Παλιοτερα, π.χ. όταν ήμουν έφηβος, ήμουνα πιο ψύχραιμος. Δεν τρελαινόμουν εύκολα. Τα τελευταία χρόνια, τρελαίνομαι όλο και πιο συχνά. Αν έχει κάποιος όρεξη και κοιτάξει αυτό το μπλογκ, θα μετρήσει πολλά τρελαμένα ποστ — άλλωστε, τείνουμε να κρατάμε ημερολόγια και τέτοια όταν κάτι μας λείπει, κάτι μας τη δίνει, κάτι μας χαλάει. Όταν είμαστε καλά, ζούμε. Ή, άντε, γράφουμε άλλα πράματα.

Τις τελευταίες μέρες είμαι πάλι τρελαμένος. Δε θέλω να εξηγήσω γιατί και πώς, εν μέρει με κάλυψε αυτός κι αυτός (ναι, πάλι: αν δεν ταιριάζαμε, δε θα συμπεθεριάζαμε). Μου φαίνεται ότι κάτι γενικευμένα εκφυλιστικό έχει επίπεσει, ένας ηθικός λοιμός, πανδημία εκζομπισμού της κρίσης μας — δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Για να παρηγορηθώ σκεφτομαι τον καταπληκτικό θείο Βασίλη (για τον οποίο δεν έχω γράψει ποτέ) και λέω: «να, μαλάκα: έτσι είναι ο μέσος άνθρωπος: ψύχραιμος, λογικός, μετρημένος, με κρυμμένες χάρες, με χιούμορ, φιλόξενος, κάνει φίλους εύκολα και συζητήσεις άνετα». Αλλά δε με πιάνει η αυθυποβολή. Τα κανάλια, για να μας κάνουνε να βλέπουμε παντού τέρατα, θα μας κάνουν εμάς τους ίδιους τέρατα στο τέλος — τουλάχιστον να γινόμασταν τέρατα επειδή θα τα πολεμάγαμε, κάτι θα ήταν κι αυτό.

Μετά είναι και το ίντερνετ. Η πολυφωνία του δε σε παρηγορεί. Ίσα-ίσα: όσα παλιότερα ξεστομίζονταν, αντιδρούσαν και ξεθύμαιναν μέσα στις τραπεζαρίες μας και στους καφενέδες, τώρα αποκτούν ασήμαντη αθανασία (αλλά πόσο ασήμαντη μπορεί να είναι η αθανασία; δείτε τους ξεχασμένους βρυκόλακες πόσο το γλεντάν αφού τους ξυπνήσεις) ζώντας μέσα στους κλιματιζόμενους σέρβερ των μπλογκοπάροχων. Τελικά, όοοοολααααα αυτά που αποκαλύπτει μπροστά μας η ύπαρξη του ίντερνετ, του συμμετοχικού-κοινωνικού ίντερνετ, είναι όσα δε θέλαμε με τίποτε να πιστέψουμε.

Θέλαμε να πιστεύουμε ότι η Παράδοση και η Παιδεία μας (μαζί ή καθεμία χωριστά ή μόνο μία από αυτές) μας κάνουν κατά βάθος καλούς, αγαθούς, κοινοτιστές, ανθρώπους της προσφοράς και του γλυκέος πικιωνισμού. Ότι έχουμε καλλιέργεια δική μας, μυστική και βιωμένη. Τι μας πετάει στα μούτρα το πολυφωνικό συμμετοχικό-κοινωνικό ίντερνετ; Ότι η Παιδεία μας και η καλλιέργειά μας είναι ισχνές και επιφανειακές. Ότι το κατάχωλο εκπαιδευτικό σύστημά μας δεν καλλιέργησε ποτέ τίποτα και κανέναν, παρά ρίχνει μια λεπτή στρώση κοπριά περιμένοντας να φυτρώσουν ανθρωπιστές, συζητητές, ορθολογιστές, χριστιανοί, φιλότιμοι, εργατικοί, πατριώτες, φιλότεχνοι, φιλόμουσοι… Αν τα κανάλια προπαγανδίζουν τον λόγο της εξουσίας, τα σόσιαλ μήδια αναμεταδίδουν, αναπαράγουν, πολλαπλασιάζουν και επιβεβαιώνουν την αθλιότητα μιας κουλτούρας που για κάποιον λόγο βρωμάει πολύ. Πάρα πολύ.

