Σημασία έχει να μην τον παίρνεις

Κάτι που είναι γνωστό, σχεδόν κοινότοπο, σε όσους ασχολούνται με την Κοινωνική Θεωρία αλλά μάλλον όχι σε πολλά μέλη του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος είναι και το εξής: αν είσαι άντρας, παραδοσιακά το στίγμα δεν είναι να πηγαίνεις με άντρες, αλλά να τον παίρνεις.

Ναι, το θέτω με όρους καφενείου και γυναικείων ψιθύρων στην κουζίνα, με όρους ενός αξιακού συστήματος που ονομάζω αγροτοποιμενικό και που κάθε άλλο έχει πεθάνει: ίσα ίσα το αξιακό αυτό σύστημα π.χ. δικαιολογεί και εξορθολογίζει τις γυναικοκτονίες του καιρού μας.

Θυμάμαι όταν ήμουν Γ’ Λυκείου το 1990 κάποιος στο φροντιστήριο είχε πει ότι ο Κεμάλ ήταν αδερφή. «Όχι, ίσα ίσα», τον διέκοψε ο συμπαθέστατος το πολύ τριαντάρης αλλά ήδη μπαρμπαριστερός καθηγητής, «ο Κεμάλ ήταν υπεράντρας». Επειδή σε αθηναϊκό φροντιστήριο τότε δεν έλεγες «πήδαγε», μας εξήγησε με τις κατάλληλες περιφράσεις ότι πήδαγε και γυναίκες και άντρες. Ο Κεμάλ σαφώς δεν τον έπαιρνε λοιπόν, όλα κι όλα.

Με είχε ξενίσει πολύ αυτό. Δηλαδή κάποιος με διαθέσεις όπως αυτή που τότε διαισθανόμουν ότι θα μπορούσε να είναι η δική μου ερωτική διάθεση όχι μόνο δεν είναι αδερφή, αλλά χαρακτηρίζεται ως υπεράντρας. Και μάλιστα άντρας σαν τον Κεμάλ, που ήταν και ομορφάντρας, αντίθετα με εμένα που ήμουν σαν ευχούλης με αφάνα.

Βεβαίως τότε είχαμε Πέτρο Κωστόπουλο στην Ελλάδα και ήταν γενικώς τρομερό κι απαράδεκτο να είσαι άντρας και να μη σε καυλώνουν οι γυναίκες, πρόβλημα που πάντως δεν είχα. Βεβαίως δεν μας πέρναγε τότε από το μυαλό ότι οι περισσότεροι μπάι άντρες δεν είναι κομπρεσέρ που απλώς στοκάρουν τρύπες (κάτι που ήταν οκέι όμως), ούτε ότι πολλοί στρέιτ άντρες θέλουν να τον παίρνουν από γυναίκες (κάτι που δεν ήταν οκέι).

Πολλά σημερινά δεκαφτάχρονα παιδιά θα ρίξουν άφθονο γέλιο με την απλοϊκότητα και τη μονολιθικότητα, την ανόθευτη καφρίλα, του πώς σκεφτόμασταν τότε και με την πλήρη αφάνεια και απαξίωση του μπάι προσανατολισμού. Όμως έτσι ήταν. Και εν πολλοίς ακόμη έτσι είναι: αν είσαι άντρας το πρόβλημα είναι να τον παίρνεις, τα υπόλοιπα είναι γούστα. Όπως λέει κι ο τραμπούκος στο Πρόστιμο του Μπόγρη: «Γυναίκες και πούστηδες, τα δυο χειρότερα είδη».

Και τελικά τίποτε από αυτά δεν είναι αστείο: είτε είσαι γυναίκα κι απαξιώνεσαι ή ξεφτιλίζεσαι επειδή τον παίρνεις ενώ άμα λάχει σε σκοτώνουν επειδή τον παίρνεις όσο θες· είτε είσαι άντρας και ζεις στη χλεύη επειδή τον παίρνεις· είτε είσαι μη-δυαδικό άτομο οπότε, «δεν μπορεί θα τον παίρνεις».

Όσο κι αν γελάτε οι των ψυχαναλυτικών και συναφών προσεγγίσεων, σημασία έχει να απαλλαγούμε από τη φρεναπάτη ότι ο φαλλός είναι όπλο και η διείσδυση βία. Θέλω να πω, τι διάολο, κανείς και καμμιά από δαύτους δεν έχει χύσει έτσι στη ζωή του;