Κατά κάποιον τρόπο η ιστορία της εντός ζωής μας είναι η ερωτική μας ζωή αλλά όχι η ιστορία των ερώτων μας. Η ιστορία των ερώτων μας, η διαδοχή προσώπων και περιστατικών δεν αποκαλύπτει πολλά και μάλλον απλώς ικανοποιεί περιέργειες και αδιακρισίες.
Όμως πασχίζουμε να μιλήσουμε για την ερωτική μας ζωή και τελικά καταλήγουμε να συζητάμε καθέκαστα και περιστάσεις. Είναι δύσκολο, αν όχι ανέφικτο, να μιλήσεις για τη ζωή και συνήθως καταλήγεις να λες για γεγονότα και συμβάντα ή, ακόμα χειρότερα, για αποφάσεις και προθέσεις.
Άλλωστε ζωή είναι αυτό που αφήνουν μέσα μας οι πράξεις και οι λέξεις και οι δικαιωμένες έξεις μας, έτσι χαιρόμαστε και έτσι δενόμαστε οι άνθρωποι — και τα δύο μαζί καμμιά φορά. Οι προθέσεις και οι αποφάσεις και οι μεταμέλειες, περιττές ή μη, είναι μάταιες και ανύπαρκτες. Όλα τα παραλίγο και κάθε «τι θα γινόταν αν» μάς ταλαιπωρούν για λίγο και μετά εξαχνώνονται αφήνοντας μόνο το καυστικά διαβρωτικό τους ίχνος εντός μας και τέλος.
Κατά κάποιον τρόπο, για να το πω απλά, η ιστορία της εντός ζωής μας πλάθεται από το αντίκρυσμα που έχουν οι έρωτές μας σε αυτή, από το πώς αποτυπώνονται πάνω της, και όχι από τη διαδοχή τους από τη διάρκεια ή την εφήμερη λάμψη τους ή από τα περιστατικά και τα χαρακτηριστικά τους.
Tendre et dangereux, fearsome yet splendid, είναι η ζωή, και η ερωτική ζωή. Απεναντίας, η ιστορία (των ερώτων μας) μπορεί να είναι και a nightmare from which we are trying to awake.
Sraosha 