Τη δεκαετία του ’80 πάρα πολλοί γκρίνιαζαν με την τάχα καραμέλα «ιμπεριαλισμός», λέγοντας ότι είναι καινούργιο φρούτο ή ότι είναι σλόγκαν των αριστερών. Άλλοι, πιο ψαγμένοι, αναγνώριζαν τον ρόλο του ιμπεριαλισμού σε αυτό που πλέον υποκριτικά αποκαλούμε «γεωπολιτική» όμως επισήμαιναν (ορθώς) τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν για να μας πάνε μετά στα «έτσι είναι η ζωή, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, έχεις μαχαίρι τρως πεπόνι» κτλ.
Τη δεκαετία του ’10 πάρα πολλοί γκρινιάζουν με την τάχα καραμέλα «πατριαρχία», λέγοντας ότι είναι καινούργιο φρούτο ή ότι είναι σλόγκαν των φεμινιστριών. Άλλοι, πιο ψαγμένοι, αναγνωρίζουν τον ρόλο του σεξισμού στην καθημερινή ζωή όμως επισημαίνουν (ορθώς) τις σεξιστικές συμπεριφορές και την τρανσφοβία κάποιων φεμινιστριών για να μας πάνε μετά στα «έτσι είναι η ζωή, δεν βγάζεις άκρη, η ανθρώπινη φύση» κτλ.
Αν μας ενοχλεί να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα με παιδαριώδεις όρους όπως αγάπη, παιδεία, ανθρωπιά, μέτρο, αυτοσυγκράτηση κτλ. ή με όρους μάρκετινγκ, θα πρέπει επιτέλους να αποδεχθούμε ότι οι ανθρωπιστικές, οι κοινωνικές και οι πολιτικές επιστήμες αναπτύσσουν αναλυτικές κατηγορίες ακριβώς για αυτόν τον σκοπό: την ερμηνεία του κόσμου.
Sraosha 