Διαβάζω το Jerusalem: the Biography και πραγματικά έχω εντυπωσιαστεί. Ενώ ακόμα είμαι στον 12ο αιώνα, πριν τους Οθωμανούς και πολύ πριν το Παλαιστινιακό, η ιστορία της πόλης αυτής δεν είναι από την αρχή παρά η ιστορία ανελέητων κι αλλεπάλληλων σφαγών.

Αντιλαμβάνομαι ότι μια αναμενόμενη αντίδραση σε μια τέτοια γενίκευση είναι ότι, σιγά, αυτή είναι η φύση του πολέμου και αυτή είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Κι όμως, η Ιερουσαλήμ φαίνεται αφενός να ελκύει σφαγείς, πολλές φορές σε ταχύτατη εναλλαγή μεταξύ τους, όπου οι πολιορκούμενοι και σφάγια γίνονται σφαγείς και πολιορκητές και μετά τανάπαλιν, αφετέρου πολλοί από τους κατακτητές της έχουν την όρεξη και τη μανία να ξεθεμελιώνουν την πόλη ― συνήθως για να την ξαναχτίσουν μετά.

Εντωμεταξύ όλα αυτά ξεκινούν δυνατά πολύ πριν η Ιερουσαλήμ καταστεί ιερή πόλη τριών μονοθεϊστικών θρησκειών κτλ. και δεν συνδέονται απαραιτήτως με μία ή και δύο από τις εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες που την έχουν κατοικήσει: σε αυτή την πόλη σφάζουν όλοι και ισοπεδώνουν με διάφορες αφορμές και με ζήλο που πάει πέρα και από τον στυγνότερο εσχατολογικό φανατισμό.

Όπως είναι αναμενόμενο, δεν υπάρχει πουθενά η παραμικρή τοπογραφική αξιοπιστία, αν εξαιρέσει κανείς την (αρχική) θέση της Σιών, τη θέση του Ναού του Σολομώντα και αυτή του Γολγοθά. Ξεκινώντας από τα τοπωνύμια και τη σύγχυση που φέρνει μαζί της η πολυγλωσσία σε συνθήκες σχεδόν μόνιμης αμοιβαίας καχυποψίας μεταξύ εθνοτήτων, φατριών, φυλών, θρησκειών, και εξουσίας και λαού, τίποτε στην Ιερουσαλήμ που δεν έχει ανασκαφεί τους τελευταίους έναν-δύο αιώνες δεν είναι αξιόπιστο. Ο πύργος του Δαβίδ δεν είναι του Δαβίδ, η Χρυσή Πύλη δεν είναι η Χρυσή Πύλη, το Πραιτώριο δεν είναι στο Πραιτώριο, το Τέμενος του Ομάρ κατεδαφίστηκε και ξαναχτίστηκε κτλ. κτλ. Κάθε τόσο υποχωρεί το οδόστρωμα και πέφτουν πεζοί σε παμπάλαιους υπόγειους ομαδικούς τάφους που ξανακλείνονται άρον άρον.

Όντως unreal city. Και γιοα μένα ακόμα πιο απεχθής απ’ ό,τι πριν.

Την προηγούμενη δεκαετία αναρωτιόταν ο Talos / Τάλως πώς η Ουγγαρία και η Πολωνία κατάντησαν τόσο γρήγορα από χώρες δημιουργίας πολιτισμού να γίνουν εστίες βαρβαρότητας και οπισθοδρόμησης.

Η απάντηση δόθηκε από την κατρακύλα της Ελλάδας μετά το ’16.

Προκειμένου να κλείσει οριστικά την αριστερή παρένθεση (που δεν ήταν ακριβώς αριστερή και, ελπίζω, καθόλου παρένθεση) της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η Δεξιά επιστράτευσε τα Ουρούκ Χάι στις εφεδρείες της: τη γνωστή Οικογένεια.

