The child I lost replaced by fear

Είμαι από αυτούς που για χρόνια τους στοίχειωνε η αίσθηση ότι επέρχεται το τέλος, η κατάλυση της προσωπικότητας, η κίνηση που θα έδινε μία και θα σκόρπιζε αμετάκλητα τη ζωή. Κάποτε μου είχαν πει ότι ήμουν σαν τον μικροσκοπικό ιππέα του Αρτεμισίου: ένα αποθηριωμένο άλογο του πάθους που το κυβερνάει ένας μικρός στο μάτι αλλά ικανός Λόγος.

Δεν μπορώ να πω ότι πείστηκα ποτέ από αυτή την εικόνα, όσο εμβληματική και δυναμική κι αν φάνταζε. Κάπως ήξερα ότι δεν είμαι έτσι, κάπου ένιωθα ένα τραύμα άλλου είδους.

Ο στίχος των New Order από το ένα τους τραγούδι που σχεδόν ξέρω απ’ έξω θα μπορούσε να μου είχε δώσει την απάντηση εάν βεβαίως μπορούσα να αναγνωρίσω την απάντηση: δεν ήμουν παρά ένα άτακτο και ζωηρό (πολύ ζωηρό) παιδί φυλάκισμένο στη σιωπή ενός άδειου και βασανιστικά εύτακτου σπιτιού. Ένα παιδί γεμάτο φόβο για τον εαυτό του και για το στοιχειό που είναι.

Ευτυχώς όλα αυτά ψηλαφήθηκαν κι ανασκάφτηκαν προτού το γήρας κάνει τον φόβο απάλευτο.

When we feel the storm

Πολύ με εντυπωσιάζουν όσες κι όσοι έχουν την όρεξη ή την ικανότητα να μιλούν για τον έρωτα με λεπτομέρεια, με ευφράδεια κι ωραίες εικόνες. Εγώ πάλι είμαι από αυτούς τους πολλούς που απλώς χαίρονται να χαίρονται όσα άλλοι περιγράφουν και εικονογραφούν ή απεικονίζουν: όλες αυτές τις μεταφορές και τις περιγραφές και τους λεπτούς υπαινιγμούς που εγώ απλώς νιώθω να με χτυπάνε σαν θείο ισχαιμικό σε ανύποπτες στιγμές μέσα στη μέρα ή όταν ξυπνάω το πρωί και προσπαθώ να συγκροτήσω από την αρχή ποιος είμαι και πού βρίσκομαι.

Κι έτσι τα ξαναζώ: βουβά κι ολοζώντανα όπως έρχονται και με βρίσκουν απρόοπτα.

Αυτά τα πράγματα είναι άλλωστε θύελλα ποτιστική και καταιγίδα ηλεκτρική, δεν είναι κατάλογος πλοίων να κάτσεις να τον καταγράψεις.

Wir sind die Zukunft und wir sind die Tat

Όλα όσα πρέπει να ξέρουμε για την πολιτική δράση και ποιοι πρέπει να την αναλάβουν βρίσκονται συμπυκνωμένα σε αυτόν τον στίχο. Όσοι ταυτίζονται μαζί του είναι έτοιμοι να κάνουν κάτι και να σπρώξουν τον κόσμο λίγο πιο μπροστά· τα υπόλοιπα είναι κουβέντες, κουτσομπολιά και θεολογίες.

Όσοι νιώθουν ότι είναι το μέλλον κι όσοι γνωρίζουν πως είναι η πράξη και η δράση θα αναλάβουν να τα πραγματώσουν. Γιατί μια χαρά είναι τα όνειρα και οι επιδιώξεις, πλάκα έχουν τα παιχνίδια που παίζουμε με λέξεις και ήχους και εικόνες, αλλά καλύτερη είναι η πραγματικότητα ― ξέρετε, αυτή του σώματος.

Πολλοί από όσους γουστάρουν βασιλιάδες και θρόνους και τέτοια δεν επιθυμούν απαραίτητα κληρονομικό αρχηγό κράτους παρά νοσταλγούν τον ετεροκαθορισμό που επιβάλλει ο σχολάρχης κι ο παπάς, την πειθαρχία που επιβάλλει ο χωροφύλακας κι ο καραβανάς, την ομερτά που επιβάλλει η γιαγιά και ο θείος· χωρίς ακτήμονες κι ανειδίκευτους που φωνάζουν, χωρίς πούστηδες και ζωντοχήρες, χωρίς Εβραίους και Γύφτους.

Την εθνική ενότητα όπως μας σερβίρεται νοσταλγούν.

Πολλοί πτυχιούχοι στη διοίκηση επιχειρήσεων με κανα μάστερ σε κλάδο των Οικονομικών αισθάνονται ότι είναι σε θέση να ερμηνεύουν την κοινωνία ή και τον κόσμο με βάση κάποιες απλές αρχές τις οποίες μάλιστα θεωρούν αυταπόδεικτες.