Αυτή η συνειδητοποίηση με κάνει να αισθάνομαι παραλυτική κούραση ψυχικά.

Άντεξα να δω ειδήσεις για ακριβώς ένα λεπτό. Τα μέσα, με την απροκάλυπτα εκφοβιστική προπαγάνδα τους, είναι σταλινικά-γκαιμπελικά-μακαρθικά, πόσο πια να τα αγιάσει πια ο δημοκρατικός (;) σκοπός μας;

Σωστά ο Μπουκάλας παραλληλίζει την Κατάληψη της Νομικής (καημένε Φλεβάρη του ’73) με το τι έγινε στη Γαλλία με τους sans-papiers. Nous les rapatrierons, φώναζε τότε το Front National (ή κάποιο παρακλάδι του;), ενώ είχε γεμίσει το Παρίσι αυτοκόλλητα με ένα ζευγάρι (ο άντρας μουσάτος με κελεμπία, η γυναίκα με μπούρκα κι ένα κουτσούβελο στην αγκαλιά) να εκδιώκονται από έναν κάπως σκίνχεντ με πύρινη ρομφαία και να παίρνουν τον δρόμο για μια έρημο με τζαμιά, με αισθητική που προσπαθούσε να μας πει «Έξωση από την Εδέμ» αλλά κατέληγε ‘Φυγή στην Αίγυπτο’ — ανατριχιαστικά πράματα.

Παράλληλα, τα πράγματα στην περίπτωσή μας έχουνε και μια (όχι αποκλειστικά) ελληνική αγριότητα, χωριατιά θα την έλεγα εγώ αλλά δεν έχει πια πολλή σημασία αυτό. Εντωμεταξύ, όσο κι αν ακκιστώ πως κάτι είχα διακρίνει σχετικά με το πού πάει η πατρίδα πολιτικά, ούτε που διανοούμουν ότι τον ρόλο των δεξιών τραμπούκων θα τον έχουν όχι μπάτσοι με πολιτικά ή θερμόαιμοι της ΝΕ.Ο.Σ., παρά η ίδια η Χρυσή Αυγή· τώρα και με δημοτικό σύμβουλο Αθηναίων.

Δραπετσώνα; Περιστέρι; Πετρούπολη; Κερατσίνι; «Τρίτος Κόσμος»;

Η απάντηση εδώ.

Γενικά δεν μπορώ να παρακολουθήσω βίντεο για πολλή ώρα στο youtube. Το βαριέμαι, για να πω την αλήθεια, με κουράζει κιόλας. Θαυμάζω όσους κάθονται και βλέπουν ολόκληρα ντοκυμαντέρ ή και σειρές στα μικρά μπανιστηροπαράθυρα των flv.

Κι όμως, καθηλώθηκα παρασκευιάτικα με τη συνέντευξη μιας καλόγριας που μιλάει για την τέχνη. Την είδα πριν χρόνια και είχα διαβάσει τότε γι’ αυτήν και την εκπομπή της, αλλά η συνέντευξή της, που βρήκα μέσω του μπλογκ μιας αμερικάνας εταίρας πολυτελείας, πραγματικά με εντυπωσίασε. Την άκουγα και αναρωτιόμουν αν θα γινόταν περισσότεροι διανοούμενοι να μιλούσαν έτσι. Γενικά, η αδελφή Wendy τα σπάει. Άσε που η όψη της μου θυμίζει έναν αγαπημένο μου δάσκαλο (μαχητικό άθεο αλλά παρόμοιας διάθεσης και ιδιοσυγκρασίας…).

