Η βίζιτα

Μου είπε να περάσω μέσα, μου χαμογέλασε. Ήταν πολύ όμορφη. Πολύ όμως. Δεν το περίμενα. Έκλεισε την πόρτα και ανταλλάξαμε μια αμήχανη κάπως χειραψία. Μου έκανε νόημα να ξαπλώσω και μετά ήρθε από πάνω μου. Μου ζήτησε να χαλαρώσω και ταυτόχρονα άρχισε να μου μιλάει, να μου εξηγεί κάπως ανέμελα τι θα μου κάνει. Εγώ πάλι την κοίταγα στα μάτια, κάπως απλανώς αλλά και επίμονα. Σε λίγο φόρεσε μια μάσκα και έβαλε δυο δάχτυλά της στο στόμα μου. Εγώ είχα παραλύσει ξαπλωμένος, ακόμα κάπως σφιγμένος αλλά κι αναπάντεχα χαλαρός, μέχρι και άνετος θα έλεγα.

Μετά από λίγο πήρε ένα εργαλείο που έμοιαζε μάλλον εντυπωσιακό και το έβαλε στο στόμα μου. Εγώ ακίνητος και ύπτιος, αυτή πάντοτε σκυμμένη πάνω μου. Μου μίλαγε συνέχεια αλλά δεν μπορώ να πω ότι καταλάβαινα και πολλά από όσα μου έλεγε. Παρατήρησα τότε ότι μας έπαιρνε μια κάμερα που προέβαλλε σε πραγματικό χρόνο όσα έβλεπε ο φακός της σε μια μεγάλη οθόνη στον τοίχο στα δεξιά μου. Ενώ συνέχισε να χειρίζεται το εργαλείο της επιδέξια, μού είπε:

«Θα κοστίσει 200 ευρώ.»

Δεν έφερα καμμία αντίρρηση, απλώς ένευσα ‘ναι’ με τα μάτια. Στη θέση που βρισκόμουν ήταν αδύνατο να φέρω αντίρρηση σε οδοντίατρο.