Μία από αυτές τις αρχές είναι ότι ο σοσιαλισμός είναι καλός και άγιος όταν υπάρχουν λεφτά αλλά σε περιόδους κρίσης είναι απαραίτητη η νεοφιλελεύθερη οικονομική διαχείριση ― ώστε να διασφαλίζεται η κανονικότητα. Βεβαίως ως κανονικότητα γίνεται αντιληπτή η απρόσκοπτη άνεση κι ευημερία των ελίτ με το τίμημα της στενότητας λόγω των όποιων κρίσεων (αναπόφευκτων ή τεχνητών) να το φορτώνονται τα συνήθη υποζύγια.

Βεβαίως η εν λόγω κανονικότητα δεν περιλαμβάνει απαραιτήτως τη διασφάλιση της λειτουργίας του κράτους δικαίου, ίσα ίσα. Επιπλέον, η λεγόμενη νεοφιλελεύθερη διαχείριση δεν είναι καθολου νεοφιλελεύθερη γιατί το κράτος (αυτός ο δαίμονας, ο αλάστωρ αυτός της ελευθερίας των προνομιούχων ατομικοτήτων) οφείλει να ξελασπώνει τις ελίτ και να τις χαρτζιλικώνει όταν τρώνε σφαλιάρα από το χέρι της αγοράς.

Ξεκινάμε λοιπόν από την παράδοχη ότι όσοι κι όσες σχηματικά περιέγραψα ως πτυχιούχους στη διοίκηση επιχειρήσεων με κανα μάστερ σε κλάδο των Οικονομικών (αδικώντας τη μεγάλη πλειοψηφία της συμπαθούς κοινότητας των πτυχιούχων στη διοίκηση επιχειρήσεων με κανα μάστερ σε κλάδο των Οικονομικών) είναι βαθιά αναξιόπιστοι κι αναξιόπιστες όταν ερμηνεύουν την κοινωνία ή και τον κόσμο με βάση κάποιες απλές αρχές τις οποίες θεωρούν αυταπόδεικτες, όση επιφάνεια ή και προβολή κι αν έχουν οι γνώμες τους στον δημόσιο λόγο.

Δεν θα έπρεπε λοιπόν να μας εκπλήσσει η ταύτιση των άνωθι με τους κύκλους που φαντασιώνονται στέμματα και θυρεούς· κι όλα αυτά βεβαίως με αφορμή τον θάνατο του έκπτωτου κληρονομικού αρχηγού του ελληνικού κράτους.

Οι κύκλοι αυτοί απαρτίζονται εν πολλοίς από νοσταλγούς της προνεωτερικότητας, της Εδέμ αυτής από την οποία εκδίωξε τη Ρωμιοσύνη ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός, μετατρέποντάς την σε Ελληνισμό ώστε μαζί με τις αγροτοποιμενικές της διαστροφές να αναλάβει και την ετεροκαθοριστική πολεμοκαπηλία αλλά και τη θηριώδη αλαζονία και βία του νεωτερικού εθνικού κράτους.

Στην πραγματικότητα, η θανή του Κωνσταντίνου Ντεγκρέτσια λειτουργεί ως δείκτης, ως βάμμα ηλιοτροπίου. Το πένθος για την απώλεια ενός έκπτωτου αλαζονικού, άρπαγα, αδέξια ραδιούργου κι οριακά προδοτικού αρχηγού του κράτους συσπειρώνει τους εχθρούς του νεωτερικού κράτους ― κι όχι βεβαίως από το ελευθεριακό μετερίζι, όχι γιατί το ελληνικό κράτος καταπιέζει και συντρίβει και αφήνει τους προνομιούχους να αδικούν και να ασχημονούν αλλά επειδή δεν το πράττει α λα ρουαγιάλ: με χωροφυλακές και χρυσάφια, με ξερονήσια και αλόγατα, με χειροφιλήματα και στραταρχικές φαλλικές ράβδους.

Ναι. Είτε πρόκειται για παλιοημερολογίτες, είτε για φίλους και μέλη των περίφημων θρησκευτικών (ή «παρεκκλησιαστικών») οργανώσεων, είτε για Μακεδονομάχους και μεγαλοϊδεάτες αλυτρωτιστές της φακής, είτε για όψιμους αυλόδουλους που συγχέουν την αστική αβρότητα με τη δουλοπρέπεια και τους οποίους η Γαλλική Επανάσταση πέρασε και δεν ακούμπησε, είτε για σοφτ βασιλόφρονες που όλο αυτό το αυλικό με τα λιλιά τούς βγάζει λίγο καύλα, είτε για παραδοσιακούς μη-ναζί φασίστες.