(γιατί δεν μπορώ ν’ αγιάσω)

Κάθε μέρα στις 6 παρά που κάθομαι να πιω καφέ, το Mega Κύπρου προβάλλει τις εκπομπές του ρουφιάνου, του μαστροπού, του μαυλιστή. Ο παχύς κύριος, χρησιμοποιώντας τη δύναμη που του δίνει το κουτί του διαβόλου, το όπιο των μαζών, μας ερεθίζει τις αισθήσεις, μας σπρώχνει ανερυθρίαστα κι απροκάλυπτα στον κόσμο των ηδονών, στον βούρκο της αμαρτίας. Αποτελεσματικότερος από τον πιο γλυκομίλητο τσάτσο, τον πιο παραστατικό ρουφιάνο, τον πονηρότερο πορνοβοσκό, παρουσιάζει μπροστά μας αναρίθμητα θέλγητρα, εικόνες που σου καρφώνονται στο μυαλό, φαντασίες και λογισμούς που σε κάνουν να αναπλάθεις μυρωδιές κι αρώματα σαγηνευτικά, που κάνουν το στόμα σου να υγραίνεται. Επιπλέον, προβάλλει (με κοντινά πλάνα!) διάφορους έκφυλους που γεύονται όσα εσύ πίσω από το γυαλί στερείσαι, υποδαυλίζοντας τους πόθους, κεντρίζοντας την επιθυμία και παρακινώντας σε όχι απλώς να εκτονωθείς στιγμιαία, αλλά να κυλιστείς ατέλειωτα στον βόρβορο της απόλαυσης μέχρι λιποθυμίας, αποπληξίας.

Για τον Μαμαλάκη εκείνο μιλάω και τα φαγιά (‘φαγάκια’) που μοστράρει μπροστά στη μύτη μας (Μαμαλάκη, είσαι κι ο πρώτος! έστω και σε επανάληψη).

Ο πρωθυπουργός μπορεί να μην είναι ιδιαιτέρως ικανός, είναι όμως τυχερός. Μέρες τώρα αναζητούνταν διέξοδος από τον ασφυκτικό κλοιό της συνδιαλλαγής (ατς! είμαι και πολύ Πρετεντέρης). Πάνω στην ώρα σχωρέθηκε ο εθνικός (ο εθνικότερος μετά τον Παλαιών Πατρών) Αρχιεπίσκοπος.

Φιου.

Το δελτίο ειδήσεων του κρατικού καναλιού, της ΝΕΤ, αναφέρθηκε στο δελτίο του πριν λίγο στο Μέγα Τιμητή (‘Κήνσορα’ στα ελληνικά) με το μικρό του όνομα μόνο.

Προς το παρόν, ευτυχώς, ο Κωνσταντίνος παραμένει Γλύξμπουργκ ή Χριστιανός ή Ντεγκρέτσια ή τι γράφει το διαβατήριό του τέλος πάντων. Μέχρι να τον ανακαλέσουμε κι αυτόν για να μας σώσει — όπως τον άλλο ανεπώνυμο καιροσκόπο, τον Αλκιβιάδη (Κλεινίου Σκαμβωνίδη).

Ψάχνοντας να βρω υλικό για να απαντήσω σε φιλολογικές ερωτήσεις (όλα για το κοινό μου, όλα για τους αναγνώστες: ισχύς μου η αγάπη του λαού), βρήκα ολόκληρο το κείμενο της Βαβυλωνίας του Βυζάντιου.

Το μόττο αυτού του μπλογκ αφορά φυσικά και αυτούς που γράφουν εδώ μέσα, όχι μόνον τους αναγνώστες — ιδίως το απόσπασμα «μέμνασο απιστείν». Πρέπει να προσπαθούμε να δυσπιστούμε ακόμα και απέναντι στις δικές μας εντυπώσεις, ιδέες και πεποιθήσεις. Σταματάω εδώ και προχωρώ στο ψητό προτού ο πολύς Αθήναιος μού την πέσει με σχολιάρα ότι είμαι σπουδαιοφανής κι ότι με βαριέται.

Το ψητό: πήγα για καφέ με τον Ελληνογερμανό. Εδώ και ένα μήνα (ναι, ξέρω, το έχω παρακάνει) προετοίμαζα ένα ποστάκι το οποίο εν ολίγοις θα έλεγε τα εξής:

ότι η Ελλάδα δεν είναι υπανάπτυκτη ή ουραγός, παρά αποτυχημένη: ένα αποτυχημένο κράτος, μια αποτυχημένη κοινωνία που παρακμάζει χαρωπά κι ανεπίγνωστα.

