Συναισθησία για το Λονδίνο

Στον Γιώργο Παπακώστα και στον Γιώργο Χρυσικόπουλο

Βλέποντας απόψε Peaky Blinders θυμήθηκα τις πρώτες μέρες μου στο Λονδίνο το 1996. Πέρα από όσα έχω πει εδώ, έφυγα από την Αθήνα γεμάτος προσδοκίες, βεβαίως.

Πολλές από αυτές ήταν προσδοκίες σχετικές με τον καιρό, αφού λαχταρούσα να λυτρωθώ από τη διαρκή τυραννία της ηλιοφάνειας και της ζέστης και να πάω να χωθώ στο πλάγιο φως και το τοπικό χρώμα του Βορρά.

Ακόμα περισσότερες προσδοκίες μου είχαν να κάνουν με τοπία μέσα στην πόλη, όχι όμως όπως τα βλέπαμε στην τηλεόραση ή στο σινεμά αλλά όπως τα έχτιζα στη φαντασία μου με μουσική. Άκουγα τότε Smiths, Orbital, House of Love, Stone Roses, Charlatans, Radiohead, James, Suede, Happy Mondays, Stereophonics, Mansun, Heart Throbs κι ένα σωρό άλλα εφήμερα γκρουπάκια της φάσης Madchester. Περιμένοντας να φύγω για το Λονδίνο άκουγα τη μουσική και έβλεπα μπροστά μου νεφοσκεπή αστικά τοπία, δρόμους και τραίνα μέσα στην τουβλοθύελλα, μέσα στα οποία θα κυκλοφορούσα κι εγώ ευτυχισμένος. Αρκούσαν τα τραγούδια για να μου δώσουν τις εικόνες και τη διάθεση και την ελπίδα — οι μυρωδιές μού διέφευγαν.

Όταν έφτασα πια εκεί το Λονδίνο δεν με γέλασε. Αν και το είχα πλάσει με βάση μουσική γραμμένη όχι απαραίτητα εντός του Μ25, το πραγματικό τοπίο υπήρξε πιστό σε ό,τι είχα φανταστεί και προσδοκήσει.

Αυτή η μουσική και η χώρα που επαγγελλόταν για μένα, τα τοπία που έπλασε στη φαντασία μου ώστε να πάω να τα επισκεφθώ είναι τελικά για μένα η πιο έντονη και διαρκής ανάμνηση που έχω από την Αγγλία, μια χώρα που για εμένα έγινε μια πατρίδα τελικά μέσα σε μόλις έξι χρόνια.

Μετά τα τραγούδια υπάρχουν συναισθήματα, αλλά πιο αχνά πλέον από τα τοπία που δημιούργησαν τα τραγούδια: απελπισία, μοναξιά, ταραχή, πείνα, έκσταση, ελευθερία, ελευθερία, ελευθερία (κι όχι, δεν είναι πάντα ευφρόσυνη η ελευθερία)· υπάρχουν η πρώτη εισπνοή παγωμένου αέρα το πρωί που σε ξυπνάει, τα μακρινά φώτα του Σίτυ τη νύχτα, το Senate House από κάτω προς τα πάνω alzarsi perpendicolarmente, η μυρωδιά καμένου λάστιχου και πίσσας στους σταθμούς, η Waterloo Bridge, η τηγανίλα έξω από τα φισάδικα, η δόξα των χρωμάτων την άνοιξη.

Παραλίγο να σκοτωθώ στο Λονδίνο σχεδόν με τον τρόπο που δολοφονήθηκε ο de Menezes. Στάθηκα όμως τυχερός κι ας κλαιγόμουν κάθε τόσο πως τάχα «London is killing me». Και είπαμε, τα μουσικά τοπία του τα κουβαλάω μέσα μου και επιστρέφουνε σχεδόν σαν οράματα όταν ακούσω το κατάλληλο τραγούδι.