Απόλαυσα και τα έξι μέρη, αλλά κυρίως από το τρίτο και μετά, και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας. Αρχίζουν εδω.

Λέει ο Radical σε ένα πολύ ενδιαφέρον ποστάκι του, του οποίου η ματιά είναι, όπως μας έχει συνηθίσει ο Αντώνης, προκλητική:

Από την άλλη, οι πιο μύχιες και κρυφές φαντασιώσεις του μέλους της αστικής κοινωνίας αποκαλύπτουν, όταν αναλυθούν προσεκτικότερα, όχι την παρουσία κάποιου μυθικά απροσπέλαστου υποσυνείδητου αλλά την μαζική και επιφανειακή ψυχολογία της διαφήμισης: το νησί των ονείρων μας συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά πόστερ από γραφείο ταξιδίων· το σεξ που ποθούμε είναι συρραφή σκηνών από πορνογραφικές ταινίες· το είδος παιδιού που θα θέλαμε να είχαμε αντί για αυτό που έχουμε είναι φτιαγμένο από σκηνές σε διαφημίσεις και σήριαλ.

Κι εμείς πού το ξέρουμε, μωρέ Αντώνη; Πώς είναι δυνατόν να έχουμε εικόνα για τις πηγές των μύχιων και κρυφών φαντασιώσεων εκατομμυρίων ανθρώπων; Ποιος αναλύει τις φαντασιώσεις αυτές (προσεκτικά ή όχι);

Αν κρίνουμε από το πώς εκφράζονται σε διάφορα φόρα ή και κατ’ ιδίαν, όχι μόνον είναι αποσπασματική η εικόνα που σχηματίζουμε, αλλά ισχύει και το γνωστό παράδοξο: προσπαθώντας κάποιος να διατυπώσει, να περιγράψει και να αφηγηθεί τις «πιο μύχιες και κρυφές φαντασιώσεις του», αναγκαστικά χρησιμοποιεί τους τρόπους, τις μανιέρες, τους τόπους, τις μεταφορές της εποχής του, τρόπους, μανιέρες, τόπους και μεταφορές που διαμορφώνει ενμέρει η διαφήμιση, το βίντεοκλίπ, το σινεμά, το τραγούδι, η λογοτεχνία κτλ.

Αλλά η περιγραφή ή αφήγηση μιας φαντασίωσης δεν ταυτίζεται με την ίδια τη φαντασίωση, οι δε πηγές της ούτε κατά διάνοια δεν περιορίζονται από τα μέσα με τα οποία θα μπορούσε να την εκφράσει κανείς.

Εντάξει, δεν είναι πρώτη φορά. Ναι, μου έχουν εξηγήσει τι ρόλο βαράει εκεί μέσα. Ωστόσο:

Αυτός γράφει στην Καθημερινή;

Ποτέ δεν πίστεψα στους 140 χαρακτήρες, και μάλιστα σε 140 χαρακτήρες, ή λιγότερους, που τους αμολάς σαν μποτίλια στο πέλαγο (που έλεγε κι ο Ποιητής), χωρίς να απευθύνεσαι σε κάποιον.

Όταν κάναμε την εκπομπή και είδα τον Ξυδάκη και τον Βυτίο να πιλατεύουν τα τουίτερ τους τσίκι-τσικι τσάκα-τσούκα κατά τη διάρκειά της και να παίρνουν ζωντανές τις αντιδράσεις του πολυμελούς κοινού μας (πάνω από 6-7 άτομα λέμε), ε, είπα, αν ένας ΧΧΧ κι ένας ΧΧΧ τουιτεύουν, ποιος είμαι εγώ ο εξωμότης και εστέτ, ο ελάσσων αδερφός του Ρακάσα, ο αγαπημένος των γυναικών και φίλος των φίλων μου που θα μείνω απ’ έξω;

Μετά από 17 μέρες και 111 τουίτ, αποχώρησα.

