Το Galaxy, το Barreldier, το Booze, το κλαμπ που γοτθιαζόμαστε.

Να συναντάω τον Γιώργο στο Λονδίνο λες κι έχω ανέβει Μαρούσι να τον βρω.

Να βγαίνω βόλτα στις 11 (μμ) γιατί μπαΐλντισα ενώ μετά τα πιοτά να φάω και γιουβαρλάκια στο 24ωρο.

Η Κολωνία όπως είναι, ολόκληρη.

Να κανονίζω να βρεθούμε σε τρία τέταρτα.

Η Granta και το Eagle, καθώς και το κωλο-Λονδίνο.

Να περπατάω κατά τις τέσσερις παρά προς το σπίτι λίγο ζαλισμένος και λίγο αγχωμένος μην ξημερώσει ακόμα (because vampire).

Αυτά τα ουφ πάρα πολύ κουραστικά τριήμερα-τετραήμερα ταξίδια με τη δουλειά και αχ πόσο τα βαριέμαι (κάτσε τώρα σπίτι σου, Σραοσίτο).

Τσίπουρα με μεζέ μαζί με τον Γιατρό αλ φρέσκο αντ Ατένε.

Να κλαίγομαι πόσο έχει φλωρέψει το Βερολίνο (κι ακόμα να τρώω πόρτα στο Berghain, κακοχρονονάχουν).

«Ρε δεν πάμε Βόλο / Σαλονίκη;»: οι μόνοι λόγοι να φύγεις από την Αθήνα εκτός από τα βουνά ― είπαμε, δεν είμαι θερολάτρης.

Να μη νυστάζω από τις 10 και.

«Νάπολη ή Βαρκελώνη;» (μπουχουχού)

Κάτι μαγαζιά που ξέρουν μόνον οι Κερατσινιώτες. Σιγά μη μαρτυρήσω. Κερατσίνι ρουλζ.

Να βαριέμαι μέχρι να αρχίσει η συναυλία, και να κατουριέμαι λίγο από τις τεκίλες. Κάτσε τώρα να βλέπεις Κέιβ, PSB και Μέιντεν στο γιουτιούμπ.

Να βλέπω περισσότερους ανθρώπους από μπάτσους στον δρόμο.

Κανα θέατρο, να νιώσουμε σαν άνθρωποι. Όχι από αυτό του viva, κανονικό.

Αυτά τα πολύ μεγάλα ταξίδια που με αγχώνουν από πέντε μήνες πιο πριν και ωχ τι θα κάνω 10 ώρες στο αεροπλάνο και τελικά είναι γαμάτα.

Να μη νιώθω ότι ο κόσμος είναι φυλακισμένος στα σπίτια του γύρω στην πόλη μου, συγκρατούμενος με τους δαίμονές του και τους εντελώς ανθρώπινους κακοποιητές του.

Μέδουσα

Η ασώματη κεφαλή ή μάλλον ένα πρόσωπο και μόνο. Η όψη του προσώπου πετρώνει όποιον το αντικρύσει. Από το πρόσωπο αυτό πρέπει να αποστρέψεις το βλέμμα.

Το βλέμμα σου δεν πρέπει να συναντήσει το βλέμμα της.

Μια εναλλακτική λύση είναι να το αντικρύσεις μέσα από κάποιον καθρέφτη, δι᾽ ἐσόπτρου και ίσως ἐν αἰνίγματι. Διαμεσολαβημένο, το βλέμμα της Μέδουσας είναι πλέον ακίνδυνο.

Ειδάλλως η κεφαλή της Μέδουσας θα σε κάνει πέτρα, όχι με τη στυτική ανάγνωση της έκφρασης «έγινα πέτρα» που επιβάλλει η καθομιλουμένη αλλά ως υστερική παράλυση, ως διάλυση του εαυτού μέσω της απόλυτης αγκύλωσης, της πωρωτικής ακαμψίας.

Σφίγγα

Το πρόσωπο της Σφίγγας δεν έχει ενδιαφέρον, δεν προκαλεί συνέπειες. Στην περίπτωσή της ο τρόμος δεν βρίσκεται στη όψη την τρομερή παρά στον λόγο της.

Ο λόγος σου πρέπει να αναιρέσει τον λόγο της, να απαντήσει στο αίνιγμά της. Εδώ δεν μπορείς να αποφύγεις την απειλή και δεν υπάρχει κάποιος καθρέφτης να διαμεσολαβήσει μεταξύ σας.

Απέναντι στην ερώτηση υπάρχει μόνο μία απάντηση. Η Σφίγγα δεν μπορεί να παρακαμφθεί, πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Η αδυναμία να απαντήσεις στη Σφίγγα, να της αντιγυρίσεις τον λόγο, οδηγεί στον κατασπαραγμό σου από αυτήν. Δεν θα καταντήσεις μεν πέτρα, κάτι άβιο, αλλά θα καταλήξεις τροφή· και μάλιστα τροφή του τέρατος στο οποίο δεν κατάφερες να απαντήσεις, ή έστω να αντιμιλήσεις με επιτυχία.

Ύδρα

Η Ύδρα δεν έχει πρόσωπο. Απεναντίας, θα μπορούσε να αποτελεί λεπτομέρεια στην κόμη της Μέδουσας: δρακόντεια κεφάλια στα οποία απολήγουν εννιά φιδόμορφοι πλόκαμοι.

Τα φαλλόσχημα κεφάλια της Ύδρας εξουδετερώνονται μόνο με ευνουχιστικό αποκεφαλισμό. Ωστόσο στη θέση του καθενός ξεφυτρώνουν δύο καινούργια.

Κάθε έργο που φαντάζει μάταιο ενσαρκώνεται στην αναγέννηση των λερναίων κεφαλών: «Ένα κόβεις, δύο φυτρώνουν.» Η Λερναία Ύδρα είναι σύμβολο κάθε φόβου ότι ματαιοπονούμε.

Η αυθόρμητη αναγέννηση των φαλλόσχημων κεφαλών της Ύδρας αποτελεί όμως μιαν άλλη λειτουργία της ως συμβόλου: ως υπόσχεση ακατάβλητης στύσης ή και πολυγαμικής πολλαπλότητας. Αυτό το τελευταίο το γνωρίζουν κάλλιστα οι πορνογράφοι της Ιαπωνίας.

Η Ύδρα συναρμόζει τον τρόμο της ματαιοπονίας με τη φαντασίωση της ακατάβλητης ρώμης ή της πολύπλευρης απόλαυσης. Το πιο αρχέγονο από τα τρία τέρατα είναι αμφίσημο και το πολυπλοκότερο.