Σε ένα πράγμα η σειρά ως είδος υπερέχει από την ταινία: η σειρά δίνει χώρο και ιδίως χρόνο για να χτιστούν και να αναπτυχθούν πραγματικά πολυδιάστατοι χαρακτήρες.

Στην ταινία των 90, 120, άντε 240 λεπτών οι χαρακτήρες αποτυπώνονται συνήθως είτε ως τύποι είτε ως προϊόντα της προσωπικής ιστορίας τους. Επειδή η φόρμα της ταινίας είναι χτισμένη πάνω στο μοντάζ (και προφήτης αυτής ο Αϊζενστάιν), οι χαρακτήρες συντίθενται κυρίως μέσα από τα ανάλογα στιγμιότυπα, ενώ συχνά ο ηθοποιός είναι αναγκασμένος να καταφεύγει σε αυτό που λέγεται overacting.

Απεναντίας στη σειρά, στην καλή σειρά, υπάρχει η ευχέρεια να αναπτυχθεί ο χαρακτήρας μέσα από λίγο ως πολύ σταθερές αφηγήσεις: τον παρακολουθείς σε παράλληλες πλοκές στη δουλειά, στις σχέσεις, στις παρέες κτλ. Με δυο λόγια, άλλο να δίνεις σε έναν χαρακτήρα το πολύ μιάμιση ώρα, άλλο έως και 12 ώρες…

Δεν είναι τυχαίο ότι οι σειρές που αρέσουν είναι ακριβώς εκείνες που σταδιακά σκιαγραφούν χαρακτήρες και μάλιστα χαρακτήρες που δύσκολα περιγράφονται με τρεις τέσσερις λέξεις.