Η Οικογένεια όντως χάρισε στη Δεξιά αυτό που ήθελε: τον κανιβαλισμό του πολιτικού συστήματος, την υποδούλωση του Τύπου (γατάκι Σαμαρά, πόσο πιο εύκολη θα ήταν η θητεία σου…), την αποκτήνωση των δημόσιων ηθών, την απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας και (πάνω απ’ όλα) την κουτάλα. Γιατί ας μη γελιόμαστε, δεν υπήρχε περίπτωση να χειροκροτάνε και να προσκυνάνε τον Πιθηκαλώπεκα οι νεοδημοκράτες αν δεν είχαν πάθει άγριο στερητικό λόγω έλλειψης κουτάλας, μήνες μόλις αφού ανέλαβε ο Σύριζα.

Η κουτάλα είναι η ζουζού και του λαϊκού και του τάχαμ αστού (…) δεξιού στην Ελλάδα: η ιδεολογία τους είναι ο βαθύς μαυραγοριτισμός.

Στην προσπάθειά της Οικογένειας να υποτάξουν και να απομυζήσουν οι στρατιές τους τα πάντα (με εμπροσθοφυλακή σύνταγμα πολυπληθών μετακλητών) διέθεταν ένα υπέροχο όπλο: την αποπληκτικής έντασης προπαγάνδα. Η προπαγάνδα αυτή βασίζεται στην αποσιώπηση και στην εν συνεχεία διατύπωση κάθε ζητήματος με όρους μνημονιακών διλημμάτων ― άλλωστε τα εκβιαστικά διλήμματα έχουν γενεαλογία που πάει μέχρι το «Καραμανλής ή τανκς».

Ας κάνουμε όμως λίγο ακόμα χαβαλέ με τον Πιθηκαλώπεκα και την απύθμενη αβελτηρία του, καλύτεροι ήταν οι άλλοι; Ειδικά εσείς, συντρόφια της πάρα πολύ πούρας υλικής πραγματικότητας, πείτε μας κι άλλο πόσο μαλακία είναι ο Σύριζας.

Σχετικά με τις γελοιογραφίες του Πετρουλάκη και του Χαντζόπουλου εδώ και περίπου 15 χρόνια έχουν ειπωθεί αρκετά.

Η μεν γραμμή του Πετρουλάκη μάλλον θα ήθελε να ακολουθεί αυτή του μακαρίτη του Ιωάννου, ενώ οι μελανόμορφες συνθέσεις του Χαντζόπουλου επιτυγχάνουν την αποπροσωποποίηση των εχθρών αλλά και των ινδαλμάτων του, αφού οι χωρίς φυσιογνωμία μορφές του μετατρέπονται είτε σε καραγκιοζλίδικα μορμολύκεια (π.χ. Τσίπρας) είτε σε ανέκφραστα αρχέτυπα (π.χ Μητσοτάκης).

Και οι δύο αποτελούν ακόμα μια έκφραση της ελληνικής παλαιοκομμουνιστικής και παλαιοδεξιάς ρητορικής: αν κάποιος είναι κακός είναι κακός σε όλα. Η καταγωγή αυτής της ομογενοποίησης και γενίκευσης του κακού θυμίζει σοβιετικές καρικατούρες, αμερικανική υστερία του ’50 και, βεβαίως, κάτι κακάσχημους Εβραίους ως αρουραίους σε ασπρόμαυρα ζουρνάλ.

Κατά τους πολυτιμημένους σκιτσογράφους μας οι καταληψίες πρέπει να είναι και πουτινικοί, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι και ελαφρών ηθών, αν όχι το πολιτικό σκέλος της 17Ν και του Ρουβίκωνα, οι φοιτητές πρέπει να είναι και αυταρχικοί αν όχι πραξικοπηματίες. Ο Μητσοτάκης πατέρας δεν είναι παρά μια αρχοντική σκιά της οποίας ίσκιος είναι η Κρήτη (…) ― δείτε το πρώτο σχόλιο.