Πρώτον, μπούχτισα: τόνοι τα μηνύματα, καταιγιστικός θόρυβος και — αλήθεια — πανάθεμα τα retweet και τον που τα έβγαλε.

Δεύτερον, οι πολλαπλές αποσπασματικές οπτικές γωνίες πάνω σε ένα θέμα είναι μούρλια είναι τρέλα όταν τις οργανώνει σοφός μοντερνιστής συγγραφέας ή τσαχπίνης σκηνοθέτης, όταν όμως έρχονται σαν τουίτ, απλώς χάνεις τη μπάλα και κοιτάς σα χάνος το timeline να κρατάει τον χρόνο της θνητότητάς σου. Για να καταλάβω τι γινόταν στην Τυνησία αναγκάστηκα, όπως παλιά, να χτυπήσω news.bbc.co.uk

Τρίτον, οι πιστοί ακόλουθοι: τι θένε όλοι αυτοί οι άνθρωποι από μένα; γιατί με παρακολουθούν; γιατί μου απευθύνονται; τι έχω να τους πω; και βέβαια και στο μπλογκ μού απευθύνονται, και το μπλογκ το διαβάζουν, αλλά εκεί μπορώ να τους μιλήσω σε παραπάνω από 140 χαρακτήρες άμα θέλω.

Τέταρτον, the point being?

Πέμπτον, ένας άνθρωπας, όπως ο Ξυδάκης ή ο Τσαγκαρουσιάνος, των οποίων οι επώνυμες δημόσιες περσόνες καλύπτουν, διαμορφώνουν και εν μέρει προστατεύουν τους πραγματικούς κτήτορές τους (επίτηδες χρησιμοποιώ αυτόν τον παλιό όρο των λευκωμάτων), μπορεί να τουιτάρει διάφορα. Ο Sraosha τι διάολο να τουιτάρει; Για φίλους, φίλες, συνεργάτες, οικογένεια δε γίνεται: γι’ αυτό έξι χρόνια κυκλοφορούμε μασκοφόροι, για να προστατέψουμε τους αθώους από τους ψυχανώμαλους (μερικών από τους οποίους ξέρουμε και τα ονόματα πια). Για αυτά που θα πει στο μπλογκ; Πάλι; Για διάφορα βίτσια κι άλλα νόστιμα και γουσταρλίδικα; Δεν είμαι όμως εντελώς ψευδώνυμος. Δηλαδή γιατί να μάθει η αδερφή μου λ.χ. τι λέω στο κρεβάτι (ελάχιστα: είμαι της μούγκας), και δη από το τουίτερ; και δη μέσω Sraosha; δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής. Τελικά δεν μπορείς να πεις τίποτε κι άμα δεν μπορείς να πεις ό,τι θες ανά πάσα στιγμή, και οι 140 χαρακτήρες περιττοί είναι.

Σημείωση 19.1.2011: Στον τόπο μας δεν ήμασταν ποτέ πολύ του χιούμορ. Δηλαδή καθόλου. Τώρα που οι καιροί είναι πονηροί (μοχθηροί και στενόμυαλοι, μάλλον) και διακυβεύονται πολλά (ιδίως η αξιοπρέπειά μας και η ελευθερία του λόγου), ακόμα λιγότερο. Αντικατέστησα λοιπόν ακριβείς αλλά παιγνιώδεις χαρακτηρισμούς πραγματικών ανθρώπων με ‘ΧΧΧ’, όπως στον προγραμμένο ερωτισμό και (σύντομα) στον πολιτικό λόγο. Αλλά είπαμε: «να προστατέψουμε τους αθώους από τους ψυχανώμαλους».

Αγαπητοί αναγνώστες, τόσα χρόνια, κοντά έξι, δε σας έχω ζητήσει τίποτα. Ε, ήρθε η ώρα: να βγάλω κι εγώ κάτι από το μπλόγκισμα.

Ψάχνω για την παραπάνω φωτογραφία των Beatles ή για ό,τι γνωρίζετε γι’ αυτήν.

Ευχαριστώ.