Αυτό το ποστάκι το κλωθογυρίζω αλλά δεν το γράφω εδώ κι ένα μήνα λοιπόν. Είπα όμως το ρεζουμέ των παραπάνω στον Ελληνογερμανό ξεκινώντας με το εξής στοιχείο: καφές €1,20 στην Ιταλία, €4 στην Αθήνα, €4,90 στη Λευκωσία.

Μετά μιλήσαμε για τους χαμηλούς ελληνικούς μισθούς και τις υψηλές τιμές στην Ελλάδα. Ο Ελληνογερμανός παραδέχτηκε ότι οι τιμές στη Γερμανία είναι χαμηλότερες και οι μισθοί ψηλότεροι. Ανέφερα την Ισπανία (που ευημερεί) και την Ιταλία. Αναρωτήθηκα τι θα απογίνει ο κόσμος στην Ελλάδα. Είκασα ότι από εκεί που 90% των ελλήνων ήτανε «μεσαία τάξη», όπως στην Ολλανδία, θα αποκτήσουμε μια ωραία ανοιχτή ψαλίδα: 30% πλούσιοι – 70% φτωχοί, κι αν είμαστε τυχεροί.

Ο Ελληνογερμανός αντέτεινε ότι οι μισθοί είναι κάπως καλύτεροι και οι τιμές αρκετά χαμηλότερες στην Ισπανία αλλά ότι τα ενοίκια και η αγορά γης βρίσκονται σε δυσθεώρητα ύψη — καμμία σχέση με Ελλάδα. Ότι έτσι κι αλλιώς η Ισπανία είναι μια τεράστια πολυάνθρωπη χώρα. Επισήμανε ότι καλύτερα να αφήσουμε την Ολλανδία απ’ έξω, ανήκει σε άλλο κόσμο. Πρότεινε να μείνουμε στον Νότο και στην τάξη πληθυσμού της Ελλάδας και να δούμε τι γίνεται λ.χ. στην Πορτογαλία. Συγκρίνοντας την Πορτογαλία με την Ελλάδα, «πού θα προτιμούσες να ζεις;», με ρώτησε. Πάντως και εκεί ο λόγος μισθών και τιμών είναι σαν της Ελλάδας.

Φρέναρα. Δεν ξέρω αν έχει δίκιο αλλά με έβαλε να ξανασκεφτώ ολόκληρο το θέμα από την αρχή.

Δηλαδή καλά έκανα και δεν το πόσταρα.

Ι.
Λέει ο φίλος: «Εσύ είσαι καυλωμένος, εγώ θωρώ βάρκες. Simple.»

ΙΙ.
στον Μ. Φάις

Μου πήρε τόσα χρόνια να καταλάβω πως μόνον όταν γράφω είμαι ελεύθερος. Μόνον όταν γράφω δεν περιορίζομαι από συμβάσεις όπως να ακούγομαι φυσιολογικός κι απλός, να μη γίνομαι μελό, πομπώδης ή βαρύς.

ή ‘Award winning design‘ ή ‘Αν ήταν το βιολί πουλί‘

Είδα το εξαιρετικό «Sugar Town: οι γαμπροί» μόλις σήμερα. Το γέλιο μού κόπηκε στα 7 λεπτά, όταν ο Κίμων Τσακίρης άρχισε συστηματικά να μας χτυπάει κατακέφαλα με την αποξένωση, τη χοντράδα, τη μοναξιά, την ασχήμια και την πλήξη της επαρχίας.

Βλέποντας πάντως την ταινία κατάλαβα πολύ περισσότερα πράγματα για την Ελλάδα από ό,τι κατανόησα συζητώντας το ζήτημα κυκλικώς κι ακαταπαύστως τις τελευταίες δεκαετίες.

Πολύ εύλογη είναι μία σκηνή προς το τέλος, όπου οι ρωσίδες υποψήφιες νύφες τελικά ξεναγούνται και φιλοξενούνται στην (προκατακλυσμιαία) Ζαχάρω. Περισσότερο κι από την αναπόφευκτη βουβαμάρα της επαρχίας, τους κάνουν εντύπωση οι άντρες. Μία από τις γυναίκες αυτές λέει μάλιστα ότι στη Ζαχάρω το πρόβλημα είναι οι ίδιοι οι (ανύμφευτοι) άντρες, οι οποίοι είναι άβουλοι σαν μικρά παιδιά.

Όπως λέει κι η Κουρού, βάλ΄ τα στη σειρά.

Νομίζω ότι το έχουμε παραξηλώσει με τον αντιαμερικανισμό. Τώρα και το γκουγκλ στην αντιαμερικανική συνωμοσία: