Ένας απλώς πρόθυμος φύλακας

Είμαι φύλακας των μυστικών σας.

Εσείς έρχεστε σ’ εμένα, εγώ τα φυλάω στις θυρίδες μου. Τα μυστικά σας τα κρατάω ασφαλή και διπλοκλειδωμένα. Πολλά από αυτά τα ξεχνάω κιόλας.

Παλιότερα καμάρωνα που μου εμπιστευέστε τα μυστικά σας. Ήταν η εποχή κατά την οποία είχα κι εγώ έπειξη και ζόρι να εκμυστηρευτώ στους άλλους και να τους εμπιστευτώ, ήταν η ίδια εποχή που δεν είχα πραγματικά μυστικά να μοιραστώ παρά μόνο τάσεις και κινήματα της ψυχής και δυνατότητες. Πιο απλά: άλλο να δίνεις σε κάποιον ένα βιβλίο, πικρό στο στομάχι μα γλυκό στο στόμα ή τανάπαλιν, άλλο να του λες για κάτι ιδέες που έχεις και που θα μπορούσαν να γίνουνε βιβλίο.

Ακόμα παλιότερα ήταν η εποχή κατά την οποία οι εκμυστηρεύσεις δεν είχαν και πολύ νόημα, αφού «intimate revelations of young men […] are usually plagiaristic and marred by obvious suppressions».

Σήμερα λοιπόν, στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου, μιας δεκαετίας που δεν ξέρουμε από πού μας ήρθε και πότε έφυγε, μιας δεκαετίας που πολλούς από εμάς μας έβγαλε από την καθυστερημένη κι επίπονη ανάπτυξη και μας ανέδειξε σε αυτό το πολύπλοκο και δυσνόητο που είμαστε, αλλιώς έχουν τα πράγματα. Δεν καμαρώνω πια που μου προσφέρετε σκιώδη γεγονότα του βίου σας για να τα φυλάξω στις λιπώδεις θυρίδες μέσα στο κρανίο μου. Το αποδέχομαι και προχωρώ· ούτε το λεπίδι του θεού είμαι, ούτε το σφυρί του λόγου: δεν χρειάζεται να είμαι πια κάτι άλλο από εκείνον που είμαι.