Μαθαίνω ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να δημιουργήσει στο Ελληνικό περιφραγμένες γειτονιές, αυτό που στα αγγλικά αποκαλείται ευφημιστικώς ‘gated community‘, εκεί όπου θα γινόταν Μητροπολιτικό Πάρκο. Πρωτοείδα από κοντά τέτοιες γειτονιές στη Βραζίλία κι έφριξα: δεν υπάρχει παραστατικότερη αναπαράσταση μιας αλωμένης κοινωνίας τρομακτικά φτωχών πλειοψηφιών που (δεν) συνυπάρχουν με πάρα πολύ πλούσιες ελίτ, οι οποίες υψώνουν μαντρότοιχους για να περιχαρακώσουν τις γειτονιές τους, πολλές φορές και με ηλεκτροφόρα σύρματα.
Τη Λατινική Αμερική θυμίζουν και τα όνειρα της κυβέρνησης για αστυνομοκρατούμενα πλην όμως πεντακάθαρα Πανεπιστήμια, ιδιωτικά ή υποταγμένα στα R&D μεγάλων και τάχα γενναιόδωρων εταιρικών χορηγών, πανεπιστήμια τα οποία θα τρέχουν μανατζεράδες και που θα παράγουν τεχνικούς και χρήσιμα στελέχη. Δεν είναι τυχαία τα συγχαρητήρια της Αμερικανικής Πρεσβείας στην κυρία Κεραμέως. Είναι πάντως χαρακτηριστικό ότι στη Βραζιλία και στην Αργεντινή, όπως στην Ελλάδα, η έρευνα δεν βγαίνει από το πλήθος ιδιωτικών πανεπιστημίων για τα φιντάνια των ελίτ αλλά από τα υποχρηματοδοτούμενα δημόσια πανεπιστήμια…
Η εικόνα της επιδιωκόμενης μετατροπής μας σε κάποιου είδους αυταρχική λατινοαμερικανική πολιτεία συμπληρώνεται από το τέλος των ΜΜΕ στην Ελλάδα. Από τη μια είναι αναγκαία η ύπαρξη μέσων όπως οι σταθμοί, τα κανάλια και οι εφημερίδες, όχι για κάποιον μεταφυσικό ή ιστορικό λόγο, αλλά επειδή αντίθετα με τα σοσιαλμήντια, ό,τι δημοσιεύεται σε αυτά προέρχεται από επαγγελματίες της ενημέρωσης και της γνώμης και απευθύνεται σε όλους και όχι σε φούσκες φτιαγμένους από δίκτυα «φίλων» και συνδρομητών (αυτών που λέμε ακόλουθους).
Δυστυχώς ο Τύπος στην Ελλάδα ήδη από τη Μνημονιοκρατία τροφοδοτείται από εγκάθετους γνωμοδότες, από δημοσιεύσεις ξένων ΜΜΕ ή (οποία ειρωνεία!) των ΜΚΔ, αλλά και από δελτία τύπου (κυρίως της ΕΛ.ΑΣ.)· παράλληλα το όποιο ρεπορτάζ βρίσκεται στα χέρια ελάχιστα νηφάλιων δημοσιογράφων ― όταν δεν είναι κι αυτοί εξωνημένοι.
Μπορεί οι παλιότεροι να θυμόμαστε την (όποια) φρεσκάδα έφεραν τα ιδιωτικά κανάλια αλλά και το τετράπτυχο: σοβαρά δεξιά Καθημερινή, σοβαρά κεντροδεξιό Βήμα, σοβαρά κεντροαριστερά Νέα, σοβαρή σοσιαλίζουσα Ελευθεροτυπία ― όμως σήμερα δεν μας απομένουν παρά διαφορετικές εκδοχές της ίδιας μηχανής προπαγάνδας που ζει από την κρατική διαφήμιση και προάγει ιδεοληψίες και την πιο αντιδραστική ιδεολογία.
Η αντίδραση η δική μου στα παραπάνω είναι ότι αυτά δεν γίνονται σε μια χώρα ευρωπαϊκή. Μετά θυμάμαι την Ουγγαρία και την Πολωνία και, βεβαίως, αυτό που είπε ο Μαζάουερ: «η Ελλάδα πάντοτε υπήρξε το εργαστήριο στο οποίο δοκιμάστηκαν οι «νέες ιδέες» στην Ευρώπη: η εθνική επανάσταση το 1821, η μεταρρύθμιση της μοναρχίας το 1864, η αποσυναρμαλόγηση φεουδαρχικής αυτοκρατορίας διά του πολέμου το 1912-13, η εθνοκάθαρση το 1923, ο Ψυχρός Πόλεμος το 1944 και το 1946-49, η δημιουργία οικονομικών προτεκτοράτων στον Πρώτο Κόσμο το 2010 — ενδεχομένως και άλλες».
Sraosha 