Αντί να διαβάσετε τα παρακάτω, να δείτε το τρίωρο έπος της Νάταλι Γουίν. Αλλά τέτοι@ είστε, θα διαβάσετε τα παρακάτω.
Ι
Θυμάμαι παλιά που διάβαζα ότι οι Ιησουίτες στην Αυστροουγγαρία είχαν χωρίσει το ανθρώπινο σώμα σε τέσσερις ζώνες ― αν θυμάμαι καλά, δεν είμαι βέβαιος. Το ζητούμενο ήταν να διευκολύνουν τους νέους και τις νέες, εξ ορισμού παρθένους και παρθένες, στο μυστήριο της εξομολόγησης με το να τραβήξουν γραμμές εκεί όπου η επιθυμία και η τύχη ορίζουν απλώς γκρίζες ζώνες. Η επιθυμία εκτός γάμου ήταν μια ταλαιπωρία που κάπως έπρεπε να διευθετηθεί έως και να τακτοποιηθεί.
Υπήρχαν λοιπόν περιοχές της ανθρώπινης ανατομίας, στη Ζώνη Α, που αν αγγίζονταν κατά λάθος δεν προέκυπτε αμαρτία, ενώ αν αγγίζονταν επίτηδες σηκωνόταν (τουλάχιστον) μια μικρή κόκκινη σημαία ― αν και όχι του σοσιαλισμού. Στη Ζώνη Δ κατατάσσονταν επικράτειες του σώματος που αν αγγίζονταν κατά λάθος είχαμε θανάσιμο αμάρτημα εξομολογητέο, πολλώ μάλλον αν αγγίζονταν επίτηδες. Για τις ζώνες Β και Γ τα ανάλογα συμπεράσματα βγαίνουν από μόνα τους.
Στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη Ευρωαμερική οι αποκαθαρμένοι κι αποκατεστημένοι Ιησουίτες εκπροσωπούνται από τον συμπαθέστερο πάπα εδώ και κάμποσους αιώνες, ενώ τη χωροταξική πειθαρχία του σώματος την έχουν αναλάβει άλλοι οργανισμοί. Οι ζώνες που πλέον απαρτίζουν το σώμα ως αντικείμενο αγγίγματος είναι μάλλον ισοβαρούς σημασίας και πιθανόν ισοδύναμης ευαισθησίας: το μπούτι δεν είναι πιο επίμαχο από την πατούσα ― έχουμε πήξει και στους ποδολάγνους άλλωστε (no kink shaming). Επιπλέον, τυχαίο ή κατά λάθος άγγιγμα δεν νοείται μετά τον εκχυδαϊσμένο ψευτοφροϋδισμό, ενώ κάθε άγγιγμα πρέπει να έπεται ρητής αδειοδότησης: κάθε άγγιγμα είναι δυνάμει παραβιαστικό αν όχι κακοποιητικό.
Ευλόγως θα αντιδράσουμε κάποιοι ως εξής: εδώ μας κατάντησε η πατριαρχία, αυτά είναι τα έργα της κουλτούρας του βιασμού, άσε που τη σεξουαλική επανάσταση την έκαναν κάτι αγοράκια για να έχουν και τη γυναίκα υπόδουλη και τον πούτσο χορτάτο, υπάρχει ιεραρχική σχέση μεταξύ αντρών και γυναικών μέσα στην πατριαρχία οπότε το μίνιμουμ που πρέπει να απαιτείται είναι η ρητή ενθουσιώδης συναίνεση που θα τελεί υπό αίρεση.
Κι όλα αυτά βεβαίως δεν είναι χωρίς βάση, ιδίως αν το σεξ είναι μια εφάμαρτη σκευωρία που στήνουν αδηφάγοι άντρες σε απρόθυμες γυναίκες ― τα ΛΟΑΤ άτομα να πάτε να παίξετε στην αλάνα, δεν σας αφορούν αυτά: οι μεν γκέι ζείτε στο καζάνι της διαρκούς καύλας, οι δε λεσβίες στον άσπιλο παράδεισο της default συναίνεσης, ενώ οι μπάι δεν υπάρχετε. Επιπλέον, αν το άγγιγμα του γονάτου είναι ριζικά διαφορετικό από το άγγιγμα του αστραγάλου, όπως πρέσβευαν και οι έμπειροι και καταρτισμένοι εξομολόγοι της Εταιρείας του Ιησού, χρειάζονται ξεχωριστή εξουσιοδότηση-αδειοδότηση. Τίποτε πάντως από όλα αυτά δεν έχει σκοπό τη χαρά: όλα ανάγονται στην εξουσία και σε ορμέμφυτα, σε κυριαρχία κι ηγεμονία, σε έναν ουσιοκρατικά διατυπωμένο καπιταλισμό και στην ουσιοκρατικότερη αντίθεση τρύπας-μπάρας.
Ίσως όμως αντί να χωρίζουμε (και) το σώμα σε καντόνια, ενδεχομένως να μην καταντάγαμε μαλθακοί και μαλθακές στο να ζητούμε να γίνονται τα πάντα ρητά και κυριολεκτικά και με τρόπο (ω θε μου, τι βαρεμάρα) ενθουσιώδη. Ίσως να προσπαθούσαμε να διαβρώναμε την ετεροπατριαρχία όχι υιοθετώντας τις άκαμπτες νομοκανονικές διαθέσεις της, παρά καλλιεργώντας την ενσυναίσθηση και τη διαισθητική ανίχνευση της επιθυμίας της μιας από τον άλλο, ή του ενός από την άλλη κτλ κτλ κτλ.
Πιο σημαντικό από το να έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά τα αρσενικά για να διακρίνουμε τον πραγματικό (…) ενθουσιασμό στο ναι θα ήταν να έχουμε τις κεραίες μας αναπεπταμένες για να νιώσουμε την ανταπόκριση της άλλης στην επιθυμία μας, αν όχι για να εντοπίσουμε την επιθυμία της ακόμα κι αν η δική μας ακόμα δεν έχει πάρει να κοχλάζει. Άλλωστε τι πιο διεγερτικό από τη διέγερση της άλλης; Αν δεν είναι χαρά η επιθυμία που οδηγεί (ενδεχομένως) στην ηδονή, γιατί στον διάολο να ασχολούμαστε;
Και μην ακούω χαζά καλαμπούρια για τον φαλλικό χαρακτήρα των αναπεπταμένων κεραιών.
ΙΙ
Με τον βιγκανισμό έχω θέματα, με τη χορτοφαγία κανένα. Ή μάλλον σχεδόν κανένα.
Πάντοτε με ανησυχούσε το ενδεχόμενο του «για πάντα» και ακόμα περισσότερο το ενδεχόμενο της εθελούσιας αποστέρησης. Αν λ.χ. συμφωνούσα να μην ξαναφάω ανανά, τι θα γίνει αν κάποτε λαχταρήσω ανανά; Είναι η βούληση και το μεγαλείο της ικανές παρηγοριές για την αποστέρηση, ας πούμε, των ανανάδων; Αν η επιθυμία οδηγεί στη χαρά (όχι πάντα, ναι), τότε ποια βούληση και ποια αρχή μπορεί να υποκαταστήσει τη χαρά;
Sraosha 