Είναι γυμνοί

Τελευταία μου λέξη για τους [λίστα στο ίνμποξ, ενδεχομένως]:

Την πρώτη δεκαετία του αιώνα καταξιώθηκαν ως ψύχραιμοι και αρκούντως μορφωμένοι σχολιαστές της επικαιρότητας και της ελληνικής κοινωνίας (ή του μέρους της κοινωνίας που θεωρούσαν άξιο λόγου).

Η επιφάνειά και η φήμη τους εδραιώθηκαν χάρη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και σε σοβαρές εφημερίδες.

Τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα φανερώθηκε ότι είτε ήταν πληρωμένες γραφίδες, είτε αποσκοπούσαν σε προσωπική τους εξασφάλιση, είτε ήταν φανατικοί έντασης και ποιότητας Ριζοσπάστη.

Αυτό δεν ήταν αρκετό να τους απαξιώσει πλήρως: οι περισσότεροι παρέμεναν σοβαροί άνθρωποι, έστω κατ’ επίφαση, έστω γιατί είχαν την έξωθεν καλή μαρτυρία.

Το τέλος της δεύτερης δεκαετίας αποκαλύπτει επιπλέον τη ρηχότητα και την ημιμάθειά τους, τη θλιβερή έλλειψη καλλιέργειας, μόρφωσης και έρματος που διακρίνει πολλούς από αυτους. Κοινώς: αλαφροκάνταρα και κύμβαλα αλαλάζοντα.

Θύματα του φαινομένου Dunning-Kruger επιδεικνύουν περήφανα την ελλειμματική ευρυμάθεια και την περιορισμένη κριτική τους δεινότητα, τα όποια εκλεπτυσμένα γούστα τους και τις καταβολές τους.

Όλα τα παραπάνω θα ήταν βεβαίως αρκετά με το παραπάνω εάν δεν στόχευαν στο να γίνουν υπερσχολιαστές, παντογνώστες και κήνσορες, εάν είχαν επίγνωση των περιορισμών τους.

Ακριβώς για αυτόν τον λόγο δεν λέω ονόματα: σκοπός μου δεν είναι το κράξιμο συγκεκριμένων ανθρώπων αλλά να φωνάξω ότι κάποιοι τάχα μεγαλόσχημοι και λαμπροντυμένοι σχολιαστές είναι στην πραγματικότητα απλοί σωβρακοφόροι ή και τσίτσιδοι.