Κάλβου και Γκύζη γωνία ήταν ο κινηματογράφος Ίριδα, ίσως ο καλύτερος κινηματογράφος του κόσμου. Μπορώ να το ισχυριστώ αυτό με παρρησία γιατί ό,τι ανήκει στην παιδική ηλικία και στη νεότητά μας είναι ανυπέρβλητο, βρίσκεται στα Ηλύσια Πεδία που εκτείνονται πέρα και από τη νοσταλγία.
Στον κινηματογράφο Ίριδα με πήγαν οι γονείς μου σε ηλικία 11 χρονών το 1984 για να δούμε το Footloose, το οποίο φυσικά είναι το καλύτερο μιούζικαλ που έχει γίνει ποτε. Η ταινία μου φάνηκε μαγική και περιείχε πολλά από όσα ως παρωδία ή ως υπαινιγμό θα ξανασυναντούσα στη ζωή μου: παπάδες που απεχθάνονται τη χαρά και τον χορό, τη νεότητα ως έρωτα κι ως εξέγερση, την αβάσταχτη ομοιομορφία και κλειστοφοβία της επαρχίας, κομπλεξικούς μαλάκες που νομίζουν ότι υπερέχουν επειδή είναι ντόπιοι. Επίσης, για τα δεδομένα ενός εντεκάχρονου που δεν είχε δει ποτέ MTV, ήταν εκρηκτική ταινία και λόγω μουσικής και λόγω χορού.
Βγαίνοντας από το σινεμά με είχε πιάσει μια χαρά της ζωής, ένα εντελώς ενήλικο και άρα πρωτόγνωρο ζουαντεβίβρ. Επίσης ήθελα να χορεύω όπως ο Κέβιν Μπέικον (αλλά και όλοι οι υπόλοιποι), επί τόπου ει δυνατόν, ενώ τα μυαλά μου είχαν φουσκώσει ανεπανόρθωτα με ροκενρόλ επιθυμίες, με όνειρα για βίους ερωτικούς, με πνεύμα αντιλογίας και με την υπόσχεση μιας ζωής ανεξάρτητης. 34 χρόνια μετά παραμένουν κάπως έτσι φουσκωμένα.
Οι γονείς μου παρακολουθούσαν εντυπωσιασμένοι και προσπάθησαν να μου καλλιεργήσουν το (ασθενικό) ενδιαφέρον μου για τον χορό. Πράγματι, ήδη από τότε απεχθανόμουν κάθε σωματική δραστηριότητα εκτός από το περπάτημα, στην οποία αργότερα προστέθηκε η μοναδική σωματική δραστηριότητα που δικαιώνει το να έχουμε σώμα. Μου αγόρασαν και το σάουντρακ, το οποίο έλιωσα στο πικάπ και το οποίο ακόμα ξέρω απ’ έξω.
Χρόνια μετά έκανα ταχύρρυθμα ρούμπας (τζίφος), δύο χρόνια φλαμένκο («ιδανική στάση, να δουλέψουμε τον ρυθμό») κι ένα χρόνο τάνγκο αργεντίνικο. Απαράδεκτος: ρυθμό έχω αλλού, στον χορό με τίποτα.
Όμως ακόμα και σήμερα, όταν ακούω το Footloose νιώθω ελεύθερος και θέλω να ανέβω όρθιος στην καρέκλα.
Sraosha 