Εκτρώματα

Ο κύριος Κυμπουρόπουλος δήλωσε ότι ψήφισε όπως ψήφισε για βιωματικούς λόγους. Μιλώντας από τη μικρή μου πείρα ως εκλεγμένος αντιπρόσωπος σε συλλογικό όργανο 1-2 τάξεις μεγέθους λιγότερο σημαντικό από το Ευρωκοινοβούλιο, να επισημάνω κάτι μάλλον στοιχειώδες: όταν ψηφίζουμε σε τέτοια όργανα βάζουμε τα βιωματικά μας στον πάτο, κάτω από τις αρχές μας, κάτω από τους κανόνες και τους κανονισμούς του σχετικού οργανισμού ― και οπωσδήποτε κάτω από τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Αδελφικός μου φίλος έγραψε σχετικά ότι ο ίδιος ήταν ανεπιθύμητος, «ατύχημα», κι ότι αν οι γονείς του είχαν ρίξει το έμβρυο από το οποίο προέκυψε, τότε δεν θα βρισκόταν ανάμεσά μας ― κάτι που εμένα προσωπικά θα με ζημίωνε αφάνταστα.

Μια και πιάσαμε λοιπόν ως ευαίσθητα αρσενικά τα βιωματικά μας, εγώ πάλι οφείλω την ύπαρξή μου σε εκτρώσεις: η μητέρα μου έκανε μία ή δύο πριν από μένα (δεν μιλάνε γι’ αυτά οι παλιοί) και μετά με φρίκη διαπίστωσε ότι είχε τάση για αποβολές, έχοντας αποβάλει επίσης μια-δυο φορές, άρα το ενδεχόμενο να μην κάνει παιδιά «στην ηλικία της» ήταν ορατό. Όταν έμεινε έγκυος σ’ εμένα ήταν λοιπόν πάρα μα πάρα προσεκτική. Αν κάποιο έμβρυο πριν από εμένα είχε την τύχη να κερδίσει το λαχείο της ύπαρξης μάλλον εγώ δεν θα βρισκόμουν ανάμεσά σας: το έμβρυο από το οποίο προέκυψα θα ήταν το έκτρωμα.

Επί της ουσίας τώρα. Όλο αυτό το ντίρι ντίρι που κάθε τόσο ανοίγουν άντρες καθώς και σεμνές γυναίκες της πατριαρχίας σχετικά με την άμβλωση ξεκινάει από την ανιμιστική πεποίθηση ότι υπάρχει ψυχή εν είδει ενός ghost in the shell: μια πνευματική ουσία που επικάθεται στο σώμα, η ίδια που πετάει μακριά όταν πεθαίνουμε.

Το επόμενο ερώτημα, αν δεχτεί κανείς αυτό το παραμύθι, είναι πότε «εμψυχούται το ανθρώπινο έμβρυο». Για λόγους καθαρά εσωτερικής συνέπειας θα πρέπει η στιγμή της εμψύχωσης να συμπίπτει με τη στιγμή της σύλληψης. Αν το σκεφτείτε, δεν θα μπορούσε το έμβρυο να γίνεται άνθρωπος σε κάποια άλλη φάση της κύησης, δεδομένης της ανιμιστικής καταγωγής της ιδέας της εμψύχωσης: άλλωστε οι τροφοσυλλέκτες ή βοσκοί που επινόησαν την ψυχή ως ghost in the shell δεν σκάμπαζαν από άλλα ορόσημα στην κύηση.

Βεβαίως αν το έμβρυο «εμψυχούται» με τη σύλληψη, αυτό συνεπάγεται τουλάχιστον δύο θαυμαστά: α) μια απόφυση της μήτρας χωρίς καν (αρκετά) νευρικά κύτταρα είναι έμψυχη άρα έχει ζωή κτλ. και β) δισεκατομμύρια αθάνατες ψυχές που δημιουργήθηκαν λίγες ώρες μετά από αντίστοιχες συνουσίες (αφού στις αβρααμικές θρησκείες οι ψυχές δεν ανακυκλώνονται) κατέληξαν ντουγρού στην Κόλαση, ή έστω κάπου αντιστοίχως δυσάρεστα, έστω, επειδή τα αντίστοιχα ζυγωτά ή έμβρυα αποβλήθηκαν αυθόρμητα 1-4 εβδομάδες μετά τη σύλληψη.

Όσοι γνωρίζουν από εμβρυολογία και από τα σχετικά ας με διορθώσουν, αλλά πριν την ανάπτυξη του νευρικού συστήματος του εμβρύου δεν μπορούμε να μιλάμε για ξεχωριστή οντότητα, ύπαρξη, ψυχή κτλ. Το γεγονός ότι νομοθέτες που έχουν αντίληψη του κόσμου κάπως επιστημονικότερη από τροφοσυλλέκτες και βοσκούς ορίζουν τις 12 εβδομάδες ως το όριο για τη διακοπή της κύησης δεν είναι τυχαίο. Δεν συμβαδίζει βεβαίως αυτό το όριο των 12 εβδομάδων με την ανιμιστική αντίληψη του κόσμου, αλλά και τι να κάνουμε.

Παρεμπιπτόντως, οι αγωνίες περί εμψύχωσης, πότε το έμβρυο παύει να είναι κάτι σαν τον πλακούντα και γίνεται Άνθρωπος, βασανίζουν και τους αρνητές της εξέλιξης: είχαν οι Νεάντερταλ (αθάνατη) ψυχή; Οι Homo erectus; Αλλά είμαι σίγουρος ότι ο αιώνας μας θα μας δώσει την ευκαιρία να ασχοληθούμε και με αυτά ξανά και ξανά, όπως ήδη αναιρούμε τα περί επίπεδης Γης και τη φονική πλάνη των αντιεμβολιαστών. Άλλωστε η «επιστήμη συνέχεια αλλάζει τη γνώμη της», σωστά;