Μπάτσοι

Ας πούμε ότι το πρότυπο που προέβαλλε η δεκαετία του ’80 ήταν μπουζούκια και τσόντα στο βίντεο. Ας πούμε ότι το πρότυπο της δεκαετίας του ’90 ήταν, παραφράζοντας το Μαξ, που ακολουθούσε το Κλικ, «κόκα, φράγκα και παλάτια, άντε και καλά κρεβάτια»: μια επαρχιώτικη εκδοχή φθίνοντος νεοϋορκέζικου γκλαμ με ολίγη από στεγαστικό δάνειο. Μετά δεν θυμάμαι τι έγινε: οι μέρες περνούσαν, τον Σημίτη διαδέχτηκε ο Κώστας ο Νιντέντο, όλοι ήτανε λίγο-πολύ (νεο)ορθόδοξοι ενώ στεγαστικά για μεζονέτες δινόντουσαν ακόμη.

Τον Δεκέμβριο του 2008 φάνηκε ότι παρά τα κανάλια και το ίντερνετ και τον Τύπο που μοίραζε ντιβιντί και βιβλία, υπήρχαν πάρα πολλοί που δεν είχαν φωνή, πολλοί και μάλιστα νέοι. Έκτοτε το πρότυπο που πασχίζει να προβάλει ο παλιός κόσμος, αυτός που απαρτίζεται κυρίως από εκείνους που θίγονται να τους αποκαλούν αμερικανιστί «μπούμερ», είναι το πρότυπο του μπάτσου.

Στη Μνημονιοκρατία το έργο της αστυνόμευσης το επιτελούσαν κυρίως οι δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες, εξωνημένοι γραφιάδες, παρέα με κάτι άμισθους ελπιδοφόρους ημιμαθείς και λοιπούς θεράποντες του καθεστώτος. Τώρα πια, και ελέω πανδημίας, βρισκόμαστε χωμένοι σε μια κατάσταση στην οποία το έργο της αστυνόμευσης και της τιμωρίας όσων παρεκκλίνουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο από τα πρέποντα και τα σωστά βρίσκεται στα χέρια όλων. Αντί να σκοτώσουμε τον μπάτσο που έχουμε μέσα μας, ο μπάτσος βγήκε από μέσα μας σαν άλιεν και κορυβαντιά κανιβαλίζοντας όποιον βρει μπροστά του.

Με δυο λόγια, δεν έχει απλώς στρατικοποιηθεί η αστυνομία διεθνώς τα τελευταία χρόνια. Είναι και κάτι άλλο: η κοινή γνώμη αλλά και τα κινήματα, ακόμα και τα κινήματα αιχμής, έχουν αναπτύξει κι έχουν καλλιεργήσει αντανακλαστικά μπάτσου: ιδέες, συναισθήματα, γούστα, ακόμα και αυθόρμητες αντιδράσεις αστυνομεύονται. Ιδέες, συναισθήματα, γούστα, αυθόρμητες αντιδράσεις πρέπει να συμμορφώνονται με τα ιδεώδη των αυτόκλητων μπάτσων, ιδεώδη που αφορμώνται είτε από αντιδραστικές και αυταρχικές αντιλήψεις, τις πιο τρελές φαντασιώσεις μοναχικών σχολαρχών, είτε και από τη μανία να συμμορφωθούν όλοι με αρχές ευγενέστερες αλλά ελλιπώς καλλιεργημένες.