Όλα μπερδεύονται πικρά: ό,τι είναι κακό για τον μέσο Έλληνα συμφύρεται σε απρόσωπη μελανόμορφη φιγούρα στην περίπτωση του Χαντζόπουλου ή σε φευγαλέων γραμμών τρεμάμενο ανθρωπάκι στην περίπτωση του Πετρουλάκη.

Ανέκαθεν σε αυτόν τον τόπο η ζωή κάποιου κοστολογείται και ζυγίζεται ανάλογα με το πού ανήκει, με το τι κάνει στη ζωή και βεβαίως με το ποιανού είναι. Δεν ισχύει το «είμαστε όλοι άνθρωποι» όσο θα θέλαμε να ισχύει.

Ο Ζακ Κωστόπουλος και ο Νίκος Σαμπάνης, για εντελώς διαφορετικούς λόγους, δεν είναι ίσα κι όμοια με άλλους αδικοσκοτωμένους συνομηλίκους τους.

Ανέκαθεν σε αυτόν τον τόπο η νεότητα περιφρονείται, οι νέοι μαντρώνονται και τα νιάτα λοιδωρούνται. Έτσι γίνεται στους αδρούς και κακοτράχαλους τόπους.

Ίσως για μια εποχή πιστέψαμε ότι η Ορθοδοξία, οι Νεοέλληνες Διαφωτιστές, η επιλεκτικά κατασκευασμένη Παράδοση, το λείμμα μιας ηρωικής αλλά παραστρατημένης τελικά Αριστεράς ήταν στιγμιαίες λάμψεις μιας άλλης, ανώτερης, σχεδόν ουράνιας Ελλάδας.

Στην πραγματικότητα όμως αυτός ο τόπος έχει ζήσει υπερβολικά πολλούς αιώνες μακριά από μεγάλους δρόμους, μεγάλες πόλεις και μεγάλα πνευματικά κέντρα. Η κληρονομιά μας είναι η σκόνη και η λάσπη μιας τραχειάς επαρχίας η οποία πασχίζει να ντυθεί ομορφιές και ήθη ενός ελληνικού κόσμου που υπάρχει κυρίως ως κείμενα.

Ακολουθεί πρόχειρη μετάφραση του διαγγέλματος του προέδρου Ερντογάν.

Συμπατριώτες μου,

απευθύνομαι σε εσάς, το φιλειρηνικό αλλά ατρόμητο τουρκικό έθνος σε τούτη την ιστορική συγκυρία με αίσθημα βαθειάς ευθύνης αλλά και περηφάνειας.

Στις 6:21 μμ ακριβώς απόψε ξεκίνησε η Ειδική Ειρηνευτική Επιχείρηση Ομέρ για την αποκατάσταση της ιστορικής τάξης στη Βαλκανική Χερσόνησο. Σκοπός μας είναι να επαναφέρουμε την ειρήνη έξω από το κατώφλι της Μεγάλης Πατρίδας μας και να συμμαζέψουμε επιτέλους το χάος αιώνων που δημιούργησε μερικά χιλιόμετρα έξω από την Ιστανμπούλ το καθεστώς της Ελλάδας.

Η επέμβασή μας δεν είναι καιροσκοπική παρά προσεκτικά σχεδιασμένη και με αίσθημα ιστορικής ευθύνης. Δεν πρόκειται για κατακτητικό πόλεμο, ούτε για εχθρική ενέργεια κατά του λαού της Ελλάδος. Απεναντίας, προσδοκούμε ότι ο ελληνικός λαός θα μας υποδεχτεί ως ελευθερωτές.

Αποστολή μας είναι να βάλουμε ένα τέλος στη γάγγραινα του εθνικισμού, γάγγραινα που οι Έλληνες εθνικιστές έφεραν στη βαλκανική χερσόνησο, προκαλώντας ανείπωτη δυστυχία και συμφορές στα 200 χρόνια ύπαρξης του προτεκτοράτου τους.

