στον Δημήτρη Ραπτάκη
Όταν ήμουνα μικρότερος ακούγονταν διαρκώς κάτι νεορθόδοξες χατζημαλακίες ότι οι «Δυτικοί» (αναλυτική κατηγορία εφάμιλλης διανοητικής οκνηρίας με το «Ανατολή», αν και κατά τι λιγότερο δόλια) δεν χαίρονται τη ζωή, είναι πνιγμένοι στην ενοχή και στο Angst, τους ευνουχίζει ο καθολικισμός ή ο προτεσταντισμός ή αυτό το πράμα του Έριχ Φρομ για τον καπιταλισμό.
Αντίθετα, εδώ στην καθ’ ημάς Ανατολή (όρου που τσουβαλιάζει τους κόσμους από την Περσία μέχρι τη Βοσνία και από τη μοχθηρή Κρήτη μέχρι τη βαρύθυμη Ρωσία), ζούμε μέσα στη χαρά και στην κατάφαση και στον γλυκό καημό και σε δεν ξέρω τι άλλο. Αυτό είναι η Ανατολή: η χαρά κι η χαρμολύπη και η φουλ κατάφαση, ξέρω γω, ενώ οι γαμο-Δυτικοί, αφού κούρσεψαν την Πόλη μας το 1204, μόνο ratio και κακία και υποκρισία ξέρουν, τα λέει κι ο Αντόρνο (που ανάθεμα κι αν τον κατάλαβαν).
Αν νομίζετε ότι τα παραπάνω τα έλεγαν 6-7 γραφικοί, θα σας πω να ρωτήσετε καναν μεγαλύτερο που δεν ήταν χαμένος στο σύμπαν του σεχταριστικού μαρξισμού μεταξύ 1981 και 2001.
Το παράξενο είναι ότι εγώ μεγαλώνοντας στη Greece / Hellas / Romiosyni αλλιώς τα ένιωθα τα πράματα, τα ένιωθα έτσι.
ΥΓ. Για να μην σκανδαλίζεστε, Ανατολή και Δύση και τέτοιες παπαριές δεν υπάρχουν: υπάρχουν οι μεγάλες πόλεις και ο υπόλοιπος κόσμος, αυτό που κάποτε λέγαμε «ύπαιθρο» κι «επαρχία». Φρονώ πως οι Βαυαροί χωρικοί και οι Ιορδανοί χωρικοί και οι Πακιστανοί χωρικοί έχουν περισσότερα κοινά μεταξύ τους από ό,τι π.χ. οι Βαυαροί χωρικοί με τους Βερολινέζους.
Sraosha 