Ας πούμε μια ιστορία:

Νεαρό κράτος ιδρύεται το έτος 0. Το νεαρό κράτος βρίσκεται πολύ κοντά σε Μεγάλη Δύναμη ενώ στα εδάφη του ζει μειονότητα της Μεγάλης Δύναμης. Η Μεγάλη Δύναμη εποφθαλμιά το νεαρό κράτος.

Το έτος 3 ένοπλες ομάδες με την ανοχή του νεαρού κράτους τρομοκρατούν, εκτοπίζουν και σφαγιάζουν μέλη της μειονότητας της Μεγάλης Δύναμης. Η Μεγάλη Δύναμη πάει να αντιδράσει αλλά τη μαζεύει το ΝΑΤΟ, στο οποίο πάντως το νεαρό κράτος δεν ανήκει.

Το έτος 4 τα μέλη της μειονότητας ιδρύουν αυτόνομες οντότητες και αποχωρούν από τα θεσμικά όργανα του νεαρού κράτους.

Κύκλοι προσκείμενοι στις ένοπλες ομάδες εξακολουθούν ωστόσο να σχεδιάζουν να ξεφορτωθούν ή να καθυποτάξουν τη μειονότητα: με υποστήριξη Μακρινής Δύναμης και με την ενθάρρυνση του ΝΑΤΟ στήνουν πραξικόπημα το έτος 14.

Με πρόσχημα το πραξικόπημα εισβάλλει αμέσως η Μεγάλη Δύναμη. Το ΝΑΤΟ (σχεδόν) καταδικάζει αλλά δεν στέργει να αναμιχθεί. Συμφωνείται ανακωχή αλλά οι ένοπλες ομάδες που λέγαμε σφαγιάζουν μέλη της μειονότητας.

Με πρόσχημα τις νέες σφαγές, η Μεγάλη Δύναμη ολοκληρώνει την εισβολή της και διχοτομεί το νεαρό κράτος. Η διχοτόμηση τελικά ανακηρύσσεται το έτος 23 και παγιώνεται το έτος 44.

Ποιος έδωσε αφορμή για να γίνει η εισβολή; Εύκολο.

Ποιος πλήρωσε την εισβολή; Ο μη-μειονοτικός αλλά και ο μειονοτικός λαός του νεαρού κράτους.

Κάτι που είναι γνωστό, σχεδόν κοινότοπο, σε όσους ασχολούνται με την Κοινωνική Θεωρία αλλά μάλλον όχι σε πολλά μέλη του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος είναι και το εξής: αν είσαι άντρας, παραδοσιακά το στίγμα δεν είναι να πηγαίνεις με άντρες, αλλά να τον παίρνεις.

Ναι, το θέτω με όρους καφενείου και γυναικείων ψιθύρων στην κουζίνα, με όρους ενός αξιακού συστήματος που ονομάζω αγροτοποιμενικό και που κάθε άλλο έχει πεθάνει: ίσα ίσα το αξιακό αυτό σύστημα π.χ. δικαιολογεί και εξορθολογίζει τις γυναικοκτονίες του καιρού μας.

Θυμάμαι όταν ήμουν Γ’ Λυκείου το 1990 κάποιος στο φροντιστήριο είχε πει ότι ο Κεμάλ ήταν αδερφή. «Όχι, ίσα ίσα», τον διέκοψε ο συμπαθέστατος το πολύ τριαντάρης αλλά ήδη μπαρμπαριστερός καθηγητής, «ο Κεμάλ ήταν υπεράντρας». Επειδή σε αθηναϊκό φροντιστήριο τότε δεν έλεγες «πήδαγε», μας εξήγησε με τις κατάλληλες περιφράσεις ότι πήδαγε και γυναίκες και άντρες. Ο Κεμάλ σαφώς δεν τον έπαιρνε λοιπόν, όλα κι όλα.

Με είχε ξενίσει πολύ αυτό. Δηλαδή κάποιος με διαθέσεις όπως αυτή που τότε διαισθανόμουν ότι θα μπορούσε να είναι η δική μου ερωτική διάθεση όχι μόνο δεν είναι αδερφή, αλλά χαρακτηρίζεται ως υπεράντρας. Και μάλιστα άντρας σαν τον Κεμάλ, που ήταν και ομορφάντρας, αντίθετα με εμένα που ήμουν σαν ευχούλης με αφάνα.

Βεβαίως τότε είχαμε Πέτρο Κωστόπουλο στην Ελλάδα και ήταν γενικώς τρομερό κι απαράδεκτο να είσαι άντρας και να μη σε καυλώνουν οι γυναίκες, πρόβλημα που πάντως δεν είχα. Βεβαίως δεν μας πέρναγε τότε από το μυαλό ότι οι περισσότεροι μπάι άντρες δεν είναι κομπρεσέρ που απλώς στοκάρουν τρύπες (κάτι που ήταν οκέι όμως), ούτε ότι πολλοί στρέιτ άντρες θέλουν να τον παίρνουν από γυναίκες (κάτι που δεν ήταν οκέι).