Οι Έλληνες (Yunan) έφεραν το μόλυσμα του εθνικού κράτους μέσα στην πολυεθνική και ειρηνική Οθωμανική αυτοκρατορία πριν δύο αιώνες. Μετάγγισαν από τη Δύση μολυσμένο αίμα, αυτό του ξενόφερτου εθνικισμού, στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Τουρκίας. Ξεσήκωσαν και τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής, εγκαινιάζοντας έναν ολόκληρο αιώνα πολέμων, συνωμοσιών και βίας, αιώνα που τερμάτισε θριαμβευτικά ο Ατατούρκ μια για πάντα το 1922.

Αντίθετα με τους Ρωμιούς (Rum), που μέχρι να παρασυρθούν από τον τυχοδιωκτισμό του ελληνικού κράτους αποτελούσαν αναπόσπαστο και πολύτιμο μέρος της μεγάλης οθωμανικής οικογένειας, οι Έλληνες και το τεχνητό κράτος τους πάντοτε αποτελούσαν το μακρύ χέρι των ξένων στην περιοχή μας, των Βρετανών αλλά και των Γάλλων και των Ρώσων, με τους οποίους ποτέ δεν έπαψαν να συνεργάζονται μυστικά.

Το κράτος τους, ένα προτεκτοράτο των Βρετανών που πέρασε στη δικαιοδοσία των Αμερικανών το 1946 στην οποία και παρέμεινε έκτοτε, αποτέλεσε σταθερά εστία ανωμαλίας, συνωμοσίας και έντασης. Οπλισμένοι μέχρι τα αυτιά και θρασείς μόνον πόλεμο, αναταραχή και επιβουλές κατά των γειτόνων τους έχουν να επιδείξουν: 1852, 1897, 1908, 1912, 1913, 1919. Η ιστορία του είναι ιστορία επιβουλών, κατακτήσεων, προσαρτήσεων, εξαπάτησης μέχρι και το 1947.

Στο μεταξύ το τεχνητό αυτό κράτος και η απάνθρωπη ιδεολογία του ενέπνευσαν τους εθνικισμούς των Βούλγαρων και των Σέρβων, με τις γνωστές συνέπειες· τις πιο πρόσφατες από αυτές οι παλιότεροι τις θυμόμαστε ακόμα, από τη δεκαετία του 1990.

Ούτε καν η Ήττα τους στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας δεν στάθηκε ικανή να τους συνετίσει: οι επιβουλές τους συνεχίστηκαν, πάντοτε υπό την προστασία των ξένων και των Ευρωπαίων αφεντάδων τους, μέχρι και το 1974.

Μέχρι σήμερα παραμένουν οπλισμένοι μέχρι τα δόντια. Ενώ ο λαός τους πεινάει δαπανούν δισεκατομμύρια σε οπλισμό στραμμένο προς τις πόλεις μας στο Αιγαίο, το οποίο κρατούν πεισματικά δικό τους με το ναυτικό τους σαν φίμωτρο πάνω στις ακτές μας.

Συμπατριώτες μου,

δεν προσδοκούμε να κατακτήσουμε ολόκληρη την Ελλάδα. Σκοπός μας δεν είναι να κατακτήσουμε αλλά να ειρηνεύσουμε, όπως στην Κύπρο τον περασμένο αιώνα και στη Συρία πιο πρόσφατα.

Ήρθε η ώρα να ακρωτηριάσουμε το μολυσμένο από τον εθνικισμό και ξενοδουλία άκρο της Βαλκανικής, να επαναφέρουμε τη γειτονιά μας στην πολυεθνική κατάσταση που βρισκόταν πριν την μολύνει η ξενόφερτη ιδεολογία που βρίσκεται στη σάπια καρδιά του ελληνικού κράτους από τον καιρό της ίδρυσής του.

Θα χτίσουμε μαζί με τα υγιή στοιχεία του ελληνικού λαού μια Ελλάδα αποστρατικοποιημένη, καθαρή από τον εθνικισμό, που δεν θα είναι πράκτορας των ξένων στην περιοχή

Ζήτω ο Ατατούρκ. Ζήτω ο Τουρκικός Στρατός. Ειρήνη στην πατρίδα, ειρήνη στον κόσμο.