισμένη χώρα. Είπα να πω κάτι για το πώς μας θεωρούν εμάς οι βραχμάνες Ινδοί, με τέσσερις χιλιετίες κυρίλα και προνόμιο στην πλάτη τους, αλλά είπα το εξής:
Αν είχε ζήσει χρόνια στη Βαρκελώνη, όπου τα πατώματα των xampanyeria είναι ανοιχτές χωματερές στις οποίες ρίχνεις ανέμελα ψίχουλα, χαρτοπετσέτες, αποφάγια, ψαροκόκκαλα, αποδείξεις, κουκούτσια κτλ., θα έκανε το ίδιο και στα Μπακαλιαράκια, λ.χ.; Και αν παρ’ ελπίδα ναι, θα έλεγε «έτσι κάνουμε στη Μπαρσελόνα»;
Σήμερα πάλι διάβασα για ένα «αγγλικό πρωινό» που απαρτίζεται από τα εξής (βρείτε τα λάθη):
δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό ενός full English breakfast – με αυγά σκραμπλ σε τοστ, μπέικον, λουκάνικο και φασόλια – συνοδευόμενου από τσάι Earl Grey με μέλι
Ηθικό δίδαγμα; Επαρχιωτισμός είναι και να μην ξέρεις πού βρίσκεσαι· επίσης, να επικαλείσαι πασαλείμματα παρεπιδημίας ως διαπίστευση κοσμοπολιτισμού.
Sraosha 