Πολλά σημερινά δεκαφτάχρονα παιδιά θα ρίξουν άφθονο γέλιο με την απλοϊκότητα και τη μονολιθικότητα, την ανόθευτη καφρίλα, του πώς σκεφτόμασταν τότε και με την πλήρη αφάνεια και απαξίωση του μπάι προσανατολισμού. Όμως έτσι ήταν. Και εν πολλοίς ακόμη έτσι είναι: αν είσαι άντρας το πρόβλημα είναι να τον παίρνεις, τα υπόλοιπα είναι γούστα. Όπως λέει κι ο τραμπούκος στο Πρόστιμο του Μπόγρη: «Γυναίκες και πούστηδες, τα δυο χειρότερα είδη».

Και τελικά τίποτε από αυτά δεν είναι αστείο: είτε είσαι γυναίκα κι απαξιώνεσαι ή ξεφτιλίζεσαι επειδή τον παίρνεις ενώ άμα λάχει σε σκοτώνουν επειδή τον παίρνεις όσο θες· είτε είσαι άντρας και ζεις στη χλεύη επειδή τον παίρνεις· είτε είσαι μη-δυαδικό άτομο οπότε, «δεν μπορεί θα τον παίρνεις».

Όσο κι αν γελάτε οι των ψυχαναλυτικών και συναφών προσεγγίσεων, σημασία έχει να απαλλαγούμε από τη φρεναπάτη ότι ο φαλλός είναι όπλο και η διείσδυση βία. Θέλω να πω, τι διάολο, κανείς και καμμιά από δαύτους δεν έχει χύσει έτσι στη ζωή του;

Σε έναν τόπο όπου αποξηραμένα λείψανα μουμιοποιημένων ανθρώπων εκτίθενται μέσα σε γυάλινες προθήκες σαν άφθαρτα σκηνώματα αγίων, το σεπτότερο λείψανο είναι το ΚΚΕ.

Μιλάμε για το Κόμμα, το οποίο από το 2010 και μετά έχει επιλέξει να μην κάνει τίποτε ακριβώς επειδή δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες. Στις κινηματικές κι εξεγερτικές τάσεις μεταξύ 2010 και 2015 απαντούσε με ένα «δεν θα γίνουμε σαν αριστεριστές, για τ’ όνομα του Λένιν!» και φρόντιζε να κάνει πέρα τους παλαβούς αναρχικούς κτλ. κρατώντας τα μπόσικα.

Το ’15 αρνήθηκε να συγκυβέρνησει με τον ΣΥΡΙΖΑ· και βεβαίως το 2022 έχει να μας λέει δικαιωμένο πως ορθώς έπραξε, αφού τελικά φάνηκε τι σούργελα και ρεφόρμες ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Αναρωτιέται βεβαίως κανείς πώς θα ήταν τα πράγματα στην Ελλάδα σήμερα αν αντί από τον Πάνο Καμμένο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναγκαστεί να κυβερνήσει υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ, ή έστω με την ανοχή του ΚΚΕ, όπως κάνουν κάτι σύντροφοι την Ιβηρική. Σίγουρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε το αριστερό Υπερεγώ κάθε κνίτη, το Κόμμα, να τον κατατρύχει διαρκώς, άσε που θα είχε ανάγκη τις έδρες του.

Ναι ίσως να μην πήγαινε καλά το εγχείρημα, ναι ίσως θα κατέρρεε μια τέτοια κυβέρνηση αλλά νομίζω ότι κάπως αλλιώς θα ήταν τα πράγματα τώρα, αν ενδεχομένως είχε περάσει από το Υπουργείο Εργασίας στέλεχος του Περισσού λ.χ.

Βεβαίως το ΚΚΕ δεν αποτόλμησε τέτοια αποκοτιά, άλλωστε την αποκοτιά την έκανε το 1989 για λόγους σαφώς λιγότερο σοβαρούς από αυτούς που συνέτρεχαν το 2015 και οι οποίοι μάς απασχολούν και σήμερα και για δεκαετίες ακόμα.

Βεβαίως το ΚΚΕ δεν είναι οπορτούνες, το ΚΚΕ έχει ιστορία· πλην όμως έχει ιστορία όπως η μάνα μας η ελληνίδα: το ΚΚΕ είναι άσπιλο, αμόλυντο, άμωμο. Δεν ήταν δυνατόν να έχει συμμετάσχει σε κυβέρνηση από την οποία θα αναγκαζόταν λόγου χάρη να αποχωρήσει, ακριβώς όπως η ελληνίδα η μάνα δεν μπορεί να είναι ερωτικό υποκείμενο εκτός μητρότητας. Πάνω κάτω τα έχει πει ο σφος Φαράκος αυτά.

Το ΚΚΕ είναι σεπτό: άσπιλο, αμόλυντο, άμωμο. Συνεπώς πρέπει να παραμείνει εκεί στο 5% άφθαρτο, άλιωτο, ανέγγιχτο και να περιμένει πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες, πότε θα εξαθλιωθεί κι άλλο ο κόσμος, πότε θα εξανδραποδιστούμε σε σημείο θραύσης, ακόμα περισσότερο πότε θα ξεφτιλιστούν ακόμα περισσότερο οι θεσμοί της αστικής δημοκρατίας που το ΚΚΕ περιφρουρεί. Τότε θα κάνει τη σοσιαλιστική επανάσταση, είτε τοπικά είτε παγκόσμια, εξαρτάται από το ποια τάση θα επικρατεί τότε στην Κεντρική Επιτροπή.

Το σημαντικό είναι να μην κακολογούμε του ΚΚΕ, το οποίο μαζί με την Εκκλησία, τον Στρατό και τη μάνα μας αποτελούν τοτέμ.

Καλύτερα από απλή μάνα, το Κόμμα, όπως η συνομήλική του βασίλισσα Ελισάβετ, έχει εμπεδώσει και έχει τελειοποιήσει την τέχνη του να μην κάνεις τίποτα ακόμα και όταν στην κοινωνία γίνεται κακός χαμός: το σημαντικό είναι να μην προδώσει το ΚΚΕ την ιστορία του, τουλάχιστον όχι περισσότερο από όσο την έχει προδώσει ― όμως ας μην τα λέμε τώρα τα γνωστά, για τα οποία άλλωστε έχει κάνει την αυτοκριτική του.

Το κεφαλαιώδες είναι να μην φθαρεί το ΚΚΕ, να μη σπιλωθεί, να μη μολευτεί το όνομα του κι η φήμη του, όπως η βασίλισσα της Αγγλίας ― εξίσου μουμιοποιημένο, εξίσου αδρανές και εξίσου σεπτό βεβαίως. Πρέπει να συνεχίσει να καρπώνεται τη δόξα κάθε Πελετίδη και κάθε πύρινου Παφίλη, ενώ η Κεντρική Επιτροπή περιμένει την Επανάσταση φορώντας τα γάντια της και χωρίς να λερώνει τα χέρια της με συγκυρίες που δεν είναι απεργιακού χαρακτήρα.

Άλλωστε χωρίς Κεντρική Επιτροπή τι είμαστε παρά μέρος αυτής της Αριστεράς της πλάκας, που είτε σεχταρίζει είτε ψήφισε μνημόνια και που γενικά δεν ξέρει τι της γίνεται.

Μεγάλωσα σε έναν κόσμο στον οποίο, ναι, υπήρχαν σωματικές ατέλειες και στον οποίο ήταν σχεδόν αποδεκτό και πάντως ανθρώπινο να υπάρχουν ατέλειες.

Κάποιοι είχαν άσχημες μύτες και πεταχτά αυτιά (εγώ ακόμα έχω)· δεν ήταν όλα τα φρύδια βγαλμένα στην εντέλεια, ακόμα και αν κοσμούσαν πρόσωπα ηθοποιών ή μοντέλων σε εξώφυλλα· δεν ήταν αιτία αυτοχειρίας η κυτταρίτιδα· ακόμα και στην τηλεόραση ξέφευγαν δυο-τρεις τούφες ή τίποτα ρυτίδες· δεν ήταν κάθε μακιγιάζ διαρκώς τέλειο ― και ούτω καθεξής.

Η κομψότητα και η καθαριότητα ήταν αρετές και απαραίτητες αρετές αλλά (σχεδόν) κανείς δεν είχε απαίτηση από κανέναν να συμμορφώνεται σε ινσταγκραμικών προδιαγραφών πρότυπα τελειότητας για το τι είναι θηλυκό και για το τι είναι αρσενικό ή για το πώς πρέπει να φαίνεται κάποια ή κάποιος για να μπορεί να ξεμυτίσει στον κόσμο: πιο απλά, ήταν μάλλον ευκολότερο να ξεμυτίσεις στον κόσμο, ή έστω εκεί όπου θα σε έβλεπε ο κόσμος.

Με τίποτα δεν εξιδανικεύω έναν κόσμο που έτρωγαν όλοι κυρίως άμυλο, γιατί ήταν φτηνό, προτού πέσουν με τα μούτρα στο κρέας τη δεκαετία του ’80 ― φτιάχνοντας κατά συνέπεια αντίστοιχα σώματα. Δεν νοσταλγώ την πανταχού παρούσα τσιγαρίλα που διαπότιζε τα πάντα (τι σιχαμερό κι αναπόφευκτο μαρτύριο!), ούτε τα εντελώς αγύμναστα σώματα γυναικών που έλιωναν στην καρέκλα ή στην ορθοστασία και αντρών που ήταν βαθιά ικανοποιημένοι με την υπερφυσική μπάκα τους. Σχετικά με το τελευταίο θυμάμαι κουβέντες που φυσικά αναπαρήγαν την αρσενική ματιά για το πόσο χάλια και πισώβαρες ήταν οι Ελληνίδες «αντίθετα με τις ξένες», οι Ελληνίδες του νοικοκυριού και της σκληρής εργασίας που δεν έπρεπε να βγαίνουν από το σπίτι μόνες χωρίς λόγο.

Θυμάμαι όμως να μπορεί να κυκλοφορεί και κάποια γυναίκα που (όπως έλεγαν τότε) είναι «αντρογυναίκα» και κάποια που δεν ντυνόταν απαραιτήτως έτσι όπως θα έπρεπε π.χ. σήμερα με βάση τον σωματότυπο, την αύρα και την κατάσταση των τσάκρα της. Σχόλια θα γίνονταν και ο δρόμος ήταν αρένα διαρκούς σχολιασμού, συστηματικής παρενόχλησης, αδιανόητης για εμάς κακοποίησης και προς καθένα άσχημο ή ανάπηρο και προς τις γυναίκες και προς τους «θηλυπρεπείς» άντρες και προς τις τρανς γυναίκες (άλλες κατηγορίες δεν νομίζω να υπήρχαν τότε).

Επαναλαμβάνω όμως: δεν υπήρχε καμμία προϋπόθεση να είσαι τέλειος. Και η αφορμή που το λέω είναι ακριβώς οι τρανς γυναίκες και η αγωνία τους για το passing. Και με ενδιαφέρει αυτό το θέμα από τη σκοπιά μιας κοινωνίας η οποία θέλει να επιβάλει αυτό που χαλαρά περιέγραψα ως πρότυπα ινσταγκραμικής αυστηρότητας διαμορφώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις προσδοκίες μας για το πώς πρέπει να δείχνει μια γυναίκα.

Τα πρότυπα αυτά στις μεν σις γυναίκες τα επιβάλλει η κοινωνία ως προϋπόθεση για να τις κάνει αποδεκτές ως εικόνες στον κόσμο και στα σοσιαλμήντια· στις δε τρανς γυναίκες τα επιβάλλει ως προϋπόθεση για να κάνουν passing άρα και για να υπάρχουν. Αυτό το τελευταίο, η απαίτηση απέναντι στο τρανς άτομο να κάνει passing ώστε να δικαιούται να υπάρχει είναι από τις βαναυσότερα καταπιεστικές συμπεριφορές στην ιστορία της ανθρωπότητας: ύπαρξη υπό προϋποθέσεις που επιβάλλονται εξωτερικά.

Μιλώντας για τα πρότυπα αυτά, ακόμα και μεταξύ σις ατόμων, τα κακεντρεχή σχόλια δεν γίνονται πια στον δρόμο, ενώ πλέον η ελεεινή αρένα διαρκούς σχολιασμού, συστηματικής παρενόχλησης και καμμιάς κακοποίησης έτσι για το γιόλο είναι τα σοσιαλμήντια. Επιπλέον, η εμμεσότητα των ψηφιακών αλληλεπιδράσεων αφήνει την κακεντρέχεια να εκδηλωθεί και εντονότερα και ευκολότερα απέναντι σε όποιους δεν είναι χοταρρενωποσφίχτες ή τουμπανομουνάρες κτλ. κτλ.

Κι αυτό που λέω τελικά είναι ότι αφήνοντας χώρο σε όσους δεν ανήκουμε σε αυτές τις πολύ στενές κατηγορίες, σε πρώτη φάση αφήνουμε χώρο και στα τρανς άτομα να αισθανθούν πιο άνετα όταν κυκλοφορούν ως όχι απαραιτήτως στερεοτυπικοί άντρες ή γυναίκες: δεν χρειάζεται σώνει και καλά να προσπαθούν να μοιάσουν με τέλειες γυναίκες ή να γίνουν τέλειες γυναίκες, όποια κι αν είναι τα πρότυπα τελειότητας και όσο αυστηρά κι αν πλασάρονται.

Υπάρχει χώρος για όλες και για όλους και για όλα τα άτομα